Thunderstone: Wrath Of The Elements

Een bespreking van “Thunderstone: Wrath Of The Elements” zou kunnen opgevat worden als een fictieve les waarvan de inhoud bestaat uit het confronteren van de grondlegger van Het Principe met een voormalige pupil, die De Leraar En Zijn Principe ondertussen op alle vlakken heeft overklast.

De inhoud van zo’n eerste les zou dan ongeveer klinken als volgt:

“Welkom, Dominion, in ons speelklasje. Vandaag gaan we je leren hoe je het moet aanpakken als je jezelf functioneel wilt uitbreiden. We doen dat aan de hand van een voorbeeld uit de praktijk. Een voorbeeld dat aantoont hoe het wél moet.

Het voorbeeld dat we gaan bekijken is “Thunderstone: Wrath Of The Elements” van Alderac Entertainment Group. En bekijk het goed, want je kunt er interessante lessen uit trekken. Lessen die belangrijk kunnen zijn voor jouw toekomst.

Los van het inhoudelijke richten we onze aandacht eerst even op de fysieke verschijningsvorm.

De fysieke verschijningsvorm van “Thunderstone: Wrath Of The Elements” is niet minder dan fantastisch. De doos, prachtig geïllustreerd en onderverdeeld in twee compartimenten en in totaal toch 416 kaarten omvattend, is kleiner dan het basisspel en bevat enkele blokken zachte, zwarte materie die u zich doet afvragen: “What the hell?” Het woordje hell is echter verkeerd gekozen, het is eerder de hemel waarnaar uw uitroep zou moeten verwijzen. Deze zachte materie, een soort zwarte mousse, zorgt ervoor dat uw kaarten, ook die van het basisspel, mooi en onbeschadigd én gefixeerd in uw doos blijven zitten. Dat daar nooit eerder iemand is opgekomen. Verder vindt u voor alle kaarten van het basisspel én deze uitbreiding zogenaamde dividers, die het sorteren en uitzoeken van de kaarten die tijdens het spel de tafel op moeten een fluitje van een cent maken. De dividers zijn verschillend naargelang het om kaarten uit het basisspel of deze uitbreiding gaat – u behoudt ten allen tijde het overzicht – en zijn een waar plezier om te hanteren. Er is zelfs een divider voorzien voor de promokaarten die zijn verschenen en nog gaan verschijnen. Het feit dat deze promodividers erin zitten, daar heb ik echt geen voorspellingselixir voor nodig, bewijst dat er nog veel leuks op komst is.

De doos biedt, nadat u haar zowel met de kaarten van het basisspel als de uitbreiding hebt gevuld, nog voldoende ruimte voor enkele toekomstige uitbreidingen. Het Doomsgate Legion is in trouwens al in aantocht en zal zich graag en comfortabel tegen uw zachte zwarte mousse komen neervleien.

Ook de spelregels werden onder handen genomen, niet in het minst wat de grootte betreft. Het boekje is kleiner dan dat van het basisspel en ook beter geschreven. Het papier is van dezelfde prima kwaliteit. Een stap vooruit.

Deze uitbreiding is qua functionaliteit zelfs zó goed dat u zich na de verhuis naar het kleinere optrekje gaat afvragen: “Wat moet ik nu in godsnaam met die doos van het basisspel? Daar zult u zelf een creatief antwoord op moeten vinden.

Ga nu, Dominion, laat dit goed bezinken en leer het allemaal van buiten. Volgende week toets, met als enige vraag: hoe breid ik mezelf functioneel uit en waar haal ik daarvoor de mosterd?”

In de lessen die daarop volgen zouden dan de volgende onderwerpen aan bod kunnen komen:

De illustraties op de kaarten die, alweer, van een zelden geziene schoonheid zijn. Soms laat ik ze ’s avonds gewoon voor het plezier door mijn handjes gaan en probeer ik mentaal al enkele combo’s en strategieën uit. Voor later, als het er echt toe doet.

Het spel zelf. Thunderstone is, zoals ik hier ooit al eens heb geschreven, Dominion met ballen. U moet goed nadenken waar u mee bezig bent en uw beurtactie zorgvuldig overwegen. Rust ik, breng ik een bezoekje aan het dorp of trek ik onverschrokken met getrokken wapens – en vooral: met voldoende lichtbronnen –  de kerkers in? U beslist en draagt de, in bepaalde gevallen rampzalige, gevolgen. Een rampzaligheid die in bepaalde gevallen zelfs over uw medespelers kan neerdalen, zoals u hieronder kunt lezen.

In Wrath Of The Elements wordt u namelijk met enkele nieuwe verschrikkingen geconfronteerd. De valstrikken bijvoorbeeld, die mee in het monsterdeck worden geschud en  soms zelfs uw tegenspelers in uw ongeluk kunnen meesleuren. Zorg voor een dief in uw heldenparty als u ongemakken aangericht door valstrikken wilt voorkomen, of koop u wat voorspellingselixir zodat u in een soort toekomsttrance en zonder gevaar voor lijf en leden om het hoekje van de kerker kunt kijken. Aan de andere kant leveren deze valstrikken u soms ook een voordeeltje op, bijvoorbeeld als u een gevangen held van een tegenspeler tijdens uw kerkeractie bevrijdt waarna die zich zonder enige wroeging bij uw gezelschap aansluit. Dat bespaart u weer een level-upje in het dorp.

De Horde is ook zo’n verschrikking die vroeg of laat uw pad zal kruisen. En hoe meer kruisingen hoe verschrikkelijker dit stelletje ongeregeld wordt, wat gelijkstaat met hoe moeilijker uitroeibaar. Dat kan ook moeilijk anders met een gezondheid van 12. “Kunt u snel lopen?” is dan ook de eerste vraag die u moet stellen tijdens de sollicitatiegesprekken die het samenstellen van uw heldengroep voorafgaan.

De Wachters staan nóg een trapje hoger op de hiërarchie van de nachtmerries die u tijdens uw zondagse uitstapjes naar de kerker zoal tegenkomt. Bloeddoorlopen ogen, zowel ruiter als paard, en niet bepaald van het huismustype want als ze rang 1 in de kerker bereiken galopperen ze vrolijk met getrokken zwaard richting dorp. En laat dat nu net de plaats zijn waar u zich al eens te ruste legt. Deze sujetten hebben eigenschappen waarvoor ik mij hoed ze hier uit te spreken. Laat ik me beperken tot het feit dat hun effecten op alle spelers betrekking hebben. Met alle gevolgen van dien. Vliegt er een wachtertje uit het kerkernest onstaat er een eigenaardig soort dynamiek aan tafel, een dynamiek die zich vooral uit door het constant aankijken van elkaar, met slechts één wanhopige vraag in ieders ogen: “Wie gaat dat onuitspreekbare in godsnaam te lijf?”

Thunderstone solo dan. Nooit gedacht dat ik hier zo voor overstag zou gaan. Spannend, interessant, druk genererend (u moet op het einde sterker zijn dan de massa monsters die uw lieflijke dorpje bedreigen) en- het klinkt heel gek maar het is niet anders – een soort coöperatief-solo-spelgevoel creërend. Ik zou niet weten hoe ik het anders moet omschrijven. Soit, u moet het zelf maar ervaren. U zou trouwens een zware vergissing maken als u dat niet zou doen.

Buiten de solovariant krijgt u nog andere meerspelervarianten aangeboden. Wat bijvoorbeeld te denken van de Epische Campagne (verdere uitleg overbodig) en De Odyssee?

Rest de speelduur die, ten aanzien van Dominion en andere Dominionklonen, aan de hoge kant blijft (al moet u eens een avondje Dominionistisch Alchemistje spelen, daarna spreken we elkaar weer). Bepaalde spelers maken daar problemen over. Ik heb er hier geen enkele moeite mee aangezien ik mij kostelijk amuseer, maar sommigen onder ons blijven kaartspellen maar associeren met een korte speelduur en hangen daar met een soort autistische hardnekkigheid aan vast dat het niet mooi meer is. Kaartspellen, lengte en diepgang, het kán hoor.

Samengevat: “Thunderstone: Wrath Of The Elements” is een kaartspel uit de Dominionfamilie dat met het basisspel al voldoende afstand nam van de oermoeder en met deze uitbreiding een frisse nieuwe weg inslaat. Een weg die toch voldoende vertrouwdheid uitstraalt om zonder veel aanpassingsmoeilijkheden aan de slag te gaan en daarbovenop nog tonnen speelplezier creëert ook. Meer nog: ook qua functionaliteit laat deze uitbreiding zien hoe men in deze familie best aan gezinsuitbreiding doet. Men doet dat namelijk bij voorkeur middels een zekere vorm van gezinsplanning. Getuige daarvan deze fantastische spruit.

Men zegge het voort.

Dominique

 

Thunderstone: Wrath Of The Elements

Mike Elliott

Alderac Entertainment Group, 2010

2 tot 5 spelers vanaf 12 jaar

45 minuten