Zombiespellen. Ik hoor ze de laatste tijd veel voorkomen in zinnen waarin het woord strot prominent aanwezig is.

‘The Walking Dead: Best Defence’ naar de ‘The Walking Dead’ televisieserie van AMC, is de zoveelste bordkartonnen poging u coöperatief de stuipen op het lijf te jagen. Als u in blijde verwachting bent van hėt zomerhebbeding ‘Dead of Winter’, waarvan de eerste exemplaren in augustus de Europese brievenbussen zullen aandoen, kunt u alvast even oefenen.

Uw speelterrein: een stadje, een boerderij, een snelweg en een gevangenis. Daar vindt u voedsel, munitie, wapens, gereedschap en – niet onbelangrijk – gelijkgezinden.

Uw tegenstanders: wandelende doden, een chronisch gebrek aan de hoger genoemde opsomming, een stapel gebeurteniskaarten en toch ook wel een beetje uzelf.

Wat u moet doen is volhouden tot op het einde van ronde 12. Als u dan nog leeft hebt u gewonnen.

Dat is geen sinecure want elke locatie heeft een voorraad van 25 kaarten (munitie, voedsel, bondgenoten, wapens en andere hulpmiddelen) die langzaam door de wandelende doden wordt leeggehaald. Een stapeltje leeg staat gelijk aan dag zeggen met het handje. Dat zorgt speltechnisch voor interessante dilemma’s want u wil die stapeltjes zelf ook doorzoeken omwille van al het lekkers dat erin zit. En wat door de dode wandelaars wordt weggehaald bent u ook definitief kwijt.

Elke speler is een karakter uit de serie. U hebt een speciale eigenschap, en elke ronde wordt de volgende speler in uurwijzerzin leider. Die kan dan in die ronde zijn speciale eigenschap gebruiken en hij bepaalt natuurlijk wat er gebeurt, vooral wie waar naartoe wordt gestuurd. Problemen met alfaspelers worden zo deskundig de kop in gedrukt.

Problematisch voor uw groepje overlevers is dat de leider tijdens een speelronde twee gebeurteniskaarten moet spelen en de rest van uw gezelschap elk ėėn (ze trekken er bij het begin van een ronde elk twee op hand). Veel leuke voorvalletjes hoeft u niet te verwachten en het gebied waar het spel zich afspeelt was blijkbaar dichtbevolkt, want het aantal zombies dat elke ronde zijn opwachting maakt valt al snel niet meer te tellen.

Gelukkig kunt u ze uitschakelen met de wapens die u, met een beetje geluk, uit de hulpmiddelen trekstapel haalt. Wapens waarvoor u ook weer munitie moet zien te vinden.

Tijdens hun beurt kunnen spelers zich verplaatsen, voedsel, munitie en hulpmiddelen verzamelen, en potentiële bondgenoten overhalen zich bij de groep aan te sluiten. Voorwerpen ruilen met lotgenoten mag ook. Op het einde van een spelersbeurt worden een of twee gebeurteniskaarten uitgespeeld waarna naadloos wordt overgegaan naar de gevechtfase. Daarin moet u het opnemen tegen de zombies op uw locatie en u moet minstens vijven dobbelen, of een veelvoud daarvan, om ze neer te leggen. Voedsel kunt u gebruiken om uzelf te helen – u hebt bij spelaanvang een armzalige vijf levenspunten ter beschikking – en bondgenoten laten u toe uw dobbelresultaten tijdens gevechten te beïnvloeden.

Dat probeert u 12 ronden vol te houden. Vertoont elke speler op het einde van die twaalfde ronde ook maar een zweem van leven – een gefluisterde kreun volstaat – mag u trots zijn op uzelf.

Het verdient aanbeveling het spel te spelen met de spotgoedkope – voor 10 euro kunt u hem op de kop tikken – ‘Woodbury’ uitbreiding. U krijgt dan te maken met een losgeslagen gouverneur die als een gek uw hele speelgebied doorkruist en schiet op alles wat beweegt, uzelf incluis. En passant plundert de vriendelijke man ook nog eens uw voorraden. U krijgt er dan ook een nieuwe locatie bovenop, Woodbury, gekoppeld aan een nieuwe originele overwinningsvoorwaarde. De Woodbury trekstapel leeghalen staat immers gelijk aan winnen en dat staat haaks op de verliesvoorde die gekoppeld is aan de trekstapels in de andere locaties. Woodbury zit volgepropt met goodies. Maar een bezoekje aan Woodbury houdt ook grote risico’s in. De verdedigingsgordel die daar werd opgetrokken maakt immers geen onderscheid tussen u en de zombies, hoe goed er u ook mag uitzien. Brengt u Woodbury een bezoekje terwijl de gouverneur residentie houdt wens ik u heel veel geluk.

‘The Walking Dead: Best Defence’ is de ideale opwarmer voor Dead of Winter, en al helemaal als u de Woodbury uitbreiding toevoegt. Meer nog, uitgebreide prospectie naar DOW doet me vermoeden dat qua elegantie en speelsnelheid ‘The Walking Dead: Best Defence’ met de vingers in de neus wint. Of dat als verontrustend moet worden beschouwd door de Dead of Winter voorbestellers zal de toekomst uitwijzen.

Alleen jammer van de zombiefiches. Met de voedsel- de levens-, de helper- en de munitiefiches valt gerust te leven, maar ik had toch liever zombiefiguurtjes gezien. Mijn Bag O’ Zombies van Twilight Creations kwam dus goed van pas.

U hoeft geen fan te zijn van de serie, al helpt het wel natuurlijk. Zeker omdat als illustraties fotomateriaal uit de reeks wordt gebruikt. Hou dus rekening met beelden van zombies die op een nogal realistische manier ingewanden staan te verorberen. Voordeel: als gastheer moet u geen hapjes voorzien.

Het spel biedt ook heel wat varianten. U kunt onder andere solo aan de slag, semi-coöperatief spelen en de moeilijkheidsgraad naar believen aanpassen.

Houdt u van spannende, elegante zombiegerelateerde coöperatieve spellen die moeilijk te winnen zijn, zonder dat u daarbij blindelings bevelen hoeft op te volgen van een alfamannetje of -vrouwtje? Niet twijfelen.

Dominique

 

The Walking Dead: The Best Defence

Cryptozoic Entertainment (2013)

Matt Hyra

1 tot 4 spelers vanaf 14 jaar

45 minuten