Menu van de dag: Beowulf.

Wie zijn wij, waar gaan wij voor en hoe gaan we dat dan wel doen?

Wij zijn Beowulf zijn gevreesd gevolg. Niet het soort gevolg dat achter een bruid aanhuppelt in een gemiddelde dorpskerk. Nee, we zijn van het straffe soort. Het soort dat aardappeltjes schilt met een slagzwaard van anderhalve meter.

De bedoeling van het spel is door het beleven van verschillende avonturen en de bijdragen die je er aan levert beloningen te verzamelen (overwinningspunten, schatten, extra gewone en speciale kaarten, enz.). Wij doen dit door het bieden met kaarten waarop verschillende symbolen staan. Afhankelijk van het avontuur kunnen alleen bepaalde symbolen worden uitgespeeld. Bieden gebeurt dus met kaarten, afhankelijk van het avontuur door je kaarten vooraf te selecteren en ze gedekt op tafel te leggen of door om beurt kaarten uit te spelen en zo lang mogelijk in de biedronde te blijven. Als je bijdrage aan de avonturen niet groot genoeg is (lees: te vroeg past) kom je voor onaangename verrassingen te staan: je loopt bijvoorbeeld schrammen of wonden op of je moet overwinningspunten inleveren. Vooral de wonden kunnen je duur te staan komen in de eindafrekening (vijf minpunten per wonde vanaf drie wonden en dan kun je het echt wel schudden). Tussen de avonturen door kun je je handkaarten aanvullen door risico’s aan te gaan (de juiste symbolen trekken van de trekstapel) of tijdens de vooraf vastgelegde bijtankmomenten. En af en toe krijg je gewoon wat leuks, zonder er iets voor te hoeven doen. We leggen samen met Beowulf het hele parcours op het spelbord af en wie op het einde van het avontuur de meeste overwinningspunten heeft wint. Uiteraard.

Op naar de tien geboden.

Gij zult thematisch goed onderbouwd zijn.

Beowulf. U hebt er ongetwijfeld ooit iets over opgevangen. Het is een Oudengels, episch en heroisch gedicht in versvorm dat verhaalt over de strijd van Beowulf tegen het monster Grendel. Een griezel, ge wilt het niet tegenkomen. Gespecialiseerd in het tiranniseren van Heorot, de grote zaal gebouwd door Hrothgar, koning der Denen. En dit jaren aan een stuk, met als motto: de aanhouder wint! Als Beowulf, neef van koning Hygelac der Geats (Zweden), hoort van de moorden gepleegd door Grendel, schiet hij te hulp. Met veertien van zijn mannen. De beste. Zoals het een goed monster betaamt probeert Grendel ‘s nachts (waarschijnlijk vergezeld door de nodige klank- en lichteffecten en een middelgroot symfonisch orkest) Beowulf en zijn gevolg over de kling te jagen. Eén mannetje krijgt hij te pakken, waarschijnlijk hij die het dichtst bij de deur lag, maar als hij ook Beowulf wil opsmikkelen, weet deze hem in een gevecht te doden. Later in het verhaal moet ook nog Grendels moeder eraan, nadat die, in een Zweedse kolere geschoten na het verlies van haar zoon, op haar beurt Beowulf een kopje kleiner wil maken. Ook lelijk als de nacht en stinkend als, euh, de moeder van Grendel. Aan het eind van het verhaal, wanneer hij zelf reeds vijftig jaar lang koning der Geats is, moet Beowulf het tegen een vuurspuwende draak opnemen, die hem echter doodt. Zijn neef Wiglaf doodt de draak alsnog en wordt de nieuwe koning. Tja, Beowulf, misschien had hij toch liever achter een bureautje gezeten.

Het thema is er dus, zult u zeggen. Ja, degelijke onderbouw hoor. De bovenbouw daarentegen zorgt voor een grote stijlbreuk, want eigenlijk is dit één groot biedspel. We beleven zogezegd de verschillende avonturen van Beowulf en zijn gezelschap maar zo ervaren we het écht wel niet. Ik kon tijdens het spel nooit de link leggen tussen het heldendicht en wat zich op het bord afspeelde. Het spel kon evengoed “Avonturen van een stofzuigerverkoper in een niet nader genoemde, maar niet bepaald veilige, buurt in Zuid-Charleroi.” als titel dragen.

Het wapengekletter dat bepaalde avonturen zou moeten begeleiden blijft dan ook oorverdovend afwezig.

Gij zult duidelijke en overzichtelijke spelregels bevatten.

Geen noemenswaardige problemen hier. Regels in kleur voor het standaardspel en voor gevorderden. Waar ik wel problemen mee heb is de omvang van het regelwerk. Bij Fantasy Flight Games hebben ze de eigenaardige gewoonte de regels op een nogal groot papierformaat af te drukken. Ik lees dagelijks de krant. Dat vind ik meer dan voldoende. Die regels van Fantasy Flight, ze lezen zo moeilijk in bed. Maar inhoudelijk? Niks op aan te merken.

Gij zult uit functioneel en kwalitatief hoogstaand materiaal bestaan.

Wat onmiddellijk opvalt bij dit spel is de vorm van het spelbord. Een winkelhaak. Een tip: gooi het bij valavond in de lucht, neem er met voldoende tegenlicht een foto van en stuur deze naar een krant naar keuze. Binnen de kortste keren schreeuwt heel België moord en brand dat de Amerikanen, zonder medeweten van de regering, boven Belgisch grondgebied aan manoeuvres bezig zijn met hun Stealth bommenwerpers. Gevolg: luchtruim vol F-16’s, parlementaire onderzoekscommissies, diplomaten die worden teruggeroepen uit Amerika, de Amerikaanse ambassadeur die in België op het matje wordt geroepen, aftredende ministers van buitenlandse zaken en defensie, Bush die in nauwe schoentjes komt, Poetin die het incident aangrijpt om zijn kernkoppenarsenaal uit te breiden, beurzen die zwaar onder druk komen te staan en GMT-games die er een bordspel over maakt. Het is maar een tip hé. U doet ermee wat u wilt.

Om maar te zeggen. Je komt het niet vaak tegen, zo’n spelbord.

Verder in de doos: prachtige, stevige, mooi geïllustreerde kaarten, fiches voor overwinningspunten, wonden en schrammen (ja, u leest dit goed), schatten (grabbel, grabbel), houten pas- en afdekschijfjes, een houten startspelersteen en een zwarte Beowulffiguur.

John Howe, gerenommeerd Tolkienillustrator, levert aan dit spel ook een prachtige bijdrage.

Gij zult uit het vuistje speelbaar zijn.

Yep. Snel opgezet die hele handel, snel uitgelegd, en voor je het weet ben je vertrokken. Het hele achtergrondverhaal van Beowulf hoef je zelfs niet uit te leggen want onmiddellijk weer vergeten als je aan het spelen bent vanwege, zoals eerder al aangehaald, de zo goed als afwezige link met het spelsysteem.

Gij zult het accommodatievermogen van mijn ooglenzen niet op de proef stellen.

Nu is dat spelbord wel mooi, maar wat erop staat is nogal klein uitgevallen. En af en toe moeten we wel even voorover buigen om goed te kunnen zien wat er nu eigenlijk van ons verwacht wordt. Als er tegenspeelsters aan tafel zitten met een prominent aangezette decolleté heb ik daar niet écht problemen mee, maar aangezien dat in mijn universum niet bepaald schering en inslag is heb ik het toch liever niet.

Wat de rest van het materiaal betreft: prima!

Wel leuk is dat je vooraf weet waar het avontuur naartoe gaat en wat er tijdens de verschillende tussenstops van je verwacht wordt. Je kan heerlijk anticiperen in dit spel. Pluspunt.

Gij zult niet zonder (een beetje) geluk zijn.

Het is een biedspel met kaarten. En er zijn biedrondes waarbij je risico’s kunt nemen om toch aan de broodnodige kaarten te geraken zodat je in de running kunt blijven. En dat leidt nog al eens tot uitroepen als “you lucky bastard” of “hahahahahaha”. Ik heb ook spelers geweten die naar de toiletten vluchtten en er niet meer uitkwamen. Het kan je zuur opbreken, het kan de spellenhemel betekenen. Mij stoort het niet, maar sommigen onder ons wel. Voor die mensen raad ik de vluchtheuvel Caylus aan.

Gij zult sfeer en interactie creëren.

Ambiance verzekerd. Verdriet en geluk liggen heel dicht bij elkaar in dit spel. Een pokerface helpt, je hand leegspelen niet. Er is spanning aanwezig, ook buiten je eigen beurt. Er wordt uitgedaagd, spelers worden uitgelachen of verwenst, er wordt naar toiletten gevlucht en er komen gegarandeerd nieuwsgierigen rond het gebeuren staan, al was het maar een verdwaalde ufoloog die in de nabije toekomst iets wil uitproberen met de speciale vorm van het spelbord.

Gij zult niet te lang duren.

Een dikke tien op tien. Binnen het uur ben je ermee klaar. En het vliegt door het spelplezier voorbij, geloof me.

Gij zult potentiële nieuwe spelfanaten over de streep trekken.

Iedereen met wie ik dit spel voor het eerst speelde was gematigd tot heel enthousiast. Het spelprincipe is snel uitgelegd, het is snel opgezet, mooi om naar te kijken en er is sfeer aan tafel. Allemaal over-de-streep-trekkers.

Gij zult mij doen verlangen naar meer.

Ja hoor. Zeer. Ik wil het na afloop gelijk opnieuw spelen. De redelijk binnen de perken gehouden speelduur helpt daarbij. Ik voel me dan wel niet echt Beowulf terwijl ik dit speel, nee, eerder een afgeleefde beroepsgokker in één of andere louche pokertent, maar toch trekt dit spel me enorm aan. Ik heb er ’s nachts al van gedroomd. Niet echt van Grendel of Beowulf zelf, maar hoe ik mijn kaartmanagement beter onder controle kan krijgen. Verder oefen ik mij voor de spiegel in het creëren van uitgestreken gezichten. Daar bovenop denk ik er serieus aan over te schakelen naar contactlenzen aangezien mij het erg onbehaaglijke gevoel is bekropen dat een paar van mijn medespelers mijn brilglazen misbruiken om te weten te komen welke kaarten ik in mijn hand heb.

Als je iets leuk vindt, moet je er iets voor over hebben. Voor Beowulf wil ik gerust wat extra moeite doen.

Beowulf (Fantasy Flight Games / Kosmos – 2005)

Reiner Knizia

2 tot 5 spelers

60 tot 75 minuten

PH 101