Glen More (Ravensburger/Alea, 2010)

Of Schotten nu al dan niet iets dragen onder die rok, daar kan ik u geen antwoord op geven. Vrouwelijke Schotten dragen waarschijnlijk wel iets. Omwille van het grotere risico op een blaasontsteking namelijk. Aangezien mannelijke Schotten over een langere urineleider beschikken, die de weg die de bacteriën naar de blaas moeten afleggen verlengt en dus bemoeilijkt, ga ik van de veronderstelling uit dat zij gerust zondergoed onder die rok kunnen rondlopen. En bij Schotse exhibitionisten kunnen we daar 100% zeker van zijn. Behalve in de winter.

Blijft u echter met de kiltvraag worstelen vindt u hieronder mogelijk een antwoord:

http://www.youtube.com/watch?v=nJB1u1ZFzrk&feature=related

Deze nietszeggende inleiding, beste medespeler, was de aanloop naar de bespreking van vandaag: Glen More.

En ik kan u nu al zeggen: More Van Dat!

In Glen More mogen we – ik wil echter niet veralgemenen – eindelijk nog eens een rokje aan om ons vervolgens te verplaatsen naar de Schotse Hooglanden in de zeventiende eeuw. Daar kruipen we in de rol van een clanaanvoerder die zijn aanhangers, maar toch vooral zichzelf, macht, voorspoed en welvaart wil schenken. Dat wordt gedaan door aan gebieds- en gezinsuitbreiding te doen, grondstoffen te verzamelen en om te zetten en whisky te stoken.

Tijdens uw relatief korte beurt mag u door uw pionnetje te verplaatsen een tegel uit de centrale uitlage nemen, deze volgens de geldende legregels aanleggen, de directe extra’s die deze tegel eventueel genereert verzamelen (rechts onderaan op de tegel aangegeven) en vervolgens de aangrenzende tegels (ook diagonaal) activeren, waardoor nog wat extra goodies uw richting uitkomen. Het lekkers bestaat uit grondstoffen (hout, steen, graan , runderen en schapen) die u vervolgens op de geactiveerde tegel(s) legt. Soms slaagt u er ook in om whisky te stoken en die te verkopen aan de plaatselijke taverne of u slacht wat vee en ruilt wat goederen in op de plaatselijke jaarmarkt  (in gewone spelerstaal: u haalt wat overwinningspunten binnen). En er duiken ook geregeld extra clanleden op, al dan niet gekoppeld aan bewegingspunten, die de mogelijkheden van uw legbatterijen aanzienlijk kunnen uitbreiden.

De legregels zijn simpel: uw nieuw aangelegde tegel moet grenzen aan een tegel waar een clanlid opstaat (niet diagonaal), wegen moeten (horizontaal) aansluiten, uw rivier – let op het enkelwoord – moet (vertikaal) vloeien en tegels zonder weg of rivier moeten ook aangelegd worden aan tegels zonder weg of rivier. Tijdens het activeren mag u van de zonet aangelegde tegel + alle aangrenzende tegels, ook diagonaal, de aanknop omzetten en innen wat centraal onderaan op die tegels staat aangegeven.

Tijdens uw beurt kunt u ook grondstoffen kopen en verkopen aan de hand van een in zijn eenvoud briljante en erg handige handelstabel. Grondstoffen kopen kunt u enkel indien u ze op dat moment voor iets nodig hebt, het kopen van een tegel bijvoorbeeld.

De tegel die u kiest, al dan niet na het betalen van enkele grondstoffen, ligt op het centrale spelbord op een zogenaamd tegelspoor dat regelmatig wordt aangevuld. U mag kiezen wat u wilt maar u moet er wel rekening mee houden dat u pas weer aan de beurt bent als uw pionnetje op dat tegelspoor weer laatste staat. Thebes, weet u wel. Dat wordt vingerdraaien als u persé die lekkere tegel aan het einde van dat spoor wilt. Als u echter nog steeds achteraan bengelt na uw tegelkeuze mag u aan de gang blijven en komt u echt niet aan vingerdraaien toe. Ik raad u wel aan daar heel goed mee op te passen (zie later).

Onderweg naar de overwinning kunt u, mits slim spelen, bijzondere gebiedstegels “binnendoen” die u tijdens het spel, al dan niet eenmalig en eventueel tijdens de eindwaardering, extra voordelen opleveren. Het Meer Van Loch Ness bijvoorbeeld, dat u toelaat één keer tijdens uw beurt een tegel naar keuze te activeren (die dus niet moet grenzen aan de net gelegde). Of Donan Castle, waarmee u onmiddellijk twee whiskyvaten aan uw persoonlijke voorraad toevoegt. Of Iona Abbey, die de eigenaar op het einde van het spel twee overwinningspunten schenkt per geel productieveld in zijn gebied.

Tijdens het spel zijn er drie waarderingen en een eindwaardering. Wat gewaardeerd wordt zijn uw whiskyproductie, uw clanleiders die u tijdens het spel hebt aangesteld en de bijzondere gebieden waarover u beschikt. De eindwaardering tenslotte houdt nog rekening met uw bijzondere eindbonusgebieden, het geld dat u nog in uw Schotse sok hebt zitten en de grootte van uw opgebouwde gebied (tegels). Leuk aan de waarderingen is dat de punten voor die verschillende elementen worden toegekend op basis van het verschil dat u hebt met de speler die er het minste van heeft. Hebt u bijvoorbeeld drie whiskyvaten en één van uw tegenstanders slechts nul scoort u drie punten. Interessant en uiteraard van groot belang voor hoe u dit spel aan gaat pakken.

Muggenziften nu. De fiches zijn nogal aan de kleine kant. Dat helpt uiteraard bij het creëren van een groot gebied, maar ik had ze graag een ietsepietsie groter gezien. De ouderdom waarschijnlijk. Het centrale speelbord is functioneel maar is in een zodanige kleurschakering gehuld dat men er niet bepaald vrolijk van wordt. Men heeft daarop mogelijk de deprimerende invloed die het mistige Schotse Hoogland op een mens kan uitoefenen willen evoceren en men is daar wonderwel in geslaagd. Aan de andere kant contrasteert dat donkere bord dan weer mooi met de kleurenpracht van de tegels die erop komen te liggen.

De spelregels had ik ook graag in een iets groter formaat gezien. De voorbeeldafbeeldingen van de tegels zijn minuscuul klein (blader gerust eens naar blz. 6) en moeten met een vergrootglas worden bestudeerd. U kunt natuurlijk de tegels er gewoon bij nemen maar dat is zo’n gedoe in bed. Inhoudelijk valt er, naar goede Aleagewoonte, op de spelregels niets aan te merken.

Waar ik ook niets op aan te merken heb is het spelplezier. U en uw spellenvrienden gaan hier tonnen plezier aan beleven. Het feit dat de punten die u scoort worden bepaald door die van u te vergelijken met de speler die vlak voor de bezemwagen hangt is een mooie vondst en verplicht u goed in de gaten te houden wat die andere rokkendragers aan tafel aan het doen zijn. Ik moet u ook waarschuwen voor de verleiding niet te ver vooruit te lopen op het tegelspoor. U doet dat met in het achterhoofd de briljante gedachte dat u daardoor meer en sneller aan de beurt komt, daardoor meer tegels kunt bekomen en dus meer bijeen kunt graaien tijdens het spel. Ik garandeer u dat de uivoering van deze briljante gedachte u in dit spel erg zuur gaat opbreken. U moet bij de eindwaardering immers per tegel die u meer hebt dan de speler met het kleinste gebied drie overwinningspunten afgeven.

Van 45 tot 70 minuten staat er op de doos. Dat wordt gehaald, maar daar moet u eerst toch een beetje voor oefenen. Maar ach, gezien het spelplezier dat hier wordt geleverd is dat oefenen lekker meegenomen.

Heel belangrijk: ook erg leuk met z’n tweeën, mede door de speciale dobbelsteen die bij twee en drie spelers zijn opwachting maakt en die “als hij aan de beurt is” één van de eerste drie tegels uit het tegelspoor voorgoed in de Schotse nevelen doet verdwijnen.

Glen More, beste medespeler, mag zich de pretentie toeëigenen het middenvingertje op te steken naar – ik noem maar wat – Die Speicherstadt, ondertussen luid en terecht schreeuwend: “Só Mok Wi Dat!” Inderdaad, met de nadruk op so.

Dominique