Ze bestaan: perfecte combinaties. Ik denk dan spontaan aan Spic en Span, Basso en Fuentes, Windows en crashen, afstandsbediening en vetzucht, Puerto Rico en verliezen (in mijn geval), ondergetekende en Keira Knightley, Lernout en Hauspie (of nee, toch maar schrappen deze laatste).

Op 27 april jongstleden bevond ik mij in het perfecte universum. En het perfecte universum bestond op dat moment uit de perfecte combinatie van de volgende ingrediënten: Ils G. uit D., Zornik en De Lotto Arena in Antwerpen. In die volgorde.

We hebben daar een prachtig, stomend optreden gezien. Binnenkort op dvd verkrijgbaar. Als u goed luistert kunt u mijn hemelse stem het nummer “Hey Girl” naar een hoger niveau horen tillen.

Later die avond, nog nagenietend van een constante hoogfrequente fluittoon in mijn rechteroor, dacht ik in bed na over spellen waarin muziek centraal staat.

Muziek is een raar gegeven. Het roept emoties op, maakt verdrietig of vrolijk of van alles tegelijk, en brengt zelfs fysieke veranderingen teweeg in je lichaam. Bij dit laatste denk ik vooral aan mijn acute migraineachtige hoofdpijn na het beluisteren van de lievelingmuziek van mijn oudste dochter.

Soms is muziek ook gewoonweg spooky. Echt spooky. Zo beschikt de spellenclub “De Speeldoos” in Aarschot over een, geloof het of niet, behekste transistorradio. Deze radio speelt steeds dezelfde soort muziek, een soort techno of house. En het klinkt alsof het recht uit de hel komt. Kies je een andere zender, laat ons zeggen in een vlaag van zinsverbijstering radio 2, zal hij braafjes Jo Vally laten horen. Maar even later, terwijl iedereen aan het spelen is en even niet oplet, hoor je plots weer die verschrikkelijke beats zonder dat ook maar iemand de frequentieregeling heeft aangeraakt. Ik zeg het je, from hell! Die radio regelt zichzelf, gewoon om ons te jennen. Ik ben geen believer wat het occulte betreft, maar wat daar op die vrijdagavonden met die radio gebeurt, is niet, ik herhaal, NIET, normaal. Het kruisbeeld dat ik een jaar of drie geleden op Halloween eigenhandig en ten einde raad aan de muur spijkerde, recht tegenover het vervloekte toestel in kwestie, helpt geen ene moer. En ik weet dat de leden van SKEPP (Studiekring voor Kritische Evaluatie van Pseudo-wetenschap en het Paranormale) na het lezen van het voorgaande waarschijnlijk over de grond rollen van het lachen. Maar ik zeg hen dit: kom zelf kijken, luister, huiver en loop daarna krijsend de straat op.

Terug naar mijn bedgedachten.

Mijn favoriete spel met als thema muziek, en dan meerbepaald over hitlijsten, is “Schrille Stille” (Zoch, Peter Wichmann, 1999).

We kunnen dan zelf niet echt goed zingen, laat staan een instrument bespelen, we zullen als platenbaas zelf wel eens bepalen wie dat wel kan. En we katapulteren onze eigen protegees met een nooit geziene promocampagne de hitparade in. En we zorgen er ook nog eens voor dat ze er zo lang mogelijk blijven hangen. En als het even kan op nummer één. Maar zoals altijd hebben we het weer niet alleen voor het zeggen. Er zijn weer andere oelewappers die hetzelfde in gedachten hebben. Zo van het slag “twaalf stielen, dertien ongelukken”. Zo van het slag dat nog niet eens in staat is Bach van Michael Jackson te onderscheiden. Een week geleden probeerden ze nog iets in de pornobusiness, enkele weken daarvoor zaten ze in de religieuze bouwsector en nu proberen ze mij weer vliegen af te vangen in de muziekindustrie. Soit, we zullen ze eens een muzieklesje leren!

Wij steken nog maar net onze neus aan het venster, maar de hitparade bestaat natuurlijk al. De chart ligt voor ons op tafel. 14 groepen van 14 tot 1 gerangschikt. Leuke namen ook: Feel Collins zit erbij, The Albino Project (even raden naar wie dat refereert), Simply Fred, Titti Tarentel, Alzheimer Eck, De Debile Dioden, Guns’n Noses en de lawaaimakers Rammbock.

Sommige artiesten zijn exclusief eigendom van jouw platenmaatschappij, andere moet je delen met sommige van je medespelers. Gedeelde belangen dus. Leuk, moet ik nog samenwerken met dat stelletje ongeregeld ook.

In de doos zit voor iedere speler een, u leest dit goed, kartonnen cd-speler. Elke cd-speler beschikt over 14 gaatjes, uitsparingen waarin je je houten fiches plaatst waarmee je de plaats van de artiesten op de charts probeert te beïnvloeden. Zeven fiches moet je elk aan een artiest toewijzen, vijf met een getalwaarde van – 4 tot +4 en dan nog je voorspelling van de grootste stijger van de week en de nummer 1. Als iedere speler dit erg leuke en tactiel zeer aangename ritueel heeft uitgevoerd wordt elke cd-speler in een gemeenschappelijke houten lader geplaatst. Eenmaal dichtgeklapt ziet niemand wie welke groep omhoog of omlaag wil. Leuk meegenomen tussen die bende haaien hier.

Dan volgt er een gevecht in regel om de eer de lader te mogen ledigen. Wie wint mag de fiches voor elke groep afzonderlijk uit de lader laten floepen (erg leuk dat floepgeluid) en worden de fiches samengeteld. Is het getal positief, stijgt de groep dat aantal plaatsen, is het negatief is de vrije val een feit. De eerste zes in de chart leveren winstpunten op, de grootste stijger en de nummer 1 ook, als je ze juist hebt voorspeld tenminste. Als artiesten die tussen de elfde en veertiende plaats staan nog eens zakken kosten ze je twee minpunten. Ze worden ook uit de chart verwijderd, de sukkelaars.

Zodra er een speler 30 of 50 punten bereikt worden de op dat moment drie eerste artiesten in de hitparade eruit gebonjourd. Achteraan in de chart knallen er dan drie met stip binnen.

Bereikt een speler de magische grens van 70 punten, is het game over. Wie op dat moment de meeste punten heeft wint! Jeuh!

Erg leuk dit spel. Goed gevonden, ontspannend, het gefrutsel met de spelonderdelen voelt echt lekker en het is weer eens wat anders dan meerderheden hier en meerderheden daar en meerderheden overal.

Ik won weer niet, maar hou het stille.

Zornik. Ik blijf het maar linken aan een buitenaardse munteenheid. Hoeveel voor die Keira Knightley-opblaaspop? 500 Zorniks? Doe er dan maar twee!

Dominique

 

Schrille Stille (Zoch)

Peter Wichmann

3-6 spelers vanaf 12 jaar

90 minuten