The Fires of Midway

Oorlogsspellen, ik hou er niet zo van. Het is te zeggen, oorlogsspellen die zich baseren op waar gebeurde feiten. Een steentrol hak ik wel met plezier de kop af, maar als ik met mortieren en ander realistisch wapentuig aan de slag moet bespeur ik toch enige morele terughoudendheid.

Die morele terughoudendheid wordt de laatste weken en maanden echter zwaar op de proef gesteld. Erger nog, ik ben helemaal overstag gegaan. 

Boosdoeners van dienst: Warfighter: The Tactictal Special Forces Card Game – u vindt meer details in de rechterkolom – en The Fires of Midway.  

The Fires of Midway, hier onder het voetlicht getrokken, evoceert met 200 kaarten, een handvol joekels van counters – zowel qua aantal als grootte niet bepaald beantwoordend aan de merites van het genre -, 12 rode en witte standaard zeszijdige dobbelstenen, 2 persoonlijke spelersborden, een manoeuverbord, een centraal spelbord, 16 grote schipkaarten en een voor een oorlogsspel redelijk dun spelregelboekje de slag om Midway.

U krijgt als Amerikaans of Japans admiraal – u kunt inderdaad de loop van de geschiedenis wijzigen – een vloot toegewezen en gaat vervolgens aan de slag.

Het begint allemaal met een verkenningsfase, een erg origineel voorspel waarin u de op zoek gaat naar de vloot van de tegenstander en tegelijkertijd uw starthand aan actiekaarten opbouwt. Erg leuk gevonden dit, en thematisch zeer sterk.

Vervolgens begint het kat- en muisspel waarbij u op een gebiedskaart uw vloot manoeuvreert en uw vliegtuigen uitstuurt om aan prospectie te doen én aan te vallen. Dat de afstand tussen uw vliegdekschepen en uw doelwit recht evenredig moet zijn aan de inhoud van de benzinetank van uw vliegtuigen is daarbij een niet na te verwaarlozen aandachtspunt.

Uw vliegtuigen zijn bewapend met bommen en torpedo’s en het is uiteraard de bedoeling daarmee de vaartuigen (en lading) van uw tegenstander tot zinken te brengen, of toch ten minste zwaar te beschadigen. Dat is geen eenvoudige opdracht, temeer omdat u eerst met uw vliegend materieel uw doelwitten moet zien te bereiken. Dat vraagt om een secure selectie van uw vliegtuigen, het wapentuig waarmee ze worden uitgerust en een goed bestudering van de weersomstandigheden en de eventuele risico’s die u onderweg zou kunnen lopen.

Hebt u eenmaal de vijand gespot kunt u de aanval inzetten. Actiekaarten, zowel door aanvaller als verdediger gespeeld, kunnen de resultaten van de dobbelsteenworpen beïnvloeden – u dobbelt heel wat af in dit spel.

Of u slaagt in uw offensieve opzet of niet, u moet daarna weer naar uw thuisbasis. Of u daar (heelhuids) geraakt is een heel ander paar mouwen. Die kerosine weet u wel, en daar bovenop hebt u mogelijk zoveel schade opgelopen dat uw landingspoging eerder gaat lijken op een aanvalspoging op uw eigen moederschip. Met mogelijk alle gevolgen van dien. Gelukkig hebt u ook teams aan boord die gespecialiseerd zijn in het blussen van branden en dichten van lekken, acties die u tussen de campagnes door kunt uitvoeren.

Zo ebt en vloedt het spel lekker verder tot een van de protagonisten het onderspit delft. Dat heuglijke feit dient zich aan na ongeveer een uurtje (als u met dit spel vertrouwd bent).

Roep zo hard u kunt ‘Banzai!’ want:

The Fires of Midway veegt vrolijk de vloer aan met alle clichés van het oorlogsspel genre. Kaarten in plaats van fiches, de weinige fiches die er te bespeuren zijn zijn zo groot dat gereputeerde oorlogsspelers er met een grote boog omheen lopen, een quasi volledige taalonafhankelijkheid van het spelmateriaal, joekels van letters en joekels van symbolen op dat spelmateriaal, een knotsgekke variant waarin een modern vliegdekschip (met alles erop en eraan) door een bizarre tijdscheur vanuit de jaren 80 naar de Grote Oceaan in 1942 wordt gekatapulteerd waarna de Jappen een al even modern lesje in bescheidenheid krijgen, een heerlijke vlot draaiende spelmotor en – hou u vast, collega’s moreel terughoudenden – tonnen speelplezier.

Het spelmateriaal is prachtig – die vliegtuigkaarten! – en uitermate functioneel.

The Fires of Midway is – ook al een opvallende trendbreuk met andere oorlogsspellen – binnen een uurtje afgehandeld.

The Fires of Midway heeft een uitdagende solovariant die qua spelregels nauwelijks afwijkt van het meerspeler spel.

U krijgt hier een thematische omzetting van heb ik je daar. U kunt de kerosine als het ware aan uw keukentafel ruiken. The Fires of Midway doet immers erg leuke dingen met laaghangende mist, hagelstormen, verstoppertje spelen, actiekaarten, kerosinetekort, risicovolle landingen, luchtgevechten, bombarderen, torpederen en het schadevrij parkeren van een vliegdekschip van 40.000 ton.

Het brand- en lekvrij houden van uw vloot en wat zich daarop bevindt, niet in het minst uw vliegend materieel, is verschrikkelijk stresserend maar ook verschrik-ke-lijk leuk.

The Fires of Midway maakt het u makkelijk abstractie te maken van de oorlogsslachtoffers die deze mijlpaal in de geschiedenis heeft opgeëist. De slachtoffers hier zijn de schepen en de vliegtuigen. Dat helpt.

U volhardt in het ostentatief tonen van het vredesteken want:

Op uw campingtafel in Zuid-Frankrijk gaat u dit niet kunnen spelen. Meer nog, een standaard keukentafel  zorgt ook al voor uitstalproblemen.

Waar dit spel, net als de grote meerderheid van de andere oorlogsspellen, blijkbaar niet omheen kan is de procedurele aanpak van een spelbeurt. Vooral in de solovariant valt dit op. Dat biedt houvast, maar kleuren buiten de lijntjes is moeilijk.

Dobbelen is niet uw favoriete speltechnische activiteit.

Voor de bordkartonnen oorlogsveteraan is dit wellicht iets te lichte kost.

Dominique

 

Score op de Plak-o-Meter: 7,598

 

The Fires of Midway

Clash of Arms Games (2010)

Steven Cunliffe

1 tot 4 spelers vanaf 10 jaar

60 minuten

 

 

Flamme Rouge

Flamme Rouge is Frans voor de rode, driehoekvormige vod die in wielerwedstrijden de laatste kilometer aangeeft, meestal opgehangen aan een opblaasbare boog die – zo lijkt het toch de laatste tijd – met de regelmaat van een klok naar beneden komt, bij voorkeur net als de renners er onderdoor moeten.

Het bordspel dat deze titel draagt maakte onlangs zijn debuut op Spiel, en het heeft wat mij betreft dit debuut niet gemist. Om maar aan te geven dat ik helemaal weg ben van dit spel.

2 tot 4 spelers beschikken over een meesterknecht en een sprinter, beiden capabel om eender welke rit te winnen. Ze beschikken ook over twee kaartendecks voor deze kerels, bewegingskaarten genoemd. Die voor de meesterknecht is gewoon degelijk en mooi verdeeld, die voor de sprinter waaiert wat meer uit, waarbij de 3 kaarten met waarde 9 eruit springen.

Uw doel als ploegleider: ervoor zorgen dat een van uw discipelen als eerste over de meet komt. Dat doet u door tijdens uw beurt voor elk lid van uw team een bewegingskaart uit te spelen. Gelukkig krijgt u voor elke renner de keuze uit 4 kaarten. Die met een hoge waarde helpen u gelijk aan de kop, maar het is toch beter zuinig te rijden en mee te liften op de inspanningen van uw tegenstrevers. Want als u vol in de wind rijdt moet u vermoeidheidskaarten op hand nemen en die vervuilen uw stapeltje. Teveel van die kaarten in uw stapel en u evolueert al snel van fietsen naar harken.

Gespeelde kaarten gaan onherroepelijk uit het spel waardoor het goed managen van wat u in uw gehandschoende handjes krijgt toebedeeld primordiaal is wil u een kans maken op de bloementuil en de champagne achteraf. De basisstapel volstaat trouwens net om de finish te halen. Oppassen is dus de boodschap of u haalt de meet gewoon niet. Meer zelfs, u valt gewoon om.

Wurm u zo snel mogelijk in uw oude Molteni truitje want:

Flamme Rouge is geen simulatie, maar een spel, en wat u betreft is dat een zegen. U wil geen rekening houden met allerhande regeltjes en uitzonderingen en heen en weer gefiets tussen spelbord en regelboek.

Flamme Rouge geeft u de inruk van snelheid, iets wat bij andere racespellen gek genoeg meestal ontbreekt. Deze rit, medespeler, gaat vooruit.

Ondanks het eenvoudige regelwerk – 4 bladzijden – geeft Flamme Rouge u genoeg om over na te denken. Weke kaarten speel ik uit? Welke kaarten gaan mijn tegenstanders deze ronde uitspelen en hoe speel ik daarop in? Ga ik voor een vroege ontsnapping of blijf ik in het pak zitten, wachtend op het juiste moment? Ga ik tijdens de beklimming of verras ik iedereen door het zoals Froome te proberen in de afdaling? Hoe profiteer ik maximaal van mijn meesterknecht? Of beter: hoe profiteer ik maximaal van mijn tegenstanders? Meeliften in de slipstream van anderen is een hele uitdaging maar zeer lonend. U spaart immers energie uit die u in de finale nog goed van pas zal komen.

Flamme Rouge pakt de energiehuishouding trouwens erg goed aan. Een gespeelde kaart verlaat het spel voorgoed en als u teveel kopwerk doet zorgen vermoeidheidskaarten er voor dat uw persoonlijke reserve,  uw kaartendeck, stilaan in het rood gaat. Melkzuuropbouw, weet u wel.

Bijna alles wat de wielersport te bieden heeft vindt u in dit spel terug: combines (die verbroken worden), uit de wind rijden, in de wind rijden, waaiervorming, ontsnappingen, zich verstoppen, beklimmingen, afdalingen, massasprints, alleen aankomen, vermoeidheid veinzen, enz. Alleen de kus van de plaatselijke schone na afloop ontbreekt. 

Flamme Rouge garandeert zeer geanimeerde tafelpraat.  

Het spelmateriaal van Flamme Rouge is uitmuntend. Door de beiderzijds bedrukte baanstukken krijgt u een grote modeleerbaarheid aangeboden (het verdient aanbeveling in het eerste spel de bergen al te integreren), de illustraties van het spelmateriaal baden in een vooroorlogse sfeer, alles is van prima kwaliteit en het regelwerk(je) laat geen enkele vraag open. 

Flamme Rouge is duidelijk een spel dat met veel liefde voor de wielersport is gemaakt. De maker is trouwens zeer actief in het ondersteunen van de liefhebbers van dit spel – die zijn er nogal wat – op BGG.

De maker – hij is overigens ook de mede-auteur achter het voortreffelijke 13 Days: The Cuban Missile Crisis – heeft al een zeer leuke, maar erg moeilijk te winnen, solovariant op BGG geplaatst en deed er onlangs nog een campagnemodus bovenop. En dat zou nog maar een kleine greep zijn uit de ideeën grabbelton die heeft bij zichzelf heeft aangesproken. Het zou me dan ook niet verbazen als er binnenkort een uitbreiding wordt aangekondigd, een gegeven dat ik met veel genoegen tegemoet zie. 

Flamme Rouge laat zich ook lekker pimpen. Aangepaste rennertjes, volgwagens, publiek en andere randanimatie kunt u zonder problemen integreren. Hou het wel op schaal 1/62 of daaromtrent. Laat u even gaan op eBay of zoek naar jeugdherinneringen op zolder en u legt een waar juweeltje op tafel. Hou het wel bij maximaal 8 rennertjes, anders raakt het spel uit balans.

U zit liever lekker warm in de bezemwagen want:

Flamme Rouge is geen simulatie, maar een spel. Voor toeters en bellen moet u elders zijn. En die toeters en bellen zijn nu net de dingetjes waar u zo op verlekkerd bent. Het kan voor u niet realistisch genoeg zijn. Dat  daarbij snelheid verliest zal u een zorg zijn.

De meesterknecht en de sprinter zijn, ondanks de verschillende zithouding op de fiets, moeilijk van elkaar te onderscheiden. U gaat zich tijdens de rit niet zelden vergissen. Ook het jongleren met de bewegingskaarten moet met de nodige zorg gebeuren. Ook zij geraken immers makkelijk door elkaar als u niet oplet.

U voelt geen enkele affiniteit voor racespellen.

Dominique

 

Flamme Rouge

Lautapelit.fi (2016)

Asger Harding Granerud

2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar

30 tot 45 minuten

 

Score op de Plak-o-Meter: 8,854

 

Ferox

Onlangs was ik per toeval getuige van een serieverkrachting. Al zappend kwam ik erop uit, een vuil steegje op Ment TV.

Guy Neve opende de debatten met het molesteren van Bobby Goldsboro’s ‘Honey’, de frêle integriteit van ‘Unchained Melody’ van The Walker Brothers werd vervolgens vakkundig bij het huisvuil gezet door ene Fadim met – oh, de ironie – ‘Oh, Waarom’, een zielig hoopje ellende was alles wat overbleef van Chris Isaak’s Wicked Game na de hallucinante passage van John Terra, het olijke duo Sugar Free ging vervolgens met de fijngevoeligheid van een industriële houtversnipperaar Easy Lover van Philip Bailey en Phil Collins te lijf en als misselijke afsluiter mocht Danny Fabry zich schaamteloos, en vooral straffeloos, vergrijpen aan Pretty Woman van Roy Orbison.

Wansmaak in het kwadraat.

Ik vermeld dit omdat ik net voor deze traumatische ervaring de kaarten van het spel Ferox door mijn handen had laten gaan, een spel dat net als de covers van hierboven, de grenzen van de goede smaak respectloos aftast.

Alleen doet Ferox dat met succes. Groot succes.

Ferox mislukte jammerlijk tijdens zijn Kickstarter campagne maar werd gelukkig dankzij huis-, tuin- en keukenvlijt alsnog op enkelen onder ons losgelaten.

De aanbeloven startleeftijd van 18 jaar is niet overdreven. De illustraties in Ferox, een asymetrisch kaartspel voor 2 spelers dat de wanhopige ontsnappingspoging van een filmploeg op een door kannibalistische stammen bewoond eiland naar uw keukentafel brengt – sorry voor de woordkeuze – zijn te gruwelijk om te beschrijven. Zo zal ik hier niet uit de doeken doen hoe de illustratie van de actiekaarten ‘Balls Out’, ‘Thrill of the Kill’, ‘Tainted Meat’, ‘Local Cuisine’, ‘Torment the Wildlife’ en vooral ‘Zen & the Art of Barbaric Torture’ eruit zien. U moet mogelijk zo dadelijk nog aan tafel.

Opdracht van de filmploeg: racen naar de vrijheid, een helikopter aan de andere kant van het eiland. Doelstelling nummer één van de vier stammen die het spel rijk is – de ene al schadelijker en hongeriger dan de andere – is de volledige filmploeg een kopje kleiner maken, vervolgens marineren en daarna het kookvuur op. 

Als u net als ik heel bewust de zeventiger jaren van de vorige eeuw hebt meegemaakt gaat u tijdens het spelen al snel de parallellen trekken met de zogenaamde ‘cannibal exploitation movies’, hier bewust met een kleine letter geschreven, die toen in groezelige bioscoopzaaltjes furore maakten. Vandaar de Maalox uit de titel. Die gaat u nodig hebben om uw zure oprispingen onder controle te houden.

Kannibalen tegen filmmakers dus, op een afgelegen eiland. De zes overlevenden van de filmploeg zwoegen zich richting oppikplaats van de heli, aan de andere kant van het eiland godbetert. Tussen hen en de verlossende helikopter in: horden kannibalen van vier stammen. De Tukhua, de Kaypàlo, de Jumtxe en de Moxweti. De groene, de blauwe, de gele en de rode voor de vrienden. Die jagen u op dat het niet mooi meer is. Uw voordeel: u gebruikt hun lijkjes als stapstenen op uw pad richting verlossende rotoren. Daar komt nog bovenop dat de filmploeg uit een zootje ongeregeld bestaat dat in uiterste nood over een aantal zeer interessante eigenschappen blijkt te beschikken. Gelukkig. Zo beschikt bijvoorbeeld uw ingehuurde gids over helende krachten, is de journalist van dienst erg vindingrijk – u mag dat letterlijk nemen – en trekt de drugkoerier bij gelegenheid een blik razernij open. Om over de script girl nog maar te zwijgen. 

Jammer genoeg maakt het inzetten van deze speciale eigenschappen de eigenaar erg vatbaar voor vijandelijke tegenaanvallen.

Alles wat er zich op het eiland afspeelt krijgt gestalte door het uitspelen van actiekaarten, waarvan u een bescheiden voorraad tijdens het spel opbouwt. Het uitspelen van die kaarten kost ‘woede’. Die woede – ze verschijnt gelukkig onder de vorm van blokjes – betaalt u dan aan uw tegenstander. Die kan er op zijn beurt dan ook weer zijn voordeel mee doen. Hoe sterker de actiekaart, hoe hoger de kost.

Speciale dobbelstenen worden ingezet om de strijd tussen de leden van de filmploeg en de autochtonen te beslechten.

Wordt de filmploeg volledig uitgeschakeld gaan ze de ambachtelijke inductieplaat op en winnen de kannibalen. Eén lid in de heli krijgen is dan weer voldoende voor de filmploeg om te winnen. Eender wie wint, de climax voltrekt zich na een klein uurtje.

Eet dit bordje lekker leeg want:

Ferox is een van de leukste spellen die ik dt jaar heb gespeeld, en het is al november!

Ferox doet erg leuke dingen met speciale dobbelstenen, padkaarten en karaktereigenschappen. 

Ferox doet nog veel meer leuke dingen met actiekaarten en het betalen van de onkosten om ze uit te mogen spelen. U betaalt die immers aan uw tegenstander.

Ferox heeft een grote stapel actiekaarten, waarvan u er tijdens een sessie slechts enkele te zien krijgt. 

Tijdens het spelen krijgt zowel de aanvoerder van de kannibalen als de natuurlijke leider van de ongelukkige filmploeg nogal wat keuzestress voorgeschoteld, waarvan de keuze tussen twee actiekaarten na elke ronde slechts het topje van de ijsberg is. 

Het bovenstaande garandeert ook dat elke sessie een andere spelbeleving garandeert.

De leden van de niet bepaald te benijden filmploeg schieten zichzelf niet zelden in de voet. U moet dit letterlijk nemen.

Het wansmakelijke spelmateriaal is van uitstekende kwaliteit.

Ook als uw tegenspeler aan de beurt is wordt u actief betrokken.

Lijken als stapstenen, een mens moet er maar opkomen.

Ga gerust in hongerstaking want:

U begint al te kokhalzen bij het zien van een bord tomatensoep.

Bent u geen maaglijder, u wordt het.

Het thema is te goor voor woorden, laat staan voor beelden. U krijgt dit nooit aan uw spellenvrienden verkocht, laat staan aan uw familie op het nakende kerstfeestje. Uw onbezoedelde reputatie is zowat het enige dat u nog bezit en u wil dat zo houden.

U speelt zelden of nooit spellen met z’n tweeën.

Dominique

 

Score op de Plak-o-Meter: 8,5

 

Ferox

Craft Fair Games (2015)

Ryan Sheffield

2 spelers vanaf 18 jaar

60 tot 90 minuten

 

 

Baby Clues (Jumping Turtle Games)

Oh baby, baby, how was I supposed to know that something wasn’t right here? Oh, baby, baby, I shouldn’t have let you go. And now you’re out of sight, yeah. (Britney Spears, Baby One More Time)

Toepasselijker kan de inleiding van deze spelbespreking niet zijn. Dank u wel, Britney.

Want we mogen deze baby’s niet ‘out of sight’ laten, want voor je het weet hebben ze een hele voorraad babymelk mee. Voor doorverkoop. En niet zomaar babymelk, maar prijswinnende babymelk van een uitzonderlijk goed jaar. 

Negen verdachten zijn er in Baby Clues, en op de plaats delict zijn enkele sporen nagelaten die de dader uiteindelijk de das zullen omdoen. Is de dader vampierbaby, die als de dood is voor look? Of is het robotbaby, die zich door de band ver van water houdt? En gedraagt mummiebaby, doodsbang voor scharen, zich niet heel erg verdacht? Of bent u het gewoon zelf en probeert u voor het net sluit het witte goud in veiligheid te brengen? 

Meerdere verdachten zijn er dus en u probeert voor de anderen en met de buit de wijk te nemen. 

Als u aan de beurt bent kunt u één, en slechts één, actie doen. U blijft tenslotte een baby.

U mag een hint over uzelf aan uw medebaby’s geven. Dat doet u door een aanwijzingskaart uit de centrale uitlage bij u te leggen – een object waar u niet bang voor bent.

U mag ook een ontsnappingskaart aan uw eigen tableau toevoegen. U geeft daarmee geen tip, maar verspeelt wel een flesje (een punt) per ontsnappingskaart als u de vlucht neemt.

U mag de algemene uitlage ook uitbreiden met twee aanwijzingskaarten – heel handig als het warm begint te worden onder uw kwetsbare babyvoetjes. Of u doet het gewoon om te bluffen.

U kan een andere baby ook beschuldigen als zijnde de dader door hem een aanwijzingskaart vanuit uw tableau aan te bieden met daarop het voorwerp waarvoor u denkt dat hij of zij erg bang is.

Tenslotte kunt u een ontsnappingspoging wagen door de achtste kaart aan uw tableau toe te voegen. 

Sommige voorwerpkaarten geven u een extra voordeeltje als u ze naar uw tableau haalt. Dat kan een extra beurt zijn – heel handig als u dicht bij een ontsnappingspoging zit -, een ja-neen vraag stellen aan een andere baby (oppassen voor meeluisterende baby’s) of even gaan kijken naar de baby’s die niet in het spel zitten. Die kunt u dan gelijk schrappen van uw verdachtenlijst. Bovendien weet u dan meer dan de anderen.

Flesjes scoren doet u door te ontsnappen (3 flesjes minus 1 flesje per ontsnappingskaart), door andere baby’s te ontmaskeren (2 punten) of door valselijk te worden beschuldigd (1 punt). De baby die uiteindelijk als eerste 5 flesjes heeft verzameld wint.

Wurm u als de weerlicht in een wegwerpluier voor volwassenen want:

Baby Clues is op dit moment het deductiespel dat ik het liefste speel. Het speelt erg snel, het heeft een overzichtelijke speelduur en mooi spelmateriaal, is altijd spannend en u hebt het gevoel steeds mee te doen voor de overwinning. 

Baby Clues laat ruimte voor bluf en het nemen van risico’s, maar op het juiste moment op veilig spelen kan ook lonen.

Baby Clues doet erg leuke dingen met beschuldigingen – een foute kan het doelwit dichter bij een ontsnapping brengen – en het opbouwen ervan. Theatraal uw wijsvinger in de richting van de verdachte punten volstaat hier niet. U moet immers de bewuste aanwijzingskaart hebben verzameld vooraleer u een beschuldiging kunt uiten. Beschuldigen kan lonen, maar fout beschuldigen loont voor de verdachte in kwestie nog meer omdat die zomaar een extra kaart in handen krijgt gespeeld waardoor zijn potentiële ontsnapping een grote stap dichterbij komt. Bezint voor ge beschuldigt, medespeler!

Baby Clues doet hele leuke dingen met kansberekening.

Baby Clues laat u voelen dat u zintuigen hebt. 

U bent een liefhebber van tafelpraat.

Baby Clues is heel geschikt voor families.

Baby Clues is compact.

Baby Clues is mooi en liefdevol geïllustreerd door de, overigens erg sympathieke, maker.

Baby Clues is verrassend leuk met z’n tweeën.

U mag die ‘Baby One More Time’ van Britney Spears uit de inleiding ook letterlijk nemen. Als u zich hieraan waagt zal het niet blijven bij één sessie.

U wilt iets leuks op tafel voor de feestdagen.

Die flesjes!

Voor u geen fles-, laat staan borstvoeding, want:

Hoe schattig de meegeleverde babyflesjes ook mogen zijn, u bent alleen geïnteresseerd in veeleisende euro’s.

U hebt geen familie en er is geen solovariant voorhanden.

U laat zich misleiden door de schattige grafische weergave.

Dominique

 

Baby Clues

Jumping Turtle Games (2016)

Ally Steven Severi

2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar

15 tot 30 minuten

 

Score op de Plak-o-Meter: 8,109

 

It’s the most wonderful time of the year. Neurie deze klassieker van Andy Williams gezellig mee maar denk de kerstkaarten en het kalkoengebraad even weg. Hebben we niet nodig. Voor ons bordspelers valt kerstmis immers altijd in oktober. En het epicentrum van dit volksfeest situeert zich niet in Jeruzalem maar in Essen.

Edoch, medespeler, de wereld om ons heen staat in brand en het opgeroepen brandweerkorps heeft verdacht veel tijd nodig om te komen opdagen – als dat überhaupt al gebeurt. Ik zit dus met een dubbel gevoel. Blijdschap omdat het weer ‘die tijd van het jaar’ is maar ook een beetje triestesse omdat ik het gevoel heb dat ik sta te musiceren op de Titanic.

Maar u hoeft van deze ouwe dwaas geen gezeur te nemen. Laat ik dus even de balans naar het positieve doorslaan en u enkele titels van spellen geven die op Spiel meer dan uw gewone aandacht verdienen. Of u die aandacht laat overslaan naar een financiële dijkbreuk moet u zelf bepalen. Het vorig zinnetje werd op advies van mijn advocaat aan deze bijdrage toegevoegd.

Daar gaan we..

Aeon’s End (Action Phase Games)

Als u van coöperatieve, fantasierijke kaartspellen houdt, niet vies bent van een stevige uitdaging en lichtelijk masochistisch bent ingesteld mag u deze bijdrage aan het spellenfirmament niet aan u voorbij laten gaan.

Ik ga u niet vervelen met de fantasy blabla die de setting probeert te duiden. De woorden Naamloze, Gravehold (waar blijven ze het halen), hordes, gevechten en het redden van de wereld moeten volstaan.

Wordt nu al door velen die het kunnen weten als een van dé spellen van 2016 beschouwd en ik denk dat ze gelijk hebben.

Deckbuildend zult u ten onder gaan, maar gegarandeerd met een brede grijns op uw gezicht.

Ik vermoed dan ook dat Aeon’s End het eerste gat zal slaan in de mentale zandzakjes die u voor een financiële dijkbreuk moeten behoeden. De oplage op Spiel is immers beperkt.

Airlines (Golden Egg Games)

In dit ‘pik op en bezorg’ bordspel probeert u met een vliegtuigvloot die u al spelend samenstelt zoveel mogelijk punten te verdienen. U katapulteert uzelf daarvoor terug naar de jaren zestig van de vorige eeuw, waarvan de tijdgeest mooi wordt weergegeven op het doosdeksel.

Blikvangers zijn uiteraard de vliegtuigen waarin u wat u vervoert mooi kunt wegwerken, waardoor dit spel ook een erg interessante tactiele en visueel indrukwekkende meerwaarde krijgt. Nopliefhebbers komen hier ongetwijfeld aan hun trekken.

Ook leuk. U beweegt uw vliegtuigen niet over een spelbord. U zorgt er gewoon voor dat de plaats waarheen u wilt gewoon naar u toe komt. Van een verfrissende insteek gesproken!

Speelt u graag solo moet u voor de Deluxe versie gaan. Meer inhoud, meer uitdaging, meer mogelijkheden, meer zalm (zouden ze bij De Morgen zeggen).

Mogelijk dé sleeper hit van Spiel 2016.

Baby Clues (Jumping Turtle Games)

Ally Steven Severi. Als iemand met zo’n naam het niet tot profvoetballer schopt moet hij wel spelontwerper worden. En zo geschiedde.

Baby Clues, de opvolger van een mijner favoriete ‘pak aan’ spellen, confronteert de baby’s uit het eerste deel met hun – volgens gerenommeerde pedagogen althans – grootste angst, als daar zijn: water, scharen, zeep, spinnen, toeters, worteltjes, gummetjes, look en bloempotten met inhoud.

U bent een van hen en u probeert angstvallig – let op de woordkeuze – uw grootste verschrikking voor de andere baby’s verborgen te houden, terwijl u in het geniep die van hen boven het maaiveld probeert te trekken, uw babyzeisje zwaaiklaar in uw schattige knuistjes. Want ontmaskert u hen levert dat punten op. Foute inschattingen kunnen uw tegenstanders dan weer punten opleveren. U moet uw babyverstand dus goed gebruiken als u dit spel wil winnen. En goed met snelle driewielers overweg kunnen voor als u even wil ontsnappen aan de aanhoudende verdachtmakingen.

Extra pluim voor Ally Steven Severi voor het feit dat hij zelf de meer dan geslaagde illustraties verzorgde. En een pluim voor de uitgever voor de introductie van die schattige babyflesjes.

Zoekt u een leuk deductiespel voor de hele familie hoeft u niet verder te gaan dan de stand van Jumping Turtle Games (4-B131).

Daarbovenop vindt u bij deze uitgever ook nog een vier modi bevattende uitbreiding voor Baby Blues, Baby Blues Continues – de kostende baby is mijn absolute favoriet, samen met de voortreffelijke tweespeler variant – en enkele promokaarten voor zowel Baby Clues als Baby Blues. De opbrengst van deze promokaarten – u geeft wat u wil – gaat naar een goed doel dat zich bezig houdt met kinderarmoede: Stichting Pelicano. Misschien komt het dan toch nog goed met deze wereld..

Clank! (Renegade Game Studios)

Nog niet veel avonturiers hebben er bij stilgestaan maar al die harnassen, wapens en ander gerief dat ze ondergronds meezeulen maakt tijdens het stappen wel degelijk geluid. Zelfs een scheet op een slecht moment, dat zult u later in dit overzicht merken – kan u de das omdoen.

Leuk dus dat dit gegeven in een bordspel wordt geïntroduceerd. Eén ding is zo goed als zeker, u zùlt de schatbewaarder van het grottenstelstel dat u verkent wakker maken en ù zult in niet geringe mate aan zijn toorn bijdragen. U draagt ook gelijk bij aan het ontstaan van een nieuwe olympische discipline: de 100 meter rennen naar de uitgang. Wan de schatbewaarder is ontzettend groot en niet echt aangenaam in de omgang.

Hebzucht gaat u luidruchtig voor de voeten lopen in dit spel, maar snelheid en op zeker willen spelen ook. U moet dus op zoek naar een gulden middenweg en dat is niet makkelijk met al dat blinkende lekkers dat  in deze krochten bijeen te schrapen valt. Hopelijk haalt u de plaatselijke herberg en kunt u het nog navertellen.

Coffee Roaster (Homosapiens Lab)

De solospelers onder ons komen aardig aan hun trekken op Spiel dit jaar. Ook de solerende koffiedrinkers trouwens want die slaan met dit spel twee vliegen in één klap.

Uw eigen merk branden doet u hier en ik kan u nu al garanderen dat u veel zult vallen al evenveel keer zult moeten opstaan vooraleer u het perfecte aroma weet vrij te branden.

Een trekzak met fiches, enkele spelborden en een handvol opdrachtkaarten, meer heeft Coffee Roaster niet nodig om uw hart voor zich te winnen. U krijgt gegarandeerd een boon voor dit heerlijke solospel.

Dale of Merchants 2 (Snowdale Design)

Deze deckbuilder, waarin u met behulp van erg lieve fauna als eerste uw marktkraampje te vullen, is een van de aangenaamste verrassingen die ik in 2016 mocht ondergaan.

Een kraampje opzetten met behulp van een panda klinkt erg snoezig maar dat is het niet, want de snoodaard(s) tegenover u aan tafel staan al in de startblokken om u de loef af te steken. Snelheid is dus geboden.

Door de verschillende dierendecks in het spel te combineren krijgt u steeds weer te maken met een andere uitdaging, de grafische vormgeving is schitterend en deze versie kunt u naadloos integreren in de eerste, waarvan ik vermoed dat u die ook gaat aanschaffen als u een profspelletje van deel twee achter de rug hebt.

Toeslaan!

Elevenses for One / Bowling Solitaire (Eagle-Gryphon Games)

Voor Elevenses for One moet u het niet doen – ik alvast toch niet – maar wél voor Bowling Solitaire, een uitdagend solitair bowlingevenement dat u kunt organiseren aan uw eigenste keukentafel.

Hou er wel rekening mee dat u hier – in tegenstelling tot het echte werk – over een goed stel hersens moet beschikken om een goed resultaat bijeen te gooien. Elke beurt telt en een foutje kan u lelijk opbreken bij het bepalen van uw eindscore. Tel daarbij de snelle opzettijd en de hoge herspeelbaarheidsfactor en u hebt een toppertje in handen, eenling!

Fireteam Zero (dV Giochi)

Fireteam Zero is al een tijdje uit maar verdient desalniettemin uw aandacht op Spiel.

In dit spel, dat zich afspeelt in een geflipt alternatief universum in WO II, gaat u met een gespecialiseerd team op zoek naar waarmee die Duitsers in godsnaam bezig zijn. Met monsters in alle soorten en maten, zo blijkt.

Aan u om hier korte metten mee te maken, onderwijl de wetenshappers die uw team vergezellen te allen tijde beschermend. Uiteraard bestaat uw team uit gespecialiseerde en intensief opgeleide specialisten, meer dan thuis in alle aspecten van conflictregularisatie.

Vadertje tijd werkt tegen u, maar gelukkig kunt u zichzelf onderweg naar glorie en roem opwaarderen tot een quasi perfecte vechtmachine. U zult het nodig hebben als u het laatste scenario wil halen. U wil echt niet weten hoe dikwijls wij faalden op het eerste.

Fireteam Zero doet ook erg leuke dingen met uw handkaarten en een grote munt, een spelonderdeel waarnaar u – u zult het vanzelf merken – tijdens elke sessie meermaals met afgrijzen zult zitten staren.

Een duur vogeltje dit, maar zeer, en dan ook zeer, de moeite.

Grimslingers (Greenbrier Games)

Grimslingers verdient uw aandacht alleen al om het feit dat dit bij mijn weten het enige spel is waarin u door het laten van een scheet in een vijandelijke nederzetting een minutieus geplande infiltratie-opdracht om zeep kunt helpen.

Maar is meer. Veel meer.

De volgende vakjes mag u aanvinken: solo, coöperatief, teamspel, allen tegen elkaar, duels en naar believen moduleerbaar. Dat is heel wat, en het belangrijkste moet nog komen: Grimslingers levert kwaliteit op alle vlakken.

Een huzarenstukje als u weet dat de maker zowel het spel als de grafische vormgeving voor zijn rekening nam.

Grimslingers doet mij qua sfeerschepping erg denken aan de ‘De Donkere Toren’ cyclus van Stephen King. Ik kan trouwens niet wachten op de verfilming die volgend jaar op ons wordt losgelaten – zeg dankie, sai – en Grimslingers zal de lange wachttijd aanzienlijk helpen verzachten.

Duelleren doet u hier, in een ietwat afwijkend Wilde Westen dan we door de band gewoon zijn. Daar lopen heksen rond, gigantische schorpioenen, uit de kluiten gewassen zandwormen en gemuteerde beesten. En dan heb ik het nog niet gehad over uw rechterhand, een soort veredelde mini wasmachine die met u ten strijde trekt.

Wat mij betreft de beste implementatie van papier-steen-schaar in een spel tot nu toe. Ik moet trouwens ook toegeven dat ik verslaafd ben aan de solocampagne, al heb ik al vele malen in het woestijnstof gebeten.

Een heerlijk kaartspel!

Holmes: Sherlock & Mycroft (Devir)

Een goed tweepersoonsspel is altijd meegenomen en Holmes & Mycroft delivers, zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen.

Deze variabele workerplacer voor twee voegt niet echt veel nieuws toe aan het genre, maar wat hij doet doet hij goed.

Setjes verzamelen doet u hier, gestuurd door een workerplacer mechanisme waarbij u om beurt de eigenschap van een karakter in de variabele uitlage – de personages dagen niet altijd in een vaste volgorde op – activeert. Dat levert u bewijsmateriaal en aanwijzingen op – u onderzoekt immers een bomaanslag op het parlement – waarmee u uiteindelijk de betrokkenheid van uw cliënt kunt weerleggen.

Niet dat het thema er veel toe doet hoor – u verzamelt setjes en scoort daarmee punten – maar het spel op zich heeft voldoende in de aanbieding om u een half uurtje ontspannen vermaak te garanderen. De kans dat er na een eerste sessie onmiddellijk een revanche wordt aangezwengeld is trouwens zeer groot.

Inis (Matagot)

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: spellen die plots eindigen van zodra een speler aan de overwinningsvoorwaarde(n) voldoet zijn niet echt mijn meug. Ik tel liever punten aan het einde. Zo heb ik tijdens het tellen toch nog enigszins de illusie dat een overwinning erin zit.

Maar Inis oefent toch een zekere aantrekkingskracht uit op ondergetekende. Dat heeft te maken met de schoonheid van uitvoering, de veelheid van mogelijkheden om uw doel te bereiken, het toefje onzekerheid dat tijdens de draftfase wordt ingebouwd, de aangenaam groot uitgevallen multifunctionele speelkaarten waarmee u uw acties plant en het steeds anders uitwaaierende speelveld.

Die aantrekkingskracht zal mij naar de stand van Matagot leiden.  

Knight Fight (Game Salute)

U bent op stap met uw beste vriend(in) en u kunt maar niet beslissen over het etablissement waar u zich wil gaan bezatten? Even de pechstrook op, een spelletje Knight Fight initiëren en na enkele minuten is uw probleem opgelost.

Knight Fight is een luchtig dobbelspelletje voor twee spelers waarin u een ridderlijk duel uitvecht met speciale, tot wapens en uitrusting omgevormde dobbelstenen. Optionele eigenschapskaarten en voorwerpkaarten zorgen voor extra pigment in dit middeleeuws tafereel.

Er wordt gefluisterd dat het spel enkel dient om de speciale dobbelstenen te promoten – D&D fanaten kunnen hun kwijlvloed naar verluidt moeilijk verbergen – en dat het dus niet echt veel voorstelt.

Ach, u stelt zelf niet veel meer voor als u na het uitstapje met uw vriend(in) half bewusteloos in de goot ligt. Waar malen we dus om?

La Granja: The Dice Game – No Siësta! (Stronghold Games)

La Granja, gruwen doe ik ervan.

Het dobbelspel echter biedt ondergetekende wél perspectief. Omdat er dobbelstenen worden gedraft, omdat het aanzienlijk korter en lichter is dan grote broer en omdat het goedkoper is. En omdat het, zo vermoed ik althans, erg leuk is.

Master of Orion: The Board Game (Hobby World)

Race for the Galaxy voor dummies, zo wordt dit spel in de wandelgangen wel eens genoemd. Dat lijkt wat denigrerend, maar dat is het niet. “Halleluja!” riep ik dan ook uit toen ik hier kennis van nam.

Master of Orion doet alle belletjes aan mijn narrenpak rinkelen. Multifunctionele kaarten, het uitbouwen van een eigen planetair koninkrijk, speciale eigenschappen, keuzestress, propaganda, adviseurs, milde oorlogvoering en een meer dan overzichtelijke speelduur.

Vrolijk rinkelend zal ik de stand van Hobby World betreden.

Meteln (Metwabe)

De liefhebbers van eerder klassiek Yahtzee dobbelen worden hier duidelijk bediend. Ik hoor daar niet echt bij maar de wondermooie dobbelstenen en het thema, het maken van honingwijn en vooral de wilde feestjes die u daarmee organiseert, trokken toch mijn aandacht.

Over die dobbelstenen gesproken. Met z’n vijven zijn ze, twaalfzijdig  honingkleurig en lekker groot.

Met die dobbelstenen gaat u setjes proberen te gooien: bloemen, bijen, bijenkorven, honing, flessen, glazen, hoorns, vaten, ‘geen kater’, zonsopgangen en het gegeerde M-symbool. Dat alles levert punten op, mooi bij te houden op een scoreblad.

Na 13 ronden worden de punten opgeteld en kunt u gelijk zien of u voor het verbouwen van honingwijn in de wieg bent gelegd.

More Bloody Nights (GDM Games)

Noches de Sangre was een van mijn verrassingen op Spiel 2015, waardoor ik automatisch een blik zal gaan werpen op de opvolger. Leuk is dat deze opvolger vlotjes kan gecombineerd worden met zijn voorganger en dat u na verloop van wat speeltijd kunt transformeren in een vampier.

Onschuldige slachtoffers behoeden voor de bloedzuigers blijft, net als in de eerste versie, uw eerste bekommernis en ook de enige manier om dit spel te winnen.

Een tip voor uw Halloween spelavond.

Multiuniversum (Board&Dice)

U bent een wetenschapper en u probeert de aarde te behoeden voor een hele hoop tragedie die aan de andere kant van zogenaamde multi-universum poorten, die u trouwens zelf hebt gecreëerd, staat te dringen om ons te verwijlen met een bezoekje.

U zou echter geen wetenschapper zijn moest u tegelijkertijd niet nieuwsgierig zou zijn naar wat er zich nu eigenlijk aan die andere kant van de poorten bevindt. Met alle gevolgen vandien.

Een leuk, erg conflictueus spelverloop, eenvoudige spelregels en een hoog ‘nog eens’ gehalte maakt dit spelletje tot een topper. Echt veel bijdragen aan uw financiële dijkbreuk gaat dit kaartspel ook niet doen. Een verdedigbare aankoop dus. Cthulhu aanhangers kunnen ook losgaan op de uitbreiding Multiuniversum: Project Cthulhu. U weet ongetwijfeld al wat u daar te doen staat.

Nautilion (Z-Man Games)

Liefhebbers van het Oniverse universum kunnen hun hartje weer ophalen met deze nieuwe telg.

Een goede aanleg tot multitasken strekt tot aanbeveling als u dit spel wil winnen. U moet immers op zoek naar The Darkhouse die zich ergens op de bodem van de oceaan ophoudt, u moet hem uitschakelen voor zijn vazal de spookduikboot uw thuisland bereikt en daarbovenop moet u uw bemanning onderweg nog bij elkaar zien te ronselen. Deze bemanning wordt overigens door de spookduikboot tijdens zijn tocht naar boven deskundig geëlimineerd.

Vijf uitbreidingen met al evenveel extra uitdagingen zitten standaard in de doos. U gaat zich dus niet vervelen.

Maak uw borst maar nat.

Phalanxx (Irongames)

Voor de liefhebbers van het lichtere oorlogsspel is er Phalanxx, dat zich afspeelt in het Azië van Alexander de Grote.

1 tot 4 spelers proberen in dit spel hun gebied uit te breiden, al dan niet met militaire middelen, met als doel op het einde van het spel het meeste punten te hebben verzameld. Macht zeg maar.

Het origineel gebruik van banale zeszijdige dobbelstenen, het overzichtelijk spelverloop, het interessant kaartmanagement systeem, de fijne manier waarmee hier met verzwakking en sterkte wordt omgegaan en niet in het minst de ‘troostactie’ – er is nog hoop voor ondergetekende – zal mij zeker langs de stand van Irongames voeren. Dat de maker van dit spel luistert naar de naam Bernd Eisenstein, auteur van Peloponnes, is ook al voldoende om zacht neuriënd die richting uit te gaan.

 

Medespeler, ik wens u een mooie en wonderlijke tijd op Spiel. Tot daar!

Dominique

 

Celestia

Ik heb er nooit ingezeten, in een heteluchtballon. Ik ben niet gek.

Toch zou het erg spiritueel en rustgevend zijn.

Dat bleek echt niet het geval toen ik een kleine 17 jaar geleden in de ballon van Cloud 9 inscheepte, het ding zelfs af en toe mocht besturen maar al snel doorkreeg dat dit vehikel meer neerwaartse dan opwaartse bewegingen maakte, en wel heel abrupt, en dat ik niet zelden ondervond hoe hard een zacht glooiend weiland wel niet aanvoelt als men er tegen 200 km per uur tegenaan knalt.

Toch blijft Cloud 9 een mijner favoriete bordspellen aller tijden.

En de heruitgave, Celestia, mag er ook zijn. Heel veel zelfs.

De ballon werd vervangen door een met een grote propeller aangedreven luchtschip – toch enigszins een stap vooruit wat het veiligheidsgevoel aangaat – en u begeeft zich ook hier in hogere sferen van stad naar stad, op zoek naar roem en rijkdom. Maar toch vooral dat laatste.

Er valt immers wat te rapen op die eilanden en hoe verder van huis, hoe meer ondergoed u overboord kiepert om plaats te maken voor al die blingbling die onderweg zomaar voor het oprapen ligt.

Alhoewel, ‘zomaar’ is nu ook niet bepaald de juiste woordkeuze.

Er heerst immers nogal wat concurrentie aan boord, en dus ook argwaan. Vandaar dat u met uw medepassagiers hebt afgesproken het vehikel beurtelings te besturen. Dat uw vliegcapaciteiten die van het bakken van een ei evenaren – nihil – is daarbij geen bezwaar. En bij uw reisgenoten is het al niet veel beter gesteld.

Speltechnisch komt het erop neer dat u als piloot, afhankelijk van waar u zich bevindt, met een bepaald aantal speciale zeszijdige dobbelstenen gooit en uw medepassagiers gaan bepalen of u de symbolen op die stenen kunt kopiëren met de handkaarten die u op hand hebt, die trouwens maar met mondjesmaat worden aangevuld. Lukt dat worden die kaarten afgelegd en vliegt iedereen vrolijk verder naar de volgende, en vooral rijkere, stad. Sceptici kunnen eieren voor hun geld kiezen en het luchtschip verlaten – er zijn parachutes voorhanden – om bijeen te graaien wat er op dat moment bijeen te graaien valt. Dat graaien gebeurt in een gedekte kaartenstapel – een leuke toevoeging ten opzichte van het origineel – en wat daarin wordt aangetroffen is gegarandeerd minder waard dan wat kan binnengerijfd worden als er wat langer met uitstappen wordt gewacht. Risico nemen loont dus.

Alhoewel.

Want als u door de dollartekens in uw ogen de realiteit niet meer onder ogen ziet bestaat de kans dat u samen met de hele zwik als een baksteen naar beneden dendert. Dat is erg pijnlijk en, veel erger, niet rendabel.

De reis wordt nog extra gekruid door de actiekaarten die aan deze heruitgave werden toegevoegd.
Bent u in vrije val? Geen probleem, u gebruikt de actiekaart ‘Jetpack’ en terwijl u uw gezelschap krijsend de vaste grond hoort opzoeken landt u veilig en wel, onderwijl toch nog iets waardevols meegraaiend. Vertrouwt u de actuele stuurman niet helemaal of is het dobbelresultaat niet echt wat je noemt haalbaar kunt u met de actiekaart ‘Alternatieve Route’ opnieuw (laten) dobbelen. Bent u al uitgestapt en wil u het hele hebberige zootje daarboven toch naar beneden halen is de ‘Harde Wind’ actiekaart uw ideale metgezel. De kapitein moet dan de dobbelstenen zonder symboolresultaat opnieuw gooien. Door het uitspelen van een actiekaart ‘Verrekijker’, alleen te vinden in de schatstapels van de eerste vier steden, kan een kapitein een dobbelworp volledig negeren. Het gebruik ervan vraagt wel wat afweging want een niet gebruikte verrekijker levert op het einde van het spel twee schatpunten op. En de ‘Gaat u maar eens lekker voortijdig van boord’ actiekaart doet inderdaad wat ze zegt dat ze doet. U geeft de ongelukkige die u uitkiest wel een valscherm mee, u bent niet haatdragend.

Zo speelt u ronde na ronde verder, tot iemand met zijn schatkaarten de kaap van 50 schatpunten heeft bereikt. Die moet dat luidkeels aangeven. Wie de meeste schatpunten heeft verzameld wint.

Zwengel alvast die propeller enthousiast aan want:

Bent u al jaren tevergeefs op zoek naar Cloud 9 ligt hier uw kans. Toeslaan is de boodschap.

Cloud 9 was al zeer de moeite en deze opvolger is zo mogelijk nog beter. Dat komt door de introductie van de actiekaarten en de gedekte schatkaarten die, in tegenstelling tot de voorganger, toch wat onzekerheid in het spel brengen. Onzekerheid of er wel een goede afloop inzit voor u. Leuk.

Celestia is bloed- en bloedmooi.

Celastia behoort ongetwijfeld tot het segment van de betere familiespellen.

Het luchtschip, ontegensprekelijk de blikvanger in deze doos (en op tafel) kan na een eenmalige assemblage gewoon weer volledig de doos in.

Celestia zorgt, net als zijn voorganger, voor veel animo aan tafel. Houdt u van interactie en lacht u graag bent u hier aan het juiste adres.

U houdt van het betere blufwerk.

Niks leukers dan als enige in het luchtschip over te blijven, wetende wat u in uw stuurvaardige knuistjes hebt zitten en zo vrolijk de reis naar uw gigantische pensioenspaar-project verder te zetten.

U kunt aan de slag met 2 tot 6 spelers en vanaf z’n drieën zit de pret er al goed in.

Celestia heeft een interessante prijs-kwaliteit verhouding.

Blijf toch maar lekker met beide voeten op de grond want:

Dobbelspellen zijn niet echt uw ding.

Het gele symbool op de dobbelstenen is nogal moeilijk te onderscheiden op de maagdelijk witte achtergrond. Schoonheidsfoutje.

Tekst op de actiekaarten zou de motor, zeker tijdens uw eerste sessies, vlotter doen lopen.

Dominique

 

Celestia

BLAM ! (2015)

Aaron Weissblum

2 tot 6 spelers vanaf 8 jaar

30 minuten

 

Score op de Plak-o-Meter: 7,87

 

Familiespel van het jaar

BABY BLUES (JUMPING TURTLE GAMES)

Een geslaagd familiespel, wat moet dat aanleveren?

Wat mij betreft speelplezier, een geslaagde thematische omzetting, leuke illustraties, overzichtelijke spelregels, extreme interactie, een (semi)korte speelduur, taalonafhankelijkheid, leuke verrassingselementen, speltechnische eenvoud en veel gelach aan tafel.

Het spel dat in 2015 het meest beantwoordde aan deze eigenschappen was ongetwijfeld Baby Blues, een kaartspel voor 2 tot 4 spelers. De kwalificatie ‘vertederend’ mag trouwens ook aan de lijst worden toegevoegd.

U werkt in een kinderdagverblijf, maar achter de schermen is er een hevige concurrentiestrijd tussen de verzorgenden aan de gang. Iedereen wil immers de prijs ‘kinderverzorg(st)er van het jaar’ binnenhalen. Dat haalt het beste in u naar boven – wat dacht u – maar jammer genoeg ook het slechtste.

Terwijl u er alles aan doet om de vijf schatten die u zijn toegewezen te verwennen deinst u er niet voor terug om de baby’s van uw concurrenten het wenen nader dan het lachen te brengen. En zo bestaat het dat u hen in het geniep voorziet van vuile luiers, hun speentjes afpakt, de batterijen uit hun muziekmolentjes verwijdert en hun babyvoeding verstopt. En dat is nog maar een greep uit uw ‘kindvriendelijk’ arsenaal. U zult echter al snel merken dat dezelfde fenomenen zich beginnen voor te doen bij uw eigen groepje, waarna een moeilijke evenwichtsoefening volgt tussen het vrolijk houden van uw koters en het aan het krijsen krijgen van de arme bloedjes die aan uw concurrenten werden toegewezen.

Gaan bij een concurrent alle vijf baby’s onherroepelijk aan het huilen wordt gekeken bij welke oppas de nog rustige baby’s de hoogste waarde hebben. Die mag zich tot opper oppasser kronen. Voor even toch, de revanche wordt immers onmiddellijk ingezet.

Begin gerust weer te brabbelen want:

Baby Blues tovert een lach op het gelaat van elke medespeler. Dat begint al bij de uitleg en zet zich tijdens het verdere verloop van het spel helemaal door.

Baby Blues heeft een hoog ‘take that!” gehalte, maar ik ben nog nooit een spel tegengekomen waarin dat zo werd aanvaard, zelfs omarmd, door de spelers. Het pestelement zit mooi verweven in het thema en, dat zult u merken, vlakt zichzelf uit naarmate het spel vordert.

Baby Blues doet heel leuke dingen met een muziekmobieltje en een toeter.

Baby Blues zorgt gegarandeerd voor veel hilariteit aan tafel. Speel dit op een terras en u krijgt een hele hoop omstaanders om u heen.

De onthulling van de waarde van de baby’s aan het einde is altijd spannend en niet zelden verrassend.

De illustraties van Baby Blues, van de auteur zelf trouwens, zijn zo schattig dat u, ongeacht uw leeftijd, zo snel mogelijk (weer) zelf aan kinderen wil beginnen.

Baby Blues is het ideale cadeau voor ouders in wording.

Er wordt gewerkt aan een uitbreiding waarin de veeleisende veelspeler, moest dat nog nodig zijn, ook aan zijn trekken komt.

U blijft liever uw volwassen zelve want:

Grondstoffenblokjes, spreadsheet spelborden, ingewikkelde mathematische berekeningen, beurtanalyses met de daaraan gekoppelde wachttijden, avondvullend denkwerk, dàt zijn de opwindende zaken waar het om gaat in uw spellenleven.

U bent niet graag het doelwit van gerichte aanvallen, ook als die zich manifesteren onder de vorm van vuile luiers, gesaboteerde muziekmobieltjes, diefstal van babyvoeding en dies meer.

Dominique

 

Baby Blues

Jumping Turtle Games (2015)

Jurgen Spreutels

2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar

30 minuten

 

Score op de Plak-o-Meter: 8,01

 

 

Testament van het jaar

LES POILUS / THE GRIZZLED (SWEET NOVEMBER / COOL MINI OR NOT)

Ironisch toch dat Tignous, de illustrator van dit spel, een aanklacht tegen oorlog en zinloos geweld, omkwam tijdens de raid op Charlie Hebdo.

De illustraties voor dit spel zijn ’s mans testament want het was een van de laatste projecten waar hij aan werkte. Net voor de aanslag had hij de laatste hand aan de tekeningen gelegd. Het kan zeker geen kwaad om daar even bij stil te staan als u dit op tafel legt. Letterlijk.

Les Poilus/The Grizzled is een van de beste coöperatieve spellen van de laatste jaren. Hondsmoeilijk, razend spannend, een geschiedenisles op zich en volledig in harmonie met de ietwat dissonante illustraties van Tignous.

Ga wel voor de Engelstalige versie. Er staat nogal wat tekst op de kaarten en de misprint van de steunfiches werd in deze editie ook gelijk opgelost.

Veel meer info over dit spel vindt u in de rechterkolom.

Dominique

 

Deckbuilder van het jaar

SUPER MOTHERLOAD (ROXLEY GAMES)

Super Motherload, dit heerlijke hebbeding, is een kruising tussen een workerplacer, een deckbuilder en Tetris.

Het deckbuilden – met die eigenzinnig vormgegeven kaarten – is het leukste aspect van het spel, maar ook het moeilijkste. Het is immers niet evident een ideale kaartstapel samen te stellen. En u moet eerst gaan ontginnen op het marsopppervlak vooraleer u aan het deckbuilden kunt beginnen.

Los van de kaarten krijgt u hier ook heel wat kwalitatief hoogstaand en stevig materiaal aangeboden.

Super Motherload, zo schreef ik in mijn bespreking van 16 februari 2015, is een vlot spelend, thematisch mooi omgezet met veel interactie. Vooral dat laatste mag u gerust een understatement noemen. Het is ook nieuwkomer-vriendelijk trouwens. Een mooie opstap naar het zwaardere werk.

Roxley Games, het is een uitgever om in de gaten te houden. Verscheen in 2015 immers ook niet het prima Steampunk Rally, mogelijk het beste racespel van het jaar, dat trouwens ook al in de running was voor de award van het beste dobbelspel van het jaar?

Canadees vakwerk.Dominique

 

‘Dat viel veel beter mee dan verwacht’ van het jaar

THE BIG BOOK OF MADNESS (IELLO)

De tijdingen vooraf over ‘The Big Book of Madness’ waren niet bepaald hoopgevend. Weinig opwindend, dertien in een dozijn, gespeeld worden door het spel en niet omgekeerd, weinig keuzestress. Dit is maar een greep uit wat het verschijnen voorafging.

Dat bleek in de praktijk allemaal heel erg mee te vallen. Meer nog, ik vond de eerste kennismaking bepaald indrukwekkend. En erg leuk. En dat bleef zo, ook bij latere sessies.

Ik viel gelijk voor de mooie en functionele verschijningsvorm, de opdringerige keuzestress, het deckbuildend aspect, de irritante madness- en monsterkaarten, het opwaarderen van de toverspreuken, de mooie verweving tussen het thema en de toegepaste speltechniek, de noodzaak tot intensief overleg met uw medespelers en de prima spanningsboog die u naar het einde toe naar het topje van uw stoel doet schuiven.

Een absolute aanrader!

Dominique