Altiplano (White Goblin Games)

Mijn ecologische voetafdruk, medespeler, is klein. Temeer daar ik zelden of nooit op vakantie ga. 

Ik reis wel hoor, maar dat gebeurt meestal op mijn keukentafel.

Ik heb quasi de hele wereld al gezien. Zo was ik luttele weken geleden nog in Portugal, Istanbul en Puerto Rico, en dat allemaal op dezelfde avond. 

Geen liter kerosine heb ik daarbij de ozonlaag ingejaagd.

En gisteren en eergisteren heb ik enkele dagen doorgebracht in het hooggebergte van de Andes. 

En ik moet u meegeven, medespeler, daar is het pas écht leuk, een aanrader voor uw volgende vakantiebestemming.

Ik was een participerende observator van het leven aldaar. Ik viste mee met de plaatselijke bevolking op het Titicacameer, ik fokte alpaca’s, kapte hout, bouwde hutten, dolf ertsen, maakte sieraden van zilver, weefde tapijten, blies glas, verbouwde cacao en maïs en hielp pakhuizen oprichten om al die goederen in op te slaan. Ik trok ook rond in de regio. Naar de markt, de boerderijen, de mijnen, de idyllische dorpjes, de haven en de bossen. Daar handelde ik, zag ik persoonlijk toe op de alpaca fokprogramma’s, knikte goedkeurend wanneer er weer eens een zilverader werd aangeboord, hakte ik bomen om en testte ik pas van de band gerolde bootjes.

Als ik wat tijd over had hielp ik ook mee de plaatselijke weginfrastructuur te optimaliseren.

Niet dat ik mijn handen vuilgemaakt heb, hoor. Ik trok al die grondstoffen en goederen uit een stoffen buidel die binnen handbereik lag. Die buidel vulde ik dan weer met goederen en grondstoffen uit een kartonnen kistje dat ik bij het uitponsen in een wip in elkaar had gezet.

En voor dat bouwen, vissen, reizen, fokken, handelen, ontginnen, bewerken en opslaan hoef ik ook uw medelijden niet. Dat deed ik gewoon op mijn eigen spelersbordje of op de kartonnen equivalenten van de markt, boerderij, de weg, de haven, de mijn, het dorp, het bos en het pakhuis. 

Ik heb op geen enkel moment bij mijn activiteiten in de Andes mijn zitvlak van mijn keukenstoel opgelicht.

Ik heb mij ook geen enkel moment verveeld.

Kijk, laat mij eerst even duidelijk stellen dat ik niet zo’n liefhebber ben van eurospellen. Lang geleden, toen ik pas kennismaakte met dit subsegment van het spellenaanbod, was ik er weg van. Ondertussen heb ik andere, in mijn ogen opwindender, horizonten opgezocht. Maar soms komt er toch een euro voorbij gefietst die mijn verlepte liefde voor het jongleren met grondstoffen weer aanwakkert.

Altiplano, een bordspel voor 2 tot 5 spelers, is er zo eentje.

Genoten heb ik van onze sessies, met volle teugen.

Dat komt hierdoor:

De leuke tactiele activiteiten die u kunt doen (Dat trekken van grondstoffen uit die stoffen buidel! Dat lekkere kletterende geluid dat uw goederen maken wanneer u uw persoonlijke bakje vult! dat leeg kieperen van dat bakje in stoffen buidel van hierboven!).

De keuzestress. U kunt altijd iets en u wilt altijd meer dan u eigenlijk kan. En wat u doet heeft impact op andere dingen die u daardoor, meestal, moet laten. U moet voortdurend belangrijke afwegingen maken.

Altiplano is niet moeilijk aan te leren. Waar u wel moeite mee gaat hebben is de pleiade aan mogelijkheden die u hier zonder enige schroom wordt aangeleverd.

U kunt veel wegen bewandelen naar de overwinning, bijna alles levert punten op en bijna alles wat u doet heeft impact op iets anders. Geen van uw spellen zal dan ook hetzelfde verloop kennen.

U mag starten met een unieke eigenschap die de andere spelers niet hebben. Die kan uw strategie bepalen, maar u kunt ook meanderen in andere richtingen als u dat wil zonder daarvoor afgestraft te worden.

U verveelt zich nooit tijdens dit spel. U bovenkamertje is voortdurend bezig uw mogelijkheden te scannen en uw acties te optimaliseren. 

Altiplano vraagt van uw dat u een goed geoliede machine op gang brengt. Eentje die ook steeds meer onderhoud vergt. Dat is leuk en uitdagend.

Voortgaande op het voorgaande zou u er verkeerdelijk van kunnen uitgaan dat Altiplano een echte ‘brainburner’ is. Dat valt allemaal reuze mee. Uw circuits gaan niet doorbranden daarboven. Het is allemaal erg goed te behappen. Maar lekker uitdagend blijft het wel. 

Ondanks de veelheid aan speltechnische elementen gaat het spel lekker vooruit. U mag immers maar één actie doen tijdens uw beurt. Dat worden er wel altijd meer in totaal, maar dat u er altijd maar eentje mag doen zorgt ervoor dat de andere spelers weer snel aan de beurt komen. 

De startspelerfiguur, een alpaca, is zo groot dat u er na afloop al galopperend en vrolijk wuivend naar uw tegenspelers mee naar huis kunt rijden. Dat compenseert dan toch enigszins uw smadelijke nederlaag.

Altiplano is leuk met elk opgegeven aantal spelers. 

Altiplano geeft u na afloop het gevoel dat de tijd even heeft stilgestaan. Dat is in mijn ogen een van de mooiste complimenten die een spel kan krijgen.

Heeft Altiplano ook scherpe kantjes?

Jazeker, maar gelukkig niet op speltechnisch vlak of het speelplezier. De scherpe kantjes situeren zich in dingetjes die ik, door wat er in het voorgaande zinnetje staat, met veel plezier door de vingers zie. De doos heeft geen inlay (ziplockzakjes zijn wel voorhanden), er is nogal wat ponswerk voor u aan uw eerste orgastische sessie kunt beginnen en de doos is zwaar. Mensen met rugklachten nemen best een trolley mee naar de spellenwinkel. 

Besluit:

Altiplano is een onvervalste puntensalade generator die zich door zijn makkelijk aanleerproces en tegelijkertijd erg uitdagende spelmechanismen aandient als een wild dier dat moeilijk te temmen is. Bekijk het zo: u wil zo graag die wilde alpaca op maar uw weet nu al dat u er menig keer zal worden afgeworpen. Toch zult u het blijven proberen, hoe dikwijls u ook in het stof zult bijten.

Ab-so-lu-te aanrader!

Dominique