Sylvion

Vandaag op Knack.be: vijf dingen die u meteen gelukkiger maken.

Als daar zijn:

Naar uw lievelingsmuziek luisteren.

Vijf minuten langer doorbrengen met iemand die u dierbaar is.

Buitenshuis gaan.

Iemand anders helpen.

Een nieuwe ervaring beleven.

Deze wetenswaardigheden zijn ontsproten aan het ongetwijfeld erg indrukwekkende en goedbetaalde brein van Paul Dolan, docent aan de London School of Economics.

Na intensief onderzoek van ondergetekende gedurende de voorbije twee weken moet ik echter stellen dat de heer Dolan het helemaal bij het verkeerde eind heeft. Er zijn er namelijk zes.

Het zesde ding is het volgende:

Een solosessie Sylvion spelen.

Het zit zo. De overheerlijke groene long van het Oniverse, waaruit alle leven ontspringt, wordt acuut bedreigd. Door ‘De Verwoester’ meerbepaald, een vuurdemon van de ergste soort. Die is er enkel en alleen op gebrand het woud met volledige inhoud te vernietigen. Daarvoor gebruikt hij vuurgeesten die hij als een verwoestend en vooral erg warm leger de wijde natuur instuurt. Deze vuurgeesten rukken in de rechtst mogelijke lijn op naar de Sylvion, de kern van het woud. Gaat die in de fik is het uit met de groene pret.

U, bewoner en behoeder van het woud, zou echter uw eigenste heldhaftige zelve niet zijn als u daar geen stokje voor zou steken.

Uw specialiteit en tegelijkertijd uw verdedigingsarsenaal: fonteinaanleg, boomplantacties en een klein legertje bosdieren – neem vooral dit laatste met een grote korrel zeezout (zie verder).

Vanuit vier stapels kaarten marcheren de vuurgeesten onherroepelijk richting Sylvion, over een 4×4 raster en elk met een sterkte van 1 tot 4. Aan de rand van dat raster, 12 groene kaarten die de laatste barrière vormen. Lekker groen aan de ene kant – daarmee start u – knalrood en vooral dood aan de andere.

U kunt de opmars van de vuurgeesten stuiten door het verdedigingsarsenaal van hierboven in te zetten, lees: u speelt vanuit uw verdedigingsstapel kaarten uit. Fonteintjes en bomen plaatst u strategisch in het 4×4 raster, de dieren zet u in om speciale acties te doen waarna ze naar uw aflegstapel verdwijnen.

Met fonteinen – sterkte 1 tot 4 –  kunt u de vuurgeesten bestrijden. Als ze gelijk of sterker zijn tenminste. Zijn ze zwakker gaan ze sissend ten onder als ze door een vuurgeest worden gepasseerd.

Bomen hebt u nodig om uw woud heel te houden, maar u ziet hier wel gelijk met een probleem. Ze hebben immers geen weerstand. Een vuurgeestje met sterkte 1 legt elke boom, hoe groot ook, onmiddellijk in de as. Wat uw bomen dan weer wel hebben is levenskracht, 1 tot 4. En die hebt u op het einde van het spel nodig om uw randvelden weer groen te krijgen. U moet dus goed opletten waar u uw aanplantacties uitvoert.

Ook de fauna van uw groene long komt u te hulp. Met olifanten verjaagt u vuurgeesten van het slagveld, egels vernietigen onmiddellijk een verwoestingskaart van zodra die opduikt – verwoestingskaarten zijn kaarten die de vuurgeesten oppompen – uilen laten u toe extra kaarten te trekken tijdens uw beurt, herten herstellen de randkaarten (u mag ze weer van rood naar groen draaien), duiven gaan met de bovenste kaarten van de verwoestingsstapels aan de haal, eekhoorns geven u een inkijk op wat er zoal komen gaat, vissen helpen u andere kaarten makkelijker uit te spelen en met walvissen – u leest het goed: walvissen – kunt u vuurgeesten drie velden in gelijk welke richting verplaatsen.

Uiteraard zitten de vuurgeesten ook niet stil. Zij krijgen de steun van verwoestingskaarten die hen krachtiger maken, windkaarten die hen extra snel verplaatsen, droogtekaarten die rechtstreeks ingrijpen op uw handkaarten en demobilisatiekaarten die kaarten uit uw aflegstapel uit het spel halen. Dat zijn niet zo’n leuke dingen voor uw groene vingertjes.

Een beurt – u begint met een starthand van 8 en trekt elke ronde 3 kaarten bij (veel te weinig zoals u al snel zult merken) – volgt steeds hetzelfde stramien. De bovenste kaarten van de verwoestingsstapels worden opgedekt en uitgevoerd, de vuurgeesten bewegen zich onherroepelijk richting overkant, al dan niet de confrontatie met fonteinen en bomen aangaand, u trekt kaarten bij op hand en speelt die vervolgens zo efficiënt mogelijk uit.

Na de verplaatsing van de vuurgeesten moet u altijd even nagaan of u niet in het stof, of beter as, hebt gebeten. Elke vuurgeest die de oversteek naar het randveld maakt verplicht u immers een aantal randkaarten gelijk aan de sterkte van de vuurgeest naar de rode zijde te draaien. Toont uw volledige rand op eender welk moment dieprood verliest u onmiddellijk.

Houdt u het vol tot de laatste verwoestingskaarten worden getrokken volgt er nog een laatste massale aanval van de vuurgeesten, die dan allemaal tegelijk en in één keer proberen door te stoten naar het randveld. Daarna wordt duidelijk of uw aanplantacties hun nut hebben bewezen. Elke boom die de aanval heeft overleeft draagt immers zijn levenskracht over op de randkaarten, wat wil zeggen dat u per levenspunt een randkaart van rood naar groen mag draaien. Hebben alle randkaarten een groene kleur wint u. In elk ander geval delft u het onderspit. Dit laatste is schering en inslag, dus blijven proberen.

Groenieten geblazen!

Sylvion, beste medespeler, is solo genieten van begin tot einde. In de Oniverse reeks, die verder bestaat uit Onirim en Urbion, steekt Sylvion er met tak en kruin bovenuit.

U wordt hier immers voor een uitdaging geplaatst om duimen en vingers bij af te likken. Een uitdaging die de term kaartmanagement een geheel nieuwe dimensie geeft.

En dan heb ik het nog niet gehad over het unieke drafsysteem waarmee u voor u uw opdracht aanvat uw verdedigingsdeck moet samenstellen. Een spel in het spel als het ware. In deze draftfase worden erg leuke dingen gedaan met randkaarten, verdedigingskaarten en vooral keuzestress.

Ik heb het ook niet gehad over het feit dat aan de kaarten die u wil uitspelen een prijskaartje hangt: andere kaarten namelijk. Als notoir San Juan liefhebber kan ik dit zeer appreciëren.

Wat ik hierboven ook nog niet heb aangesneden is het feit dat u ook nog eens met twee uitbreidingen aan de slag kunt, de uitmuntende verwezenlijkingen en de verraadkaarten (ook lieftallige eekhoorntjes durven u al eens een mes in de rug steken) en de elementen, waarin u de strijd moet aanbinden met steenregens, tornado’s, zuurmeren en geisers (al kunt u deze laatste, mits goede timing, ook in uw voordeel gebruiken). En als u al helemaal masochistisch bent aangelegd kunt u ook de verwoestingspion in het spel integreren, een bijtgraag en zeer explosief ettertje dat een ware ravage op het slagveld aanricht. Als u niet oplet.

Over het spelmateriaal niks dan goeds. U moet wel in zijn voor het artwork dat hier wordt geëtaleerd, maar het speelplezier zal eender welke visuele hindernis al snel naar de vergetelheid katapulteren. Een mooie doos met groene vilten inlay krijgt u hier trouwens aangeboden, mooi afgedekt met uitklapbare vuurmuren en een bosrand. Sleeven kunt u vergeten, u krijgt de kaarten dan niet meer opgeborgen.

U kunt ook voor een duo sessie gaan, maar die is eigenlijk alleen aan te raden als u de helft van een koppel bent dat al jaren niet meer met elkaar spreekt of als u uw partner eindelijk eens voor enkele minuten stil wil krijgen. U deelt dan uw verdedigingsdeck door twee  en speelt dan afwisselend ofwel kaarten uit of u betaalt voor wat uw medespeler uitspeelt. Maar zozo, als u het mij vraagt.

Wilt u gààn voor het bos, zoekt u een unieke speelse solo-ervaring, houdt u van uitdagende kaartspellen en hebt u er niks op tegen dat uw buren u op zekere dag al juichend door de tuin zien rennen met een geïmproviseerd gewei op uw knikker, sla dan gerust toe.

7,97 op de Plak-o-Meter.

Dominique

 

Sylvion

Z-Man Games (2015)

Shadi Torbey

1 tot 2 spelers vanaf 14 jaar

30 minuten