Laten we het eens over het voorspel hebben, medespeler.

Ik weet het, het gros van u wil er gelijk invliegen, uw wapenarsenaal in vol ornaat in de aanslag. Maar bedenk eens hoe heerlijk holistisch uw spelactiviteit zal zijn als u op dat moment al een voorspel van heb ik je daar achter de rug hebt.

Tot u spreekt een ervaringsdeskundige. Ik kan soms nog meer van het voorspel genieten dan van de daad zelf. En een geslaagd voorspel kan dat addergebroed waarmee u door de band aan tafel zit alvast niet meer afnemen,

Het voorspel kan ook, lekker kinky, gewoon aan tafel.

Laten wij even enkele spellen onder de loep nemen die u een meer dan bevredigend voorspelproces garanderen. De voortzetting, hopelijk met een happy end, laat ik volledig aan u over.

Mage Tower: A Tower Defence Card Game (Super Mega Games)

Een heerlijk kaartspelletje dit, waarin u het opneemt tegen monsters van allerlei pluimage waarvan hier een extreem groot gezinsblik wordt opengetrokken.

Maar voor u aan het klieven slaat mag u uit een steeds wisselende uitlage uw arsenaal aan wezens, karakters, vaardigheden en spreuken samenstellen,  Dat zorgt, in het slechtste geval, voor interessante afwegingen. Hoop ik bij mijn eerste selectie al op een combootje dat zich bij een later selectiemoment helemaal openbaart of ga ik vol voor tactisch vernuft en kies ik wat op korte termijn het meest oplevert?

Aangezien voor het spel een aanvang neemt slechts een fractie van het volledige kaartenarsenaal aan u wordt geopenbaard is elke sessie weer anders en verrassend. En dat u ziet wat uw tegenstanders op hand nemen is ook erg interessant.

Zowel solo als tot met z’n vieren speelbaar, waarbij de dynamiek met meer spelers totaal verandert, en niet in slechte zin.

Lord of the Rings: The Card Game (Fantasy Flight Games)

Nu de queeste na bijna 10 jaar op zijn einde loopt – ik meen gehoord te hebben dat er na een pauze een of andere voortzetting volgt – wil ik dit kleinood graag nog eens onder het voetlicht trekken.

Het voorspel bestaat hier uit het bouwen van een kaartendeck waarmee u de verschillende scenario’s – we zitten al ruim boven de 100 ondertussen – aanpakt. Soms kunt u met dat deck een tijdje voort, soms moet u, afhankelijk van het scenario dat u aansnijdt een heel andere richting uit. U kunt ook lekker thematisch aan de gang. Een Rohan deck ,een Eagle deck, een Gondor deck, een Noldor deck, een Dwarves deck, een Outlands deck, een hobbit deck, een Caldara deck, een secrecy deck, een ent deck? U roept maar. En steeds weer die Gandalf die – bij mij toch – steeds weer te laat komt opdagen.

Ik zag er vroeger wat tegenop, tegen dat deck-builden. Ondertussen is dit echter een vast voorspel ritueel geworden en is het genieten geblazen. Nu rest alleen nog mijn ultieme deck-builder fantasie: One Deck to Rule Them All, de graal waarmee elk scenario in dit fantastische universum kan worden overwonnen. Dat, medespeler, wordt een levenswerk.

En god, (Tactics) Éowyn, wat zou ik na de Covid-19 crisis eens graag met u op date gaan.

The Fires of Midway (Clash of Arms Games)

The Fires of Midway, evoceert met 200 kaarten, een handvol joekels van counters – zowel qua aantal als grootte niet bepaald beantwoordend aan de merites van het genre -, 12 rode en witte standaard zeszijdige dobbelstenen, 2 persoonlijke spelersborden, een manoeuvre-bord, een centraal spelbord, 16 grote schipkaarten en een voor een oorlogsspel redelijk dun spelregelboekje de slag om Midway.

U krijgt als Amerikaans of Japans admiraal – u kunt inderdaad de loop van de geschiedenis wijzigen – een vloot toegewezen en gaat vervolgens aan de slag.

En het begint hier allemaal met een joekel van een voorspel, de verkenningsfase (hebt u ‘m?), waarin u op zoek gaat naar de vloot van de tegenstander en tegelijkertijd uw starthand aan actiekaarten opbouwt. Erg leuk gevonden dit, thematisch zeer sterk en – verwijzend naar het onderwerp van vandaag – erg opwindend. Als u er hierna niet klaar voor bent weet ik het niet meer.

Puerto Rico: Het Kaartspel (Alea / Ravensburger)

Weet u wat zo leuk is aan het voorspel van Puerto Rico: Het Kaartspel? Dat het zo kort is. Hop, iedereen een indigoververij, enkele kaarten op hand, de rolfiches in het midden, de verkoopfiches van de goederen en de kaartentrekstapel in grijpnabijheid en u bent vertrokken. Na slechts 12 gebouwen komt u lekker klaar.

Een vluggertje moet af en toe ook kunnen.

Auztralia (SchilMil Games, Ltd.)

Nooit gedacht dat ik een spel van Martin Wallace extreem zou bewieroken, maar hier heeft ie me toch in snelheid gepakt.

En dan toch vooral door het voorspel, de opbouw van het spelbord meerbepaald, dat me steeds weer weet te bekoren. Het tactiele aspect (het plaatsen van de grondstoffen) en de steeds weer wisselende startopstelling – u weet waar u begint, en door een slim opbouwproces weet u niet waar u eindigt: opwindend! – zorgen daarvoor. Soms bouw ik het gewoon op zonder naar het spel zelf over te gaan, zo leuk is het.

1066, Tears to Many Mothers (Hall or Nothing Productions)

Een goed voorspel is inderdaad Hall or Nothing, en dat zullen we hier geweten hebben.

Wanneer u begint te spelen is er eigenlijk niet zoveel te zien op het spelbord, en u begint al snel te snakken naar het echte werk. Tot u begint door te krijgen dat u zonder het zelf te beseffen uw fundamenten aan het leggen bent voor een ultieme triomftocht of – meer waarschijnlijk – uw nakende ondergang. U subtiel naar het echte werk trekken, dat is wat hier op een erg geniepige manier gebeurt.

Street Masters: Aftershock (Blacklist Games)

Ik hou het hier bewust bij de Aftershock uitbreiding, die in 2019 werd uitgeleverd en waarbij u een gigantische, kubistische opbergdoos kreeg toegeschoven waaruit u, als ware het een voorspel-grabbelton, uw spelonderdelen tevoorschijn haalt.

Slim samengesteld, deze grabbelton. U haalt alle spelonderdelen van boven naar beneden uit de doos en helemaal onderaan aangekomen kan u lekker, al dan niet willekeurig, uw vechtersbaas, uw tegenstander en het strijdtoneel samenstellen.

Een heerlijk spel trouwens, en ook solo voortreffelijk speelbaar.

Fantasies for Foreplay: An Erotic Storytelling Game

Geloof me, plaatst de door ons zo gekende termen als Kickstarter en Stretch Goals in een totaal nieuwe dimensie. 69 backers, godbetert.

Tot zover.

Als uw gastheer zich bij de volgende sessie met een brede grijns op zijn gezicht aandient weet u waar u aan toe bent.

Volgende artikel: het naspel.

Dominique

Medespeler,

Hebt u dat ook, dat als u soep met balletjes krijgt voorgeschoteld u de balletjes altijd als laatste naar binnen werkt?

Zo gaat het ook met mijn jaarlijkse voorbeschouwing van Spiel. Eerst die soep van meer dan 1100 nieuwe spellen doorworstelen om uiteindelijk de balletjes, de spellen waar het écht om gaat, over te houden.

Veel reviewers, niet bepaald een knelpuntberoep, hebben het mij dit jaar alweer voorgedaan. Ik kan dan ook moeilijk achterblijven.

Ik laat u dan ook graag kennismaken met de spellen waar ik op Spiel voor zou gaan.

De ballen staan in alfabetische volgorde.

Hier gaan we:

A4 Quest (Board&Dice)

In deze kerkerkruiper voor 1 tot 2 spelers daalt u voor de zoveelste keer donkere krochten in op zoek naar monsters en schatten.

Dat doet u op een A4-tje, met behulp van enkele dobbelstenen. Dat betekent dat de praktische randvoorwaarden om dit spel te kunnen spelen weinig om het lijf hebben. De makers zelf geven het voorbeeld van een klaptafeltje op de trein.

Vooruitplannen is belangrijk, net als het managen van uw voedselvoorraad en het is ook raadzaam Vrouwe Fortuna – als die zich even kan vrijmaken – mee ondergronds te vragen.  

Uiteraard beschikt uw held over een speciale eigenschap die u, volgens de makers althans, menig keer uit hopeloze situaties zal weten te redden.

Op Spiel kunt u de opgewaardeerde print & play versie aanschaffen. 

Adventure Island (Pegasus Spiele)

Jammer genoeg is de Engelstalige versie niet op tijd klaar, maar als ik u was zou ik toch een kijkje gaan nemen en de Duitse editie eventueel al eens aanspelen. Als voorspel.

De doosillustratie komt me nogal bizar over – ik moest bij de aanblik van het vrouwelijke personage op de doos gelijk aan de horrorfilm Hereditary denken, voorwaar geen goed teken – maar wat de inhoud betreft heb ik helemaal niet te klagen.

‘Hoe overleef ik een schipbreuk op een vijandig onbewoond eiland’ is het thema van dit coöperatieve kaart- en dobbelspel, maar het wordt hier wel heel overzichtelijk, uitdagend en speltechnisch prima omgezet aangeleverd. U gaat echt als een geoliede machine moeten samenwerken om te overleven, laat staan weer vrolijk zwaaiend weg te komen richting bewoonde wereld.

Dat de speltechnische omzetting ook ronkt als een geoliede machine is lekker meegenomen.

Blitz Bowl (Games Workshop)

Ik weet niet of u dit pareltje op Spiel op de kop gaat kunnen tikken, maar als u het ergens op een schap ziet liggen geef ik u maar één advies: onmiddellijk toeslaan, de beursvloer stante pede verlaten, het spel assembleren, een gelijkgestemde bij de kraag vatten en als de wiedeweerga beginnen spelen. Spiel 2018 gaat u vanaf dat moment geen ene moer meer interesseren. En ook de rest van spelmatig 2018 gaat vanaf dat moment in een roes aan u voorbij.

Dit is nu al hét sportspel – nou ja, sport – van 2018. Wat ondergetekende betreft mogelijk het spel van het jaar tout court. Ik krijg er maar geen genoeg van.

Dit opstapje naar grote broer BloodBowl is zodanig goed dat u mogelijk bij dat opstapje zult blijven hangen en grote broer nooit zult leren kennen.

Blitz Bowl is, in tegenstelling tot grote broer, ook in een flitz voorbij. In die flitz hebt u wel touchdowns gescoord, orks naar de ziekenboeg gemept, loopacties gedaan van heb ik je daar, fantastische passes gegeven en het publiek – in uw jacht naar bonuskaarten – tot een delirium gebracht. Dat u tijdens deze zondagmiddagse activiteiten ook enkele gecompliceerde botbreuken oploopt neemt u er met de glimlach bij.

Blitz Bowl excelleert vooral door de introductie van de hoger genoemde bonuskaarten, die uw focus op touchdowns enigszins onder druk zetten. Ze zijn immers erg verleidelijk en leveren extra punten en acties op.

Voeg aan dit alles een overzichtelijk, kort en interessant spelregelwerk toe en u hebt – als u deze schat op Spiel vindt – een klassieker in handen.

Claim en Caim 2 (White Goblin Games)

Slagenspellen voor twee creëren, het blijft een moeilijke evenwichtsoefening. Er zijn maar weinig ontwerpers die dit ambacht beheersen. Scott Almes is er een van.

In Claim gaat op jacht naar een koninklijke erfenis waarvan u, naar eigen dunken, de enige rechthebbende bent. U moet daarvoor wel een meerderheid van de facties in het land – Goblins, Ridders, Zombies, Dwergen en Dubbelgangers – aan uw kant zien te krijgen.

Dat doet u door te duelleren voor kaarten die worden getrokken van een trekstapel. De winnaar van het kaartduel krijgt de betreffende kaart, de verliezer trekt een kaart van de trekstapel. Deze kaarten worden in het tweede deel van het spel gebruikt om te strijden om de meerderheden van de facties.

Dat klinkt op het eerste gezicht ingewikkeld maar dat is het niet.

Wat Claim zo goed maakt zijn de eigenschappen van de facties. Ridders verslaan automatisch een Goblin, hoe sterk ook. Zombies gaan gelijk in de scorestapel van de winnaar van het duel, Dubbelgangers doen hun naam alle eer aan en Dwergen winnen met de laagste kaart in fase twee. Goblins doen, zoals verwacht, niks.

De eigenschappen, hoe beperkt ze op het eerste gezicht ook lijken, brengen een heel nieuwe dimensie en diepte in het spel. 

In Claim 2, ook autonoom speelbaar, maken de Gnomen, de Reuzen, de Draken , de Trollen en de Zieners hun welkome opwachting en wordt het spelersaantal uitgebreid naar 4.

Aanraders!

Dawn of Peacemakers (Snowdale Design)

Het is een verademing even een strijdtoneel te mogen betreden waarop u coöperatief de strijdende partijen probeert te verzoenen. Dat is nu eens een echt verfrissende insteek voor een bordspel.

Enige nadeel: de kostprijs van deze vredesmissie. 80 euro. Als u op Spiel een bordspeler een imitatie ten beste ziet geven van ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch werd hem waarschijnlijk net de prijs van Dawn of Peacemakers medegedeeld. Oké, in de ogen van de Verenigde Naties een is 80 euro habbekrats, maar voor een doorsnee bordspeler is dit toch een financiële aderlating. 

Misschien toch maar gewoon weer goedkoop vechten dan?

Ik zou toch maar inzetten op de wereldvrede want dit spel, dat zich afspeelt in het Dale of Merchants universum (ik raad u aan om ook die spellen gelijk mee te nemen), heeft alles in zich om een klassieker te worden. Prachtig spelmateriaal, een prima campagne, een kwalitatief hoogstaande solo ervaring, een interessante skirmish module en nog zoveel meer zijn de zaadjes die deze klassieke uitgroei zullen garanderen.

Everdell (Starling Games)

Everdell is mijn San Juan van het jaar. Dat wil het een en ander zeggen.

Dat ik het verschrikkelijk goed vind bijvoorbeeld, dat het makkelijk aan te leren is, dat het zich als een ongelooflijke schoonheid presenteert op uw tafelblad en dat elke sessie weer anders, kleurrijk en spannend is tot op het einde.

De schoonheid van dit spel wordt mee aangeleverd door de prachtige bordkartonnen boom die zich boven de rest van de bloedmooie spelonderdelen verheft. Tegelijkertijd belemmert hij echter ook het zicht en – zo heb ik, en velen met mij, ondervonden – blijkt hij ook de noodzakelijke reeks van re-assemblages niet goed te doorstaan. Bij mij komt hij alvast niet meer uit de doos. 

Maar voor de rest? Topspel!

Fantasy Realms (WIZKIDS)

Fantasy Realms is, in mijn ogen althans, de snelle variant van Millennium Blades, meerbepaald de tornooifase daarvan. Dat is voorwaar geen slechte referentie.

Kaarten verzamelen in een fantasy setting en deze weer uitwisselen met de centrale uitlage doet u hier, met als enige doel combo’s te maken om daarmee het meeste punten te scoren, soms tot zelfs meer dan 300 punten per sessie.

In een oogwenk voorbij, altijd uitdagend en snel uitgelegd.

Laat u vooral niet vangen aan de niet echt geïnspireerde doosillustratie. Het zou jammer zijn dat u daardoor dit pareltje negeert. 

Was een tijdje erg gezocht omwille van schaarste, maar de nieuwe oplage zou net voor Spiel weer beschikbaar zijn. U weet dus wat u te doen staat.

Fast Shot (Jumping Turtle Games)

Ik ben zelf geen echte liefhebber van behendigheidsspellen – het leven vraagt van mij al behendigheid genoeg – maar soms bereikt me vanuit dit segment toch een spelletje dat ik moeilijk los kan laten.

Fast Shot is er zo eentje.

Het is allemaal heel eenvoudig hoor. U stelt het doel op, plaatst zes gekleurde cilindertjes op tafel, legt de schietschijfjes klaar en u bent vetrokken. Wie het eerst zijn schijfje volledig in het doel deponeert is gewonnen. U moet daarvoor wel eerst uw eigen cilindertjes wegspelen.

Leuk is dat het doel zelf nogal mobiel is. Dat op zich genereert een uiterst interessant eindduel waarin tactisch schieten en stalen zenuwen een belangrijke rol spelen. Wie het doel van tafel knalt verliest ook onmiddellijk. 

In vijf seconden uitgelegd, extreem moduleerbaar en speelbaar op uw campingtafel in Zuid-Frankrijk. En het blijft nooit bij één potje.

Fuji (Feuerland Spiele)

Een vuurspuwende vulkaan op de speeltafel, we hebben het allemaal al eens eerder gezien. 

Verwacht u dat u dit coöperatieve ontsnappingsspel al schreeuwend naar uw medespelers tot een goed einde kunt brengen, stel dat dan maar snel even bij.

U mag immers amper een woord zeggen tijdens uw hectische afdaling naar de veiligheid. een hectiek die wordt gesymboliseerd door onwillige dobbelstenen die u aan terreintegels moet toevoegen. 

Eén dode onderweg en u hebt het spel verloren.

Omwille van de originele insteek, de inperking van de communicatieve mogelijkheden – het alfamannetje moet hier echt wel aan de kant – het gemeenschappelijke doel, het toch wel aansprekende thema en de dwarsliggende dobbelstenen meer dan het bekijken waard.

Greedy Kingdoms (Alderac Entertainment)

Tot voor kort werden schandalige prijzen gevraagd voor het origineel uit 2009.

Gelukkig is ondertussen recht geschied en kunt u dit heerlijke tweepersoonsspel opnieuw, en aan een aanvaardbare prijs, op de kop tikken. Het is zelfs beter dan het origineel, mede door de deskundige finetuning van Bruno Faidutti 

Als eerste twee paleizen bouwen moet u hier, uw met zorg bijeengeschraapte grondstoffen daarvoor inzettend. De weg daar naartoe is bezaaid met helden, opwaarderingen en de hoger genoemde grondstoffen.

Maar het goed inschatten van de intenties van uw tegenstander vormen toch uw belangrijkste wapen op weg naar eeuwige onroerende roem.

Meenemen!

Lif Off (Hans im Glück)

Hans im Glück staat garant voor kwalitatief en speltechnisch hoogstaand speelgerief. Hans im Glück staat ook garant voor het in het ongewisse laten van ons, spelers, over wat ons op hun stand op Spiel te wachten staat.

Meer dan wat sprokkeltjes aan algemene visuele- en achtergrondinformatie is tot op heden niet beschikbaar.

Wat we wel weten is dat we ons in de heerlijke jaren 50 en 60 bevinden van de vorige eeuw, dat we ons mengen in de race van de supernaties naar de ruimte, dat we daarvoor specialisten, gesofistikeerd materiaal en knowhow moeten bijeenbrengen en dat we onze uiteindelijke missies goed moeten kiezen.  

Ik vermoed dat de Belgische ontwerper dit zaakje goed voor mekaar heeft, met zijn kennis van zaken. Hij heeft namelijk een professionele voorgeschiedenis bij NASA en momenteel verdient hij zijn euro’s bij de Europese Ruimtevaartorganisatie. Of dit indrukwekkende CV ook garant staat voor een succesvolle lancering van een goed bordspel zal nog moeten blijken, maar ik volg het zeker verder op. 

Het aftellen is alvast begonnen.

Maiden’s Quest (WIZKIDS)

Palm Island. Ooit van gehoord? 

Laten liggen en Maiden’s Quest ter hand nemen.

In Maiden’s Quest, een solospel dat u vanuit de handpalm kunt spelen, bent u een prinses die zich enigszins begint te vervelen in de slottoren waarin ze zit opgesloten. Blijkbaar is de motivatie van de ridders uit de omgeving om haar te komen redden niet bijster groot. 

Daarom beslist ze om er zelf maar vandoor te gaan. Enkele snel bijeengeraapte spulletjes en vooral een zorgvuldig uitgezochte baljurk met speciale eigenschappen vormen haar wapenarsenaal.

De weg naar de uitgang ligt echter bezaaid met hindernissen, gesloten deuren, onhebbelijke creaturen en – niet in het minst – de snoodaard die u in de toren heeft vastgezet.

Ga er maar aanstaan, op hoge hakken.

Linkshandigen zijn enigszins benadeeld hier, maar niet als het gewoon op tafel wordt gespeeld. Dan kunnen de actieve kaarten gewoon worden uitgespreid zodat alle icoontjes goed zichtbaar zijn. Een klaptafeltje op de trein kunt u dan wel vergeten.

Maiden’s Quest is ontworpen door Kenneth C. Shannon, III. Een kerel waarvoor ik met plezier mijn hoed afneem sinds ik vorig jaar rond deze tijd kennismaakte met zijn voortreffelijke Approaching Dawn: The Witching Hour, wat mij betreft hét Halloweenspel. Met Maiden’s Quest zet hij zijn creatieve vaardigheden nog maar eens in de verf. Geen bloedrode verf deze keer, maar toch.

Paper Tales + Paper Tales: Beyond the Gates (Stronghold Games)

Paper Tales is een prima tableaubouwer waarin u tijdens een erg korte sessie van 4 ronden al draftend een bescheiden koninkrijkje op de mat legt, eentje dat bij de eindtelling uiteraard waardevoller blijkt te zijn dan de rijkjes van uw tegenstanders.

Het is een van mijn favorieten van 2018.

Ik sloot het nog meer in mij hart na mijn kennismaking met de uitbreiding ‘Paper Tales: Beyond the Gates’. Hier wordt aan de, al zeer uitgebreide, kaartenset nog een stevige geut extra personages en gebouwen toegevoegd. Belangrijker echter, in mijn ogen dan, is de uitmuntende solovariant, met aangepast spelmateriaal,  die hier ook wordt aangeleverd. Die is op zijn zachtst gezegd erg uitdagend en lokt u steeds weer opnieuw naar uw keukentafel. 

Ab-so-lu-te aanrader.

Raids (IELLO)

In Raids, het zoveelste op Vikings gebaseerde spel, schuimt u zee en land af om voor de zoveelste keer het meeste punten te verzamelen bij de eindtelling. 

U begint met een bemanning die naam niet waard, maar tijdens uw excursies kunt u extra manschappen, proviand, goederen – drakars gevuld met levende varkens zijn geen uitzondering – en andere bonussen oppikken. Extra zeilen, wapens en geheimzinnige runentekens zorgen ervoor dat uw puntentotaal op het eind de pan uit swingt.

Zoals het een goede Viking betaamt deinst u niet terug voor een robbertje vechten met collega’s, al  was het maar om gewoon even lastig te doen. En voor een monster meer of minder draait u ook de hand niet om. 

Ik ben dit spel zeer genegen. Ik heb het el enkele keren met veel plezier gespeeld en de drang om dat opnieuw te doen steekt op een onbewaakt moment regelmatig de kop op.

De doos van Raids zit boordevol prachtig materiaal en de inlay is lekker functioneel. Door de steeds wisselende plaatsing van de tegels op het spelbord is elk spel ook weer anders. 

Raids mag gerust een ereplaats opeisen in het segment van het betere familiespel.

Rick and Morty: The Pickle Rick Game (Cryptozoic Entertainment)

Ik weet niet hoe het bij u zit, medespeler, maar als ik een thema krijgt voorgeschoteld waarbij een wetenschapper zich omvormt tot augurk om een therapeutisch familiegesprek bij de psychiater te ontlopen, vervolgens na allerlei verwikkelingen in de Russische ambassade terechtkomt en zich daar al schietend en vechtend een weg huiswaarts baant gaan bij mij alle radarsystemen op rood.

In dit tweepersoonsspel speelt u de zwaar bewapende augurk of het Russische, al even zwaar bewapende, ambassadepersoneel dat de uitbraak van de augurk probeert te beletten. Doel van de augurk: de helikopter op het dak bereiken. Doel van de Russen: de augurk afknallen voor hij datzelfde dak bereikt. En daarna mogelijk verwerken in een broodje smos.

Actiekaarten, dobbelstenen, terreintegels en leuke miniatuurtjes stuwen dit compleet over the top asymmetrische tweepersoonsspel naar een hilarische en erg veel voldoening gevende ervaring. Dit is zo’n spel waarvan de weg naar het einddoel belangrijker is dan het doel op zich. U gaat van uw stoel denderen van het lachen, de onvoorziene obstakels gaan u steeds weer onder druk zetten en de speciale dobbelstenen zijn zoals gewoonlijk hun eigenste onvoorspelbare zelve.

Blijft nooit bij één partijtje dit, en de gigantische plastic augurk waarin het spelmateriaal zit opgeborgen is een decoratieve aanwinst voor elke zichzelf respecterende keukeneigenaar.

The Snitch (Jumping Turtle Games)

Spellen met verraders, ze schieten als paddenstoelen uit de grond de laatste tijd.

Goeie spellen met verraders, dat is een andere kwestie.

The Snitch bepotelt gelukkig al mijn sensoren aangaande een goed verrader spel.

Zo is het voor mij belangrijk dat de kans bestaat dat er geen verrader in het spel zit. Check!

De paranoia moet groeien naarmate het spel zich verder ontwikkelt. Check!

Het eindspel moet spannend zijn. Check!

De setting moet thematisch verantwoord zijn. Check!

De spelmechanismen moeten duidelijk gelinkt zijn aan het thema. Check!

Het moet een kaartspel zijn. Check!

Zowel de verrader als zijn tegenstanders moeten een reële kans hebben op de overwinning. Check!

Het spel moet interessante tafelpraat genereren. Check!

De speelduur moet overzichtelijk zijn. Check!

Er mogen schoten vallen tijdens het eindspel. Check!

Al dit goeds manifesteert zich hier in het gevangeniswezen, alwaar u resideert in een van hun voorzieningen. Samen met enkele lotgenoten hebt u het plan opgezet spectaculair te ontsnappen. U bent immers vergeten thuis het gasvuur uit te zetten toen u werd opgepakt. 

Naarmate uw plannen vaste vorm aannemen bekruipt u het ongemakkelijke gevoel dat uw groepje is geïnfiltreerd. Is het een gevoel of is het echt zo? Dat is de kern van dit heerlijke kaartspel. Er valt op een bepaald moment een schot en er gebeuren heel leuke dingen met een bewaker, koevoeten, infraroodkijkers, boksbeugels, een stuk zeep en een bosje sleutels. En met Melissa, mijn favoriete in dit spel.

Voor wie houdt van paranoia en lekker a(sociaal) bezig zijn is dit een absolute aanrader.

Een gat in uw budget gaat dit ook al niet slaan: 13 euro godbetert!

Trollfjord (Zoch Verlag)

Met een hamertje op een soort dobbeltorentje slaan, hopen dat er net genoeg gekleurde blokjes uitvallen, vervolgens met uw strategisch opgestelde trollen op een spelbord schatten gaan verzamelen en dit allemaal gegarneerd met een actieradius die gestuurd wordt door een origineel tijdsysteem? Count me in!.

Zoch kennende zal het spelmateriaal om te smullen zijn. Ik maak me alleen zorgen om dat hamertje en de combinatie van dat hamertje met enkele sujetten uit mijn reguliere spelgroep.

Walking in Burano (EmperorS4)

Het kleurrijke Burano wordt in dit al even kleurrijke kaartspel gebruikt als thema om gewoon punten te verdienen. Hebt u het meeste punten verzameld op het einde van het spel wint u. 

U bouwt aan uw buurt door een combinatie van delen van gebouwen en goudstukken uit de uitlage te nemen. Goud hebt u nodig om te kunnen bouwen, de gebouwdelen plant u, rekening houdend met de plaatsingsregels, in uw eigen buurt van 5 belendende percelen in.

Werkt u een gebouw af – drie hoog – kunt u een toerist of een inwoner aan uw buurt toewijzen. Afhankelijk van wie dat is scoort u op het einde van het spel punten. De burgemeester ziet bijvoorbeeld graag veel volk langs uw winkeltjes kuieren, de bloemist beloont u voor de bloemetjes op uw vensterbanken, de kerstman heeft het voor schoorstenen en de politieagent is een grote voorstander van een gespreide inplanting van straatlampen.

Door het inleveren van driepuntenfiches kunt u de bouwregels aan uw laars lappen. Dat u daardoor ook punten aan uw laars lapt moet u in uw overweging echt wel meenemen.

Walking in Burano is een kortdurend, overzichtelijk, kleurrijk en aansprekend familiespel. Met het ouder worden ben ik meer en meer van dit soort spellen gaan houden. Ik hoop van u hetzelfde.

Wildlands (Osprey Games)

Vergeeft u mij, veeleisende veelspeler, maar Martin Wallace is niet echt mijn favoriete spelontwerper. Er wringt bij mij bijna altijd iets als ik zijn spellen aansnijd. Vergelijk het met een steentje in een schoen.

Maar na mijn prospectie-activiteiten aangaande Wildlands ben ik toch beginnen twijfelen.

In Wildlands stuurt u een, volgens de uitgever, knap uitgebalanceerd team een middeleeuwse stad in om aldaar door uzelf geplaatste kristallen te verzamelen en/of uw tegenstanders uit te schakelen. Wie als eerste 5 punten verzamelt, al dan niet in een combinatie van die twee, wint het spel onmiddellijk. Makkelijk zat.

Prachtig spelmateriaal, een relatief korte speelduur, interessant kaartmanagement, een nog interessantere opbouw op het spelbord – de voorbereiding is al een spel op zich – en makkelijk te behappen spelregels maken dat ik hier zeker een blik op ga werpen. Of ik mijn zuurverdiende euro’s ook richting Osprey Games ga werpen valt nog te bezien, maar geïntrigeerd ben ik zeker.

Wurst Case Scanario (Jumping Turtle Games)

Na de augurk, de worst!

Als ik één ding graag doe aan de speltafel is het lachen. En bluffen tegen de sterren op.

Laat nu net deze twee elementen overvloedig aanwezig zijn tijdens een spelletje Wurst Case Scenario. 

U wordt hier gecast als een worst met een fabricagefout. Die fabricagefout vormt een irritante hobbel tijdens de kwaliteitscontrole en u wordt zonder enige vorm van compassie opnieuw op de transportband richting vermaler gegooid, een traject dat u bij voorkeur toch liever in de tegenovergestelde richting aflegt.

U ligt daar niet alleen, andere worsten houden u gezelschap. Ook zij proberen aan de vermaler te ontsnappen en alle middelen zijn daarbij goed. Bananenschillen worden op elkaars deel van de transportband gegooid, er wordt gespoten met mayonaise, er wordt geduwd en getrokken en knutselt daar een worstachtig creatuur geen extra transportbanddeel in elkaar? Kortom, het is een chaos op weg naar de vermaledijde vermaler en er kan er slechts eentje deze doodsrit overleven: de uiteindelijke winnaar. 

Uw doel bereiken, The Last Wurst Standing, lukt alleen met stalen zenuwen, bluffen met een uitgestreken gezicht en het handig uitspelen van uw actiekaarten. Niemand weet wie welke worst is. Ik hoef geen tekening te maken over hoe een spelletje Wurst Case Scenario door de band – let op de woordspeling, ik ben er me toch eentje – verloopt. 

Wurst Case Scenario haalde onlangs in prime time het landelijke nieuws hier in België. Straf, heel straf.

Voorzie geluiddichte muren als u dit op tafel legt of u gaat last krijgen met de buren, zelfs als u in een vrijstaande woning woont.

 

Dominique

 

 

Als u dit leest hebt u mijn nieuwe optrekje gevonden.

Het was me wat de voorbije weken. Skynet Blogs, wat ik tot voor kort als zeer betrouwbaar optrekje beschouwde, heeft besloten alle blogactiviteit en de daaraan gekoppelde ondersteuning, stop te zetten. De stekker gaat er onherroepelijk uit.
Verhuizen en de stekker elders inpluggen was de enige optie,
En zo ben ik hier verzeild geraakt.

Ik ben erin geslaagd de hele content van ‘De Tafel Plakt!’ te migreren. Alleen de indeling is daarbij verloren gegaan. Ik weet niet of ik dat nog ga herstellen – het lijkt me wel heel veel werk – en ik raad u dan ook voorlopig aan de zoekfunctie hier te gebruiken als u bepaalde onderwerpen terug wil vinden.

Vanaf hier loopt het pad van ‘De Tafel Plakt!’ dus verder. Wat we op dat pad zullen aantreffen zal de toekomst uitwijzen. Het zal alvast bord- en kaartspel gerelateerd zijn en het zal de moeite zijn.

Ik moet hier nog wat wennen, dus vergeef me mijn eventuele vooral visuele missers. Aan mij is niet bepaald een groot vormgever verloren gegaan. Gelukkig weet ik dat u meer hecht aan inhoud dan aan vorm. Dat is een hele geruststelling.

Tot gauw!

Medespeler,

Als u dit leest hebt u mijn nieuwe optrekje gevonden.

Het was me wat de voorbije weken. Skynet Blogs, wat ik tot voor kort als zeer betrouwbaar optrekje beschouwde, heeft besloten alle blogactiviteit en de daaraan gekoppelde ondersteuning, stop te zetten. De stekker gaat er onherroepelijk uit.

Verhuizen en de stekker elders inpluggen was de enige optie,

En zo ben ik hier verzeild geraakt. 

Ik ben erin geslaagd de hele content van ‘De Tafel Plakt!’ te migreren. Alleen de indeling is daarbij verloren gegaan. Ik weet niet of ik dat nog ga herstellen – het lijkt me wel heel veel werk – en ik raad u dan ook voorlopig aan de zoekfunctie hier te gebruiken als u bepaalde onderwerpen terug wil vinden.

Vanaf hier loopt het pad van ‘De Tafel Plakt!’ dus verder. Wat we op dat pad zullen aantreffen zal de toekomst uitwijzen. Het zal alvast bord- en kaartspel gerelateerd zijn en het zal de moeite zijn.

Ik moet hier nog wat wennen, dus vergeef me mijn eventuele vooral visuele missers. Aan mij is niet bepaald een groot vormgever verloren gegaan. Gelukkig weet ik dat u meer hecht aan inhoud dan aan vorm. Dat is een hele geruststelling.

Tot gauw!

Dominique

 

 

 

 

 

 

 

Altiplano (White Goblin Games)

Mijn ecologische voetafdruk, medespeler, is klein. Temeer daar ik zelden of nooit op vakantie ga. 

Ik reis wel hoor, maar dat gebeurt meestal op mijn keukentafel.

Ik heb quasi de hele wereld al gezien. Zo was ik luttele weken geleden nog in Portugal, Istanbul en Puerto Rico, en dat allemaal op dezelfde avond. 

Geen liter kerosine heb ik daarbij de ozonlaag ingejaagd.

En gisteren en eergisteren heb ik enkele dagen doorgebracht in het hooggebergte van de Andes. 

En ik moet u meegeven, medespeler, daar is het pas écht leuk, een aanrader voor uw volgende vakantiebestemming.

Ik was een participerende observator van het leven aldaar. Ik viste mee met de plaatselijke bevolking op het Titicacameer, ik fokte alpaca’s, kapte hout, bouwde hutten, dolf ertsen, maakte sieraden van zilver, weefde tapijten, blies glas, verbouwde cacao en maïs en hielp pakhuizen oprichten om al die goederen in op te slaan. Ik trok ook rond in de regio. Naar de markt, de boerderijen, de mijnen, de idyllische dorpjes, de haven en de bossen. Daar handelde ik, zag ik persoonlijk toe op de alpaca fokprogramma’s, knikte goedkeurend wanneer er weer eens een zilverader werd aangeboord, hakte ik bomen om en testte ik pas van de band gerolde bootjes.

Als ik wat tijd over had hielp ik ook mee de plaatselijke weginfrastructuur te optimaliseren.

Niet dat ik mijn handen vuilgemaakt heb, hoor. Ik trok al die grondstoffen en goederen uit een stoffen buidel die binnen handbereik lag. Die buidel vulde ik dan weer met goederen en grondstoffen uit een kartonnen kistje dat ik bij het uitponsen in een wip in elkaar had gezet.

En voor dat bouwen, vissen, reizen, fokken, handelen, ontginnen, bewerken en opslaan hoef ik ook uw medelijden niet. Dat deed ik gewoon op mijn eigen spelersbordje of op de kartonnen equivalenten van de markt, boerderij, de weg, de haven, de mijn, het dorp, het bos en het pakhuis. 

Ik heb op geen enkel moment bij mijn activiteiten in de Andes mijn zitvlak van mijn keukenstoel opgelicht.

Ik heb mij ook geen enkel moment verveeld.

Kijk, laat mij eerst even duidelijk stellen dat ik niet zo’n liefhebber ben van eurospellen. Lang geleden, toen ik pas kennismaakte met dit subsegment van het spellenaanbod, was ik er weg van. Ondertussen heb ik andere, in mijn ogen opwindender, horizonten opgezocht. Maar soms komt er toch een euro voorbij gefietst die mijn verlepte liefde voor het jongleren met grondstoffen weer aanwakkert.

Altiplano, een bordspel voor 2 tot 5 spelers, is er zo eentje.

Genoten heb ik van onze sessies, met volle teugen.

Dat komt hierdoor:

De leuke tactiele activiteiten die u kunt doen (Dat trekken van grondstoffen uit die stoffen buidel! Dat lekkere kletterende geluid dat uw goederen maken wanneer u uw persoonlijke bakje vult! dat leeg kieperen van dat bakje in stoffen buidel van hierboven!).

De keuzestress. U kunt altijd iets en u wilt altijd meer dan u eigenlijk kan. En wat u doet heeft impact op andere dingen die u daardoor, meestal, moet laten. U moet voortdurend belangrijke afwegingen maken.

Altiplano is niet moeilijk aan te leren. Waar u wel moeite mee gaat hebben is de pleiade aan mogelijkheden die u hier zonder enige schroom wordt aangeleverd.

U kunt veel wegen bewandelen naar de overwinning, bijna alles levert punten op en bijna alles wat u doet heeft impact op iets anders. Geen van uw spellen zal dan ook hetzelfde verloop kennen.

U mag starten met een unieke eigenschap die de andere spelers niet hebben. Die kan uw strategie bepalen, maar u kunt ook meanderen in andere richtingen als u dat wil zonder daarvoor afgestraft te worden.

U verveelt zich nooit tijdens dit spel. U bovenkamertje is voortdurend bezig uw mogelijkheden te scannen en uw acties te optimaliseren. 

Altiplano vraagt van uw dat u een goed geoliede machine op gang brengt. Eentje die ook steeds meer onderhoud vergt. Dat is leuk en uitdagend.

Voortgaande op het voorgaande zou u er verkeerdelijk van kunnen uitgaan dat Altiplano een echte ‘brainburner’ is. Dat valt allemaal reuze mee. Uw circuits gaan niet doorbranden daarboven. Het is allemaal erg goed te behappen. Maar lekker uitdagend blijft het wel. 

Ondanks de veelheid aan speltechnische elementen gaat het spel lekker vooruit. U mag immers maar één actie doen tijdens uw beurt. Dat worden er wel altijd meer in totaal, maar dat u er altijd maar eentje mag doen zorgt ervoor dat de andere spelers weer snel aan de beurt komen. 

De startspelerfiguur, een alpaca, is zo groot dat u er na afloop al galopperend en vrolijk wuivend naar uw tegenspelers mee naar huis kunt rijden. Dat compenseert dan toch enigszins uw smadelijke nederlaag.

Altiplano is leuk met elk opgegeven aantal spelers. 

Altiplano geeft u na afloop het gevoel dat de tijd even heeft stilgestaan. Dat is in mijn ogen een van de mooiste complimenten die een spel kan krijgen.

Heeft Altiplano ook scherpe kantjes?

Jazeker, maar gelukkig niet op speltechnisch vlak of het speelplezier. De scherpe kantjes situeren zich in dingetjes die ik, door wat er in het voorgaande zinnetje staat, met veel plezier door de vingers zie. De doos heeft geen inlay (ziplockzakjes zijn wel voorhanden), er is nogal wat ponswerk voor u aan uw eerste orgastische sessie kunt beginnen en de doos is zwaar. Mensen met rugklachten nemen best een trolley mee naar de spellenwinkel. 

Besluit:

Altiplano is een onvervalste puntensalade generator die zich door zijn makkelijk aanleerproces en tegelijkertijd erg uitdagende spelmechanismen aandient als een wild dier dat moeilijk te temmen is. Bekijk het zo: u wil zo graag die wilde alpaca op maar uw weet nu al dat u er menig keer zal worden afgeworpen. Toch zult u het blijven proberen, hoe dikwijls u ook in het stof zult bijten.

Ab-so-lu-te aanrader!

Dominique

 

Wazzda?! (White Goblin Games)

Ze zijn legio, de spellen waarbij iets moet worden uit- of afgebeeld dat door anderen moet worden geraden om punten te verdienen.

Meestal zitten ze in veel grotere dozen dan het doosje dat White Goblin Games hier aanlevert. Edoch, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd.

Dat gaat zeker op voor Wazzda?!

Een kleine doos staat niet bepaald garant voor veel spelmateriaal, en dat is ook hier niet anders.

In de doos: 16 zwarte, lange houten staafjes (6 korte, 10 lange), twee grote blauwe houten schijven en twee kleine rode. En 60 kaarten. Daar moet u het mee doen. En het houten spelmateriaal is allemaal door twee deelbaar. U zal dadelijk begrijpen waarom.

Twee naast elkaar zittende spelers vormen een team en krijgen elk de helft van de speelstukken. Vervolgens draaien ze de bovenste kaart van de trekstapel om en bekijken ze de 6 woorden die daarop staan zonder ze aan de andere spelers te laten zien. De rugzijde van de kaart die nu bovenaan de trekstapel ligt toont een getal van 1 tot 6. Dat getal bepaalt welk woord het actieve team moet gaan uitbeelden.

Dat doen ze door om beurten een van hun staafjes of schijfjes zodanig te leggen dat ze samen met die van het andere teamlid het woord uitbeelden dat moet worden geraden. Tijdens deze activiteit mogen de teamleden niet met elkaar communiceren, op welke manier dan ook.

Dat neerleggen mag in totaal een minuut duren.

De andere spelers mogen bij het neerleggen van het eerste speelstuk beginnen raden welk woord wordt uitgebeeld. De beide teamleden mogen door een handbeweging aangeven dat men dicht bij het juiste antwoord zit. Wordt het woord geraden krijgt elk teamlid en de speler die het woord geraden heeft een punt.

Wordt het woord na 15 seconden extra tijd nog niet geraden worden er uiteraard geen punten gescoord.

Het nieuwe team bestaat uit de linker speler van het vorige team en diens linkerbuur.

Het spel gaat net zolang door tot iedereen twee keer teamlid is geweest. Wie de meeste punten heeft verzameld wint. Uiteraard kunt u naar believen het spel oprekken, als iedereen meet evenveel keer teamlid is geweest.

Wazzda?! blinkt uit door zijn bijna geniale eenvoud. Dit spelletje toont aan dat u geen tafelvullend spelmateriaal hoeft uit te stallen om een gezellige avond te beleven. Het aanleggen van de speelstukken is gewoon leuk en soms hilarisch omdat uw teamgenoot bij God niet weet waar u met uw speelstukken naartoe wil, en omgekeerd. Het communicatieverbod helpt hierbij uiteraard ook voor geen meter. De 60 kaarten zorgen voor voldoende afwisseling en als u er echt niet genoeg van kunt krijgen zijn extra kaarten snel zelf bijgemaakt.

Van uitpakken tot spelen hebt u ongeveer twee minuutjes nodig. Minder als uw medespelers het spelletje al kennen.

Bent u op zoek naar een leuk familiespel, eentje dat echt iedereen kan meespelen, bent u hier aan het juiste adres. 

Of u gaat winnen is een andere vraag. Kernwoorden zijn hier immers ‘schijnbare eenvoud’. U gaat tegen uw eigen grenzen en die van uw teamleden oplopen. U zult al snel ervaren wat de term moeilijke samenwerkingsverbanden inhoudt.

Aanrader.

Dominique 

 

Dag medespeler,

Ik hoor net op Radio 1 dat het Internationale Knuffeldag is. Daarom krijgt u er allemaal een van mij vandaag. Een virtuele weliswaar, maar een oprecht gemeende.

Ik hoop dat ze tijdens Antwerp – Brugge vanmiddag hier ook even bij stilstaan. Ik wens de ordetroepen aldaar dan ook een rustige zondag toe.

In 2017 heb ik door omstandigheden meer dan me lief was te kampen gehad met een writers block. En dat hebt u geweten. Daardoor hebt u de ‘De Tafel Plakt!’ Awards van 2016 moeten missen.

Ik kan u echter gerust stellen. 2018 wordt beter. Ik heb mijn speelse mentale blokkade overwonnen en begin met frisse moed aan een nieuw hoofdstuk van ‘De Tafel Plakt!’ 

Er valt dan ook heel wat te doen.

Maar laten we beginnen met de Awards van 2017, die vanaf dit jaar De Plakkies worden genoemd.

Zoals gewoonlijk bestaat deze lijst, een uitzondering daargelaten, niet uit de usual uspects die u in de meeste lijstjes terugvindt rond deze tijd van het jaar, maar uit niet voor de hand liggende prijswinnaars. Niet alleen de grote jongens verdienen immers aandacht. Wat zich onder de waterlijn van een ijsberg bevindt is dikwijls veel interessanter.

Hier gaan we.

Spel van het jaar

Zoals in een eerdere bijdrage al vermeld is dit Approaching Dawn: The Witching Hour (Wizkids). 

De redenen voor deze verkiezing vindt u terug in mijn uitgebreide bespreking van dit spel.

Ontbrekende spelonderdeel van het jaar

De ontbrekende 5-punten fiches in Majesty: Eén Koninkrijk – Eén Kroon (999 Games).

Majesty: Eén Kroon – Eén Koninkrijk is een prima, elegant en spannend spel, maar 5 puntenfiches hadden het plezier, en vooral de elegantie, nog kunnen verhogen.

Speelmat van het jaar

De speelmat van het jaar is de speelmat die u mocht meenemen als u deelnam aan het ‘Attack on Dol Guldur ‘evenement van Asmodee (Fantasy Flight Games). Ze toont een map van Midden-Aarde en het leuke ervan is dat u tijdens het spelen op de kaart kunt zien waar het scenario dat u aansnijdt – ik meen dat men, de nachtmerrie scenario’s niet meegerekend, richting 100 gaat) – zich afspeelt. Dat is toch lekker meegenomen. En lekker thematisch. En functioneel ook, want het jongleren met kaarten gaat toch net wat makkelijker op een degelijke en mooi geïllustreerde speelmat. U kunt er ook uw tranen mee deppen na uw zoveelste nederlaag.

Dol Guldur, ik heb nog steeds nachtmerries van dat derde scenario uit de basisdoos. Hier moet u er niet uit ontsnappen, maar u moet er met ware doodsverachting een regelrechte aanval op uitvoeren. Tijdens het evenement ondervonden we al snel dat vergeleken hiermee een solo aanval op een IS bolwerk van 10.000 man kinderspel is.

Afkorting van het jaar

FOMO: Fear Of Missing Out

Een aan Kickstarter gerelateerde angststoornis die zich kenmerkt door een grote angst later niet meer aan een spel te kunnen komen indien het niet wordt gebackt.

Bij spelliefhebbers die aan de zwaarste variant van deze stoornis lijden kan de ziekte uitmonden in ZBB: Zichzelf Blut Backen.

Avontuur van het jaar

Aventuria: Adventure Card Game (Ulisses Spiele).

Een van de nakomertjes van 2017 – daarom gaat er nooit een Plakkie voor 1 januari de deur uit – en een echt hebbeding voor liefhebbers van snelle RPG’s die vooral op fysieke confrontaties uit zijn.

De basisdoos biedt al voldoende uitdaging en speelplezier, maar de drie uitbreidingen die momenteel beschikbaar zijn doen uw avonturiershart gegarandeerd nog sneller kloppen.

Eenvoudige en prime neergeschreven regels, een interessant maar bescheiden deck constructie mechanisme, een leuke spelmotor (kaarten afspelen om andere te kunnen spelen) en vier spelmodi – duel, solo, scenario gestuurde coöperatieve campagnes en gewoon een willekeurig robbertje vechten – maken dit hebbeding helemaal af.

Reclamecampagne van het jaar

Raxxon (Plaid Hat Games)

In Raxxon, een coöoperatief spel dat zich afspeelt in het Dead of Winter universum moet u de stad waarin u opereert, en bij uitbreiding de wereld, redden van een epidemie die de mensheid in zombies verandert.

Geen onbelangrijke speler in het verhaal is de firma Raxxon, die naar eigen zeggen een tegengif tegen de ziekte heeft ontwikkeld en u maar al te graag een nood reddingskit in de handen duwt. Veel geluk ermee.

Aan het spel zelf komen kon enkel op voorspraak van iemand die het spel al had. Een code liet u dan toe op de website van Plaid Hat een bestelling te plaatsen. Op een wereldkaart kon u dan lekker volgen hoe de speldozen zich als een virus verspreidden.

Geen paniek, ondertussen is het spel gewoon in de handel verkrijgbaar. Het is ook een absolute aanrader trouwens.

Inlay van het jaar

Cover Me (Jumping Turtle Games)

Ik hou ervan als uitgevers nadenken over hoe hun spelmateriaal in de doos wordt aangeboden.

Bij Jumping Turtle Games is wel heel erg diep nagedacht hierover.

De catwalk waarop de modellen tijdens het spel flaneren dient tevens als inlay voor de kaarten en het spelmateriaal. Productiebeperkingen zorgden ervoor dat deze inlay echter niet perfect in de doos paste waardoor die kon beginnen schuiven. 

Als oplossing werd een leuk, thematisch verantwoord spelonderdeel aan het spelmateriaal toegevoegd: het publiek. Als deze twee rijen mensen aan de doos worden toegevoegd past de inlay perfect en blijft alles lekker op zijn plaats.

Decibelmaker van het jaar

Signs (The Mountain Men)

Op Spiel vlogen deze kleine, goedkopen doosjes als zoete broodjes hal 6 uit. 

Dat wekte geen verwondering want tijdens het spelen veroorzaakte dit prima teamspel geluidsgolven die tot ver buiten diezelfde hal waarneembaar waren. Die geluidsgolven ontstonden door het speelplezier.

U moet immers samen met uw teamlid of -leden een signaal afspreken dat u mekaar zo subtiel mogelijk geeft als u aan uw overwinningswaarde, het verzamelen van een aantal kaarten die vrij te nemen zijn van tafel, beantwoordt. Een signaal dat uw tegenstanders niet makkelijk kunnen traceren natuurlijk. 

Ik hoef geen tekening te maken bij welke toestanden dit aan tafel teweeg brengt.

Als u de kans krijgt, zeker spelen!

Horde van het jaar

De Horde van het jaar was voor mij ontegensprekelijk het verslaan van mijn tegenstander T.D. uit R. (België) in een spelletje Terraforming Mars, een horde die ik tot op heden niet heb kunnen nemen. Jammer genoeg kan ik ook niet zeggen dat ik niet genoeg kansen heb kregen.

Maar goed, ik leef op hoop en mogelijk ziet u deze Plakkie in januari 2019 opnieuw opduiken onder de titel: Genomen Horde van het Jaar.

Tijdreiziger van het jaar

Escape From 100 Million B.C. (IDW Games)

Het bijeenscharrelen van de onderdelen van een neergestorte tijdmachine in het tijdgewricht van de dinosaurussen was nog nooit zo leuk, temeer daar de door u, gewild of ongewild, geopende tijdpoorten allerlei historische figuren uw omgeving intrekken. Die moet u weer terug naar huis in het juiste tijdperk sturen of de cascade aan onherstelbare tijdschade valt niet meer te overzien. En zo bestaat het dat u president Kennedy ziet voorbij rennen, achternagezeten door een T. Rex, terwijl u net op dat moment een Romeinse legionair terug door een tijdpoort probeert te praten. 

Lees mijn uitgebreide bespreking voor meer informatie over dit heerlijke spel.

Hoofdzonde van het jaar

Gulzigheid.

Toen ik op Spiel 2017 rond liep spookte steeds weer dezelfde gedachte door mijn hoofd. Dé hoofdzonde van de spelende mens is gulzigheid. 

Het is niet te geloven hoeveel speldozen daar naar de uitgang worden gesleurd.

Ik word met deze gedachte ook geconfronteerd als ik videobesprekingen zie waarbij de recensenten voor een gigantische muur van bordspellen hun ding staan te doen.

Monster van het jaar

Gloomhaven (Cephalofair Games)

Het is tevens een spel waarvan men zich af kan vragen of het spelen van het betere bordspel nog voor de gemiddelde en niet bemiddelde liefhebber weggelegd is.

Spelonderdeel dat verkeerdelijk in de vuilnisbak verdween van het jaar (startspelerfiche van Azul)

U moet goed opletten om de startspelerfiche van Azul niet over het hoofd te zien als u aan het uitponsen bent. Hierdoor nam het aantal spelers die deze fiche met het oud papier hebben meegegeven epidemische vormen aan.

Geen nood, u kunt van alles gebruiken als startspelerattribuut. Bij mij thuis is een Tefal pan met Titanium Pro bekleding erg in trek. Die ligt goed in de hand en maakt zo’n lekker geluid wanneer het hoofd van de startspeler ermee wordt aangetikt.

Kunstmatige lichtbron van het jaar

Velen onderschatten het belang van een goede lichtbron. Ik heb al onder veel soorten lichtbronnen gespeeld. Zo vroeg ik ooit aan de beheerder van een spellenclub of het mogelijk was het licht aan te doen terwijl dat blijkbaar al het geval was.

De beste kunstmatige lichtbron om onder te spelen bevindt zich in de provincie Antwerpen in België, meerbepaald in Westmeerbeek, in de speelzaal van Spelshop. Hoe heerlijk is het om daaronder te zitten. Perfecte lichtinval, geen flikkeringen, altijd en overal een duidelijk zicht op het spelmateriaal en daarbovenop nog eens een ronduit indrukwekkende hoeveelheid demospellen binnen handbereik.

Ik moet het de zaakvoerders eens vragen, maar ik vermoed dat het om het systeem ETAP UJ403 gaat. 

Speelgeld van het jaar

Dat vindt u in Dinosaur Island (Pandasaurus Games), tenminste als u een van de bemiddelde spelers bent die zich de luxeversie van Dinosaur Island kon permitteren. De munten die hier in uw knuistjes worden gestopt voelen zo lekker aan dat u ze met tegenzin wil uitgeven.

Gemenerik van het jaar

The Boogeyman (Endangered Orphans of Condyle Cove – Certifiable Games)

Als u door deze figuur in het solospel wordt achternagezeten zult u merken dat u regelmatig onwillekeurig over uw schouder achteruit zit te kijken, alsof hij elk moment uw keuken zal komen binnengestapt.

De sculptuur van dit karakter wint trouwens ook de Plakkie Pion van het jaar.

Kaart van het jaar

The Mouth of Sauron (The Lord of the Rings: The Card Game – The Mountain of Fire).

Van zodra deze jongen uit de scenariostapel tevoorschijn komt gekropen rijzen de haren u ten berge. 

Hij is immuun voor effecten die door spelerkaarten worden gegenereerd en blijft vrolijk kamperen in de ‘staging area’. Daarbovenop neutraliseert hij de actie van een speler die een ‘when revealed’ effect wil voorkomen. Meer nog, hij valt daarop deze speler onmiddellijk aan met een aanval van zes en een verdediging van vijf. LOTR LCG veteranen weten wat dit betekent. 

Volste doos van het jaar

Dat moet die van Dinosaur Island (Pandasaurus Games) zijn. Of u nu de Deluxe versie voor u op tafel hebt liggen of een gewoon winkelexemplaar, u gaat u in de haren krabbend afvragen hoe u in godsnaam de spelonderdelen weer in de doos krijgt, op een manier die u toelaat het deksel weer normaal te kunnen sluiten.

Nederlaag van het jaar

The Cousins’ War (Surprised Stare Games Ltd)

De eerste twee spelletjes van dit prima tweepersoonsspel verloor ik in ronde twee, gezeten tegenover de heer T.D. uit R. (België), een berucht personage uit mijn vriendenkring dat mij in 2017 menig frustratie heeft bezorgd. 

Ik ga er verder niet op in, anders moet ik het weer heel 2018 aan zitten horen.

Fijnmotorische uitdaging van het jaar

Aan de slag gaan met de minuscule schadefiches in Titan: The Deck Building Game (Cryptozoic Entertainment).

Dat vraagt fijngevoeligheid, extreme handigheid en een hoge frustratietolerantiedrempel. 

Trend van het jaar

De toenemende aandacht voor de solospeler. 

Op Spiel 2017 telde ik, de coöperatieve spellen en zuivere solospellen niet eens meegerekend, een kleine 70 meerspeler-spellen met een officiële solovariant in de doos. Dat zijn er toch al wat en het lijkt erop dat de solisten onder ons in 2018 nog meer aan hun trekken gaan komen.

Voor de echt zwaar verslaafden onder ons, zij die écht niet zonder kunnen, een bemoedigende evolutie.

Taalafhankelijkste spel van het jaar

Fallen Land: A Postapocalyptic Board Game (Fallen Dominion Studios, LLC)

Kwam ook in aanmerking voor Monster van het Jaar, maar moest nipt de duimen leggen voor Gloomhaven.

Wat u aan kaarten en vooral verplichte lectuur krijgt voorgeschoteld is zeer de moeite. Dit ‘zeer de moeite’ is zowel positief als negatief bedoeld. 

Leesbrillen zitten niet standaard in de doos, dus uw persoonlijk exemplaar meenemen naar een sessie is aangewezen. U moet ook hopen dat u op die sessie onder een kunstmatige lichtbron in Westmeerbeek zit.

Heruitgave van het jaar

Take it Easy (White Goblin Games)

Ik was zeer aangenaam verrast dat deze klassieker door White Goblin Games in een nieuw jasje werd gestoken. 

Nog steeds even eenvoudig als verslavend, en nog steeds een hit bij ondergetekende als er niet-spelers op bezoek zijn die zich toch aan een spelletje willen wagen. Het blijft nooit bij één partijtje.

Coolste spel van het jaar

Als het woord cool wordt gebezigd moet ik gelijk aan Steely Dan denken. Ze zijn bijna synoniemen. Stap in uw Toyota Corolla, zet een verzamelaar van Steely Dan op en u voelt gewoon wat het woord cool eigenlijk echt betekent.

Dat de groepsnaam is geïnspireerd op een seksspeeltje speelt uiteraard ook een niet onbelangrijke rol.

Niet alleen de muziek van Steely Dan was cool, de leden al evenzeer. Zo gaat het verhaal dat Walter Becker bij een New Yorks groepje ging solliciteren als gitarist en bij wijze van proef enkele akkoordjes mocht meespelen. U ziet het tafereel al voor u: “Laat eens zien wat je zoal kunt, jongen.” Na afloop van deze eerste kennismaking met Walter was de groep in kwestie zo gedesillusioneerd over hun eigen niveau dat ze ter plekke werd ontbonden. Zo cool was – God hebbe zijn ziel – Walter Becker.

Terug naar de spellenwereld nu. 

Het coolste spel van het jaar is wat mij betreft Sentient. De titel alleen al draagt een zekere coolness in zich.

Het spelmateriaal, het spelverloop, de speltechnische omzetting, ze dragen allemaal bij tot het coole karakter van dit spel.

Een van mijn favoriete spellen van 2017.

Sportspel van het jaar

Dik gezaaid zijn ze niet, de sportspellen. Ik had er graag meer op tafel gezien zodat ik de illusie van sportbeoefening toch enigszins kan hooghouden als men mij naar de kwantiteit en de frequentie van mijn lichaamsbeweging vraagt, op het verplichte jaarlijkse medische onderzoek bij mijn werkgever bijvoorbeeld.

“Ja hoor, ik doe aan wielrennen, af en toe beklim ik een berg en ik durft ook al eens worstelen in mijn vrije tijd.” Zoiets. Dat maakt indruk. Deze zin moeiteloos uitspreken terwijl ik wanhopig mijn buikje probeer in te trekken vraagt nog wat oefening, maar ik werk eraan.

Om maar aan te geven dat mijn favoriete sportspellen van 2017 Flamme Rouge: Peloton (Lautapelit.fi), Summit: The Board Game (Inside Up Games) en Rumbleslam (TTCombat) zijn.

Nummer van het jaar

9, verwijzend naar de 9 in de titel van NMBR 9 (999 Games, hoe toevallig).

Een heerlijk spelletje is dit. Kort, snel uitgelegd, uitdagend, spannend en een leuk opstapje voor niet-spelers.

Digitale omzetting van het jaar

Race for the Galaxy (Temple Gates Games, LLC)

Dit moet zowat de beste digitale omzetting van een kaartspel zijn die ooit is verschenen.

Overzichtelijk, met een uitdagende A.I. en een mooie grafische omzetting.

Voor iedereen die moeite heeft met het aanleren van Race for the Galaxy is deze omzetting een must.

Samenwerkingsverband van het jaar

Dat moet MAD&BIG zijn (Mega Awesome Dutch & Belgian Indie Games), een samenwerkingsverband tussen twee Nederlandse uitgevers (Black Box Adventures en The Mountain Men) en de Belgische uitgever Jumping Turtle Games. 

Het leverde een in het oog springende stand op Spiel 2017 op, en eentje op Het Spellenspektakel.

En ook veel plezier!

Ticket to Ride van het jaar 

Ethnos (Asterion Press)

Het kon niet anders of Ethnos moest deze prijs wel winnen. Het wordt immers de Ticket to Ride van de fantasy genoemd.

Elegant, enorm snel, uitdagend, makkelijk aan te leren en steeds weer anders door de verschillende volkeren die deze doos bevolken. 

Los van het niet bepaald in het oog springende, maar dan weer wel functionele, spelbord klopt alles in dit spel.

Zweetgenerator van het jaar

Sebastian Fitzek Safehouse (moses. Verlag GmbH).

Als u dit op tafel legt moet u zweetbandjes, ijsblokjes en een resem badhanddoeken voorzien, kwestie van uw lichaamsvocht, zweet genoemd, binnen te perken te houden.

In dit erg nerveuze maar o zo leuke spel zijn u en uw tafelgenoten getuige van een misdaad. Probleem: de dader was getuige van het feit dat u getuige was en nu zit hij achter u aan. Vijf spelborden moet u overbruggen tot u zich veilig kunt terugtrekken in het safehouse uit de titel. Dat safehouse richt zich uiteindelijk verlossend op uit het pop-up boek waarin u zit te spelen. Een app zorgt ervoor dat u sfeervol naar uw ondergang wordt begeleid.

Uw gezelschap – één pion – beweegt zich voort door het uitspelen van kleurenkaarten in door opdrachtkaarten gevraagde combinaties. Afhankelijk van de moeilijkheidsgraad die u bij aanvang hebt ingesteld moet u mogelijk ook nog kostbare tijd besteden aan het ontrafelen van welke misdaad u nu eigenlijk echt hebt gezien vooraleer u als een gek begon te rennen. 

Niet voor doetjes, dit, en hartlijders moeten zich begrijpelijkerwijs onthouden.

Aanrader!

Onoverzichtelijkste spelbord van het jaar

Merlin (Queen Games)

Er zijn er waarschijnlijk nog ergere, maar met Merlin had ik dit jaar het meeste moeite.

Het kan toch niet de bedoeling zijn dat een mens na een avondje ontspanning aan de speeltafel met hoofdpijn gaat slapen, alleen door steeds weer naar een onoverzichtelijk schouwspel op tafel te zitten staren.

Doosafbeelding van het jaar

Die gaat ook naar  Endangered Orphans of Candyle Cove (Certifiable Games) waardoor dit spel maar liefst drie Plakkies binnenhaalt. 

Een donker, maar sfeervol staaltje van doosillustreren dit. Zou in een kadertje aan de muur zeker niet misstaan.

 

Dominique

  

The Game: Het Duel (White Goblin Games)

The Game moet een van de spellen zijn die ik het vaakst heb gespeeld. Eenvoudige regels, interessant voor niet-veelspelers en erg, maar dan ook erreg leuk. 

Het ligt steeds binnen handbereik, klaar voor een kort aperitief of een lekker tussendoortje.

The Game: Het Duel, een pittige lekkernij voor twee, voegt er een competitief element aan toe. Nu ga je niet meer tekeer tegen het spel zelf, maar tegen je overbuur aan tafel.

De regels van The Game blijven het dragend fundament. Alleen probeer je nu je eigen stapeltje van 58 kaarten weg te spelen vooraleer je tegenstander dat doet. Je voelt ‘m al komen.

Uit je handkaarten – zes – mag je tijdens je beurt zoveel kaarten op je aflopende of oplopende stapel spelen als je wilt. Eén ervan mag je op een stapel van je tegenstander spelen. Als je je eigen egoïstische zelf blijft mag je echter na je beurt slechts twee kaarten bijtrekken. Als je je  tegenstander ‘bedient’ moet je doen wat het werkwoord bedienen aangeeft: hem of haar helpen. Dat betekent dat je bij een oploopstapel een lagere kaart legt of bij een afloopstapel een hogere. De basisregel van tien hoger of tien lager, die The Game zo leuk maakte, is dan niet van toepassing. Als je je tegenstander helpt mag je je handkaarten trouwens weer aanvullen tot zes, wat uiteraard je keuzemogelijkheden tijdens je volgende beurt vergroot.

Zo snel mogelijk racen naar een lege trekstapel door alleen jezelf te bevredigen kan je trouwens zuur opbreken, zo heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden. Het spreekwoord ‘Je krijgt wat je geeft’ is in The Game: Het Duel zeker van toepassing. Af en toe moet je eens lief zijn voor elkaar. Maar ook niet teveel. Dat mes tussen die tanden, weet je wel..

Pin je vooral niet vast op de tussenzin ‘die The Game zo leuk maakte’, twee alinea’s geleden. Als je op je eigen stapels speelt kun je de orgastische ervaring van tien hoger of lager wel nog beleven. Vergeet niet daarbij uw tegenstander uitdagend in de ogen te kijken. Alle middelen helpen.

The Game: Het Duel ligt nu naast zijn oudere broertje, ook binnen handbereik. Afhankelijk van het bezoek dat langs komt kan ik nu kiezen: lekker samen aan de slag of lekker spelend ruzie maken. Het wordt waarschijnlijk allebei.

Dominique

 

 

Qwixx Karakters (White Goblin Games)

Alsof Qwixx, dat heerlijke dobbelspel, nog niet genoeg karakter had komt White Goblin Games nu met een uitbreiding: Karakters.

Een kleine uitbreiding is het, bestaande uit 5 bordkartonnen personages die het spel nog afwisselender maken.

Chris Cross zit erin, die je in je beurt tot drie getallen op je scoreblaadje laat aankruisen. Magik Mike laat je dan weer een leeg vakje tussen twee aangekruiste opvullen, Miss Take houdt je bibberende pen bij een mislukte worp vakje weg, Double Dutch geeft je de kans twee keer te gooien en Tina Turner doet wat haar naam aangeeft, een dobbelsteen van drie naar vier veranderen of omgekeerd.

Elke speler krijgt een van deze karakters bij spelaanvang – hoe je ze verdeelt mag je zelf bepalen – dat mag geactiveerd worden als je de actieve speler bent, dus alleen tijdens je eigen beurt. Het woordje ‘mag’ is hier belangrijk, er bestaat geen plicht de eigenschap van je karakter in te zetten.

Wordt de eenvoud waarmee dit spel kan worden aangeleerd door deze uitbreiding niet verstoord, de balans kan mogelijk wel een beetje uit evenwicht worden gebracht omdat het ene karakter al wat beter is dan het andere. Wat mij betreft is dat geen probleem gezien de snelheid waarmee een partijtje Qwixx wordt afgehandeld én gelijk opnieuw wordt aangesneden. 

Qwixx was reeds voldoende gekruid wat speelplezier betreft, de Karakters uitbreiding voegt nog wat subtiele smaak toe die uw spelpapillen zeker zullen weten te waarderen. 

Dominique