Risk van het jaar

A Lone Banner (Small Box Games).

Kent u de uitgeverij Small Box Games niet is het hoog tijd dat u met elkaar kennismaakt. Zij biedt u een erg interessant assortiment kaartspellen aan, een kaartje voor elke gelegenheid zeg maar.

Small Box Games verloochent de eigen bedrijfscultuur – al moet u zich hier van de benaming “bedrijf” niet al te veel voorstellen – door zich hier niet te beperken tot alleen maar een setje kaarten in de doos te stoppen maar ook een handvol dobbelstenen. Dat verloochenen is niet erg, ik hou wel van mensen die af en toe buiten hun eigen getrokken rigide lijntjes kleuren. En de verloochening zorgt er hier wel voor dat u een erg interessant en leuk spel krijgt voorgeschoteld.

A Lone Banner is een kaart/dobbelspel voor drie tot vier spelers waarin u uw wapperende banieren op veroverde gebieden plant. Die gebieden, gelinkt aan zes van de zeven continenten, worden geëvoceerd door kaarten, uw troepen door dobbelstenen.

U krijgt bij spelaanvang zomaar gratis een startregio-kaart uitgedeeld, samen met een setje van drie dobbelstenen in uw voorkeurkleur. Die dobbelstenen zijn uw troepen. Een witte gevechtsdobbelsteen wordt op scherp gezet en binnen handbereik klaargelegd.

Het verdere verloop van A Lone Banner is de eenvoud zelve.

U dobbelt, krijgt wat extra mogelijkheden als u bijvoorbeeld een sequentie gooit en zet uw zinnen en uw dobbelstenen op een gebied. Vervolgens komen uw tegenspelers aan de (dobbel)beurt en pas als u weer mag zult u kunnen vaststellen of uw voorbereidende militaire activiteiten voldoende waren onderbouwd om uw slag te slaan.

U kunt niet zomaar eender welk land aanvallen, het moet ook bereikbaar zijn. Dat houdt in dat u via de buurlanden moet en dat betekent ook dat u deze al moet hebben veroverd wilt u een agressief bezoekje brengen aan uw doelgebied. De startregio, die u bij spelaanvang hebt toebedeeld gekregen, is hierop een uitzondering. Die kaart laat u toe binnen dat continent elk gebied vrij aan te vallen.

Tijdens het plaatsen van uw troepen kunt u kiezen uit een gebied uit de openliggende rij van regio’s (altijd één meer dan het aantal spelers) of een regio die een tegenspeler eerder al heeft veroverd.

Een veroverd gebied levert op het einde van het spel één of twee punten op. Dat staat mooi aangegeven op de kaart van het gebied in kwestie. Handig.

Het plaatsen van uw troepen (u mag trouwens elke dobbelsteen, behalve de gegooide eentjes, opnieuw gooien) is aan bepaalde regels gebonden. U mag slechts één dobbelsteen op een regio plaatsen en op een regio mogen zich nooit meer dan drie dobbelstenen bevinden.

Op het moment dat u weer aan de beurt komt moet u nagaan op welk gebied uw troepen (dobbelstenen) zich bevinden en zo ja, of ze worden bedreigd door troepen van tegenspelers of niet. In het eerste geval gewoon grijpen dat gebied, in het tweede zult het met uw tegenspeler(s) moeten uitvechten. Dat doet u door de witte gevechtsdobbelsteen te gooien en die bij uw troepensterkte (het aantal gegooide ogen van uw dobbelsteen of -stenen) op te tellen. Uw tegenspelers volgen uiteraard dezelfde procedure. De speler met de grootste troepensterkte verovert het gebied.

Als u een gebied dat aan een tegenspeler toebehoort wilt aanvallen moet u wel wat extra moeite doen. De actieve speler (verdediger) gooit met de witte gevechtsdobbelsteen en telt daar het aantal gebieden bij op die hij binnen hetzelfde continent bezit. Is dit groter dan of gelijk aan de troepensterkte van de aanvaller is de invasie mislukt. Is het lager is de invasie geslaagd en verandert het gebied van eigenaar.

Op het einde van uw beurt mag u, als u daar behoefte aan zou hebben, iets smerigs doen met een regiokaart uit de centrale uitlage. U mag een gebied waarop zich op dat moment geen troepen bevinden wegnemen en dit onderaan de trekstapel leggen. Heel, heel belangrijk dit en vooral erg leuk als je weet dat er een bepaald iemand aan tafel naar een bepaald gebied zit te lonken. U moet het weggenomen gebied dan wel vervangen door het bovenste van diezelfde trekstapel. U neemt dus tot op zekere hoogte ook een risico.

A Lone Banner onthult pas echt zijn ware schoonheid na de introductie van de speciale dobbelsteenworpen. Het is wonderlijk hoe dit het spel heerlijk op smaak brengt. Geen overdaad aan uitzonderingsregels hier en dus makkelijk te onthouden, maar ze maken een wereld van verschil.

Gooit u bijvoorbeeld een desinformatie (tripple, eentjes tellen niet) mag u alle dobbelstenen op een bepaalde regio in de centrale uitlage verplaatsen naar een andere regio binnen de centrale uitlage. Leuk als u wat bewegingsruimte voor uw eigen troepen wilt. Gooit u een coup, een sequentie van drie opeenvolgende cijfers, mag u een nog niet gecontesteerde regio uit de centrale uitlage onmiddellijk de uwe noemen. Simpel, elegant en verschrikkelijk leuk, dat tweetal alleen al.

Het speleinde wordt ingeleid op het moment dat de actieve speler op het einde van zijn beurt 7 regio’s controleert, 5 regio’s controleert op hetzelfde continent, 4 centrale regio’s in zijn bezit heeft of als er geen regio’s meer beschikbaar zijn in de trekstapel. Elke speler mag dan nog één keertje losgehen en daarna is het afgelopen. Het bepalen van de winnaar is poepsimpel: u krijgt 1 of 2 punten per regio in uw bezit, 1 punt per continent waarop u minstens een gebied controleert en 3 bonuspunten voor elk continent waarop u minstens 4 regio’s controleert. De speler met de meeste punten mag zich tot aan de volgende sessie Napoleon noemen. Uit persoonlijke ervaring kan ik u meegeven dat die tijdelijke naamsverandering een erg kort leven beschoren is.

A Lone Banner, beste medespeler, is de 7 Wonders van de dobbelsteengestuurde veroveringsspellen. Dat is een groot compliment.

A Lone Banner is wat Risk Express had moeten zijn. Snel, interessant, spannend, overzichtelijk, klein verpakt en met een erg hoog “nog eens“ gehalte.

Verovert u graag weet u wat u te doen staat.

Dominique

 

A Lone Banner

Small Box Games, 2010

John Clowdus

3 tot 4 spelers

30 minuten