Bent u een psychiater of psycholoog in opleiding en bent u voor uw thesis op zoek naar een project waarin u participerend het gedrag van het dier mens in een gesimuleerde levensbedreigende situatie kunt observeren heb ik drie opties voor u: Lifeboat (Gorilla Games), Mall of Horror (Asmodée) en Zombie in my Pocket (Cambridge Games Factory).

In alle drie de spellen komt gegarandeerd het slechtste in de mens naar boven.

Enkele voorbeelden: in Lifeboat kunt u een emmer vers vissenbloed in het water kieperen nadat een medespeler overboord is gegaan. U doet dat om haaien aan te trekken. In Mall of Horror stemt u over wie er uiteindelijk niet mee die veilige winkel in mag. En in Zombie in my Pocket kunt u tijdens een confrontatie met erg hongerige zombies uw medespelers doodgewoon in de steek laten en er vandoor gaan in de – meestal ijdele – hoop later het spel op uw eentje te winnen.

Laten we het nu even over dat laatste spel hebben.

In Zombie in my Pocket wordt u alleen of maximaal met z’n achten (!) gedropt in een vervloekt huis dat vergeven is van de zombies.

In dat huis bevindt zich een geheimzinnig artefact waarmee u de zombievloek die over het onroerend goed hangt ongedaan moet maken. Daartoe moet u dit artefact op een bepaalde plaats in de tuin begraven, ondertussen een bezwering prevelend waarvan de juiste tekst ergens in en om het huis verborgen is.

Probleemstelling 1: u moet op zoek naar het artefact, de bezweringsformule én de juiste begraafplaats.

Probleemstelling 2: u staat in de inkomhal, kent de structuur van het huis niet, de voordeur is net met een luide slag achter u dichtgeklapt en is met geen middel meer open te krijgen.

Probleemstelling 3: het is 21u en u hebt slechts tot middernacht de tijd om uw taak te volbrengen.

Probleemstelling 4: het huis is vergeven van de zombies.

Probleemstelling 5: u wordt geconfronteerd met medespelers waarvoor het woord egoïsme gewoon is uitgevonden.

Probleemstelling 6: de kans is groot dat er maar één van die egoïsten het spel zal winnen.

Probleemstelling 7: onder het gezelschap bevindt zich niet echt een charismatische leidersfiguur.

U moet dus met z’n allen op pad en ontdekt samen – u verplaatst zich heel het spel door in groep – de kamers van het huis en de perceeltjes van de achtertuin. Dat gebeurt door de leider, die een kamertegel of tuintegel trekt en deze gepast aan de kamer of tuinperceel waar u zich op dat moment bevindt aanlegt. Aangezien u en uw gezelschap geen consensus konden bereiken aangaande het leiderschap over de expeditie hebt u besloten over te gaan tot een beurtol. In uurwijzerzin. Met zware gevolgen, zo zal later blijken.

De leider kan er ook voor kiezen om even te rusten. Er wordt dan geen tegel omgedraaid en elk “expeditielid” krijgt er een gezondheidspunt bij. Niet onbelangrijk dit, maar het kost tijd. En die hebt u eigenlijk niet.

Vervolgens trekt de leider een gebeurteniskaart. Tijdens het rusten wordt deze gewoon zonder gevolg afgelegd, in alle andere gevallen – als de groep zich verplaatst naar een nieuwe tegel of als er een bepaalde actie dient te gebeuren in een bepaalde locatie – wordt de gebeurtenis, die niet bepaalmd aanzet tot het uitvoeren van een rondedansje, uitgevoerd. Deze gebeurteniskaarten fungeren ook als rondeteller en ze worden grimmiger naarmate de tijd verstrijkt. U wilt echt niet weten wat er tussen 23u en middernacht zo allemaal zoal op u af kan komen. Af en toe hebt u ook geluk. Zo vindt u soms een handig hulpmiddel dat uw verblijf in het spookhuis aanzienlijk veraangenaamt. Een kettingzaag bijvoorbeeld, mét benzine die u bij hoge nood ook kan gebruiken om een brandende kandelaar om te toveren tot een erg efficiënte vlammenwerper.

Maar zoals eerder geschreven kost alles tijd: het vechten tegen zombies, het vinden van een item, het rusten, het ontcijferen van de bezwering en het begraven van het artefact. En hoe later op de avond, hoe mooier het volk dat u in de donkerte van het huis tegen het lijf loopt.

Dat vechten dan.

Als u in een kamer wordt geconfronteerd met – ik noem maar iets – een bende naakte zombies ontstaat er een conflict. Een beetje keuvelen over het weer is er dan niet bij. Elke speler beslist dan aan de hand van een vecht- of vluchtkaart wat hij doet. Als iedereen vecht wordt de sterkte van de zombies vergeleken met de totale schade die het team aan die zombies toebrengt. Als dat uitdraait in het voordeel van de zombies worden de overschotjes aan schadepunten door de leider zo evenredig mogelijk verdeeld over de vechtende teamleden. Als iedereen vlucht loopt iedere speler een schadepunt op en als er gevochten én gevlucht wordt krijgen de vluchters 1 levenspunt erbij en moeten de vechters, volgens de hierboven aangehaalde gevechtsregels, schadepunten incasseren. Herlees de vorige zin nog eens en probeer u daarna even voor te stellen wat er in dit huis waarin u opgesloten zit te gebeuren staat. En wat dat speldynamisch teweegbrengt.

Want áls er op het einde van het spel gewonnen wordt gebeurt dat door de speler(s) met de meeste levenspunten.

En wat te denken over de enige wijze waarmee u vanuit het huis op de patio geraakt: de leider slaat daartoe het hoofd van een van de teamleden door het raam. Dat mag hij trouwens ook door een muur doen, als het team door het ongelukkig aanleggen van de kamertegels vast komt te zitten. Daardoor ontstaat er een opening die het team – hoera! – voor de rest van het spel mag beschouwen als een permanente doorgang. U mag drie keer raden wie met dat hoofdje door de ruit of het muurtje mag (tip: lees de conflictregels er nog even op na).

Drie keer worden de 9 gebeurteniskaarten omgedraaid. U hebt dus 27 beurten om het artefact te vinden, de bezwering te ontcijferen en datzelfde artefact op de enig mogelijke begraafplaats in de tuin, onder het prevelen van de bezweringsformule, te begraven. Lukt dat niet verliest de hele groep, lukt het wél is de overwinningsroes voor de speler(s) met het meeste levenspunten.

Fluitje van een cent.

Maar pint u mij daar vooral niet op vast.

Pluspunten: al het voorgaande, aangevuld met het functionele en kwalitatief goede spelmateriaal.

Minpunten; de weeral armzalige Cambridge Games Factory verpakking waarin de onderdelen worden geacht comfortabel te huizen.

Zombiespellen, ze zijn er in alle soorten en maten. De meeste zijn het spelen niet waard.

Zombie in my Pocket, beste medespeler, is een van de weinige uitzonderingen.

Dominique

 

Zombie in my Pocket

Jeremiah Lee

Cambridge Games Factory, 2010

1 tot 8 spelers vanaf 11 jaar

30 minuten