Medespeler,

Hebt u dat ook, dat als u soep met balletjes krijgt voorgeschoteld u de balletjes altijd als laatste naar binnen werkt?

Zo gaat het ook met mijn jaarlijkse voorbeschouwing van Spiel. Eerst die soep van meer dan 1100 nieuwe spellen doorworstelen om uiteindelijk de balletjes, de spellen waar het écht om gaat, over te houden.

Veel reviewers, niet bepaald een knelpuntberoep, hebben het mij dit jaar alweer voorgedaan. Ik kan dan ook moeilijk achterblijven.

Ik laat u dan ook graag kennismaken met de spellen waar ik op Spiel voor zou gaan.

De ballen staan in alfabetische volgorde.

Hier gaan we:

A4 Quest (Board&Dice)

In deze kerkerkruiper voor 1 tot 2 spelers daalt u voor de zoveelste keer donkere krochten in op zoek naar monsters en schatten.

Dat doet u op een A4-tje, met behulp van enkele dobbelstenen. Dat betekent dat de praktische randvoorwaarden om dit spel te kunnen spelen weinig om het lijf hebben. De makers zelf geven het voorbeeld van een klaptafeltje op de trein.

Vooruitplannen is belangrijk, net als het managen van uw voedselvoorraad en het is ook raadzaam Vrouwe Fortuna – als die zich even kan vrijmaken – mee ondergronds te vragen.  

Uiteraard beschikt uw held over een speciale eigenschap die u, volgens de makers althans, menig keer uit hopeloze situaties zal weten te redden.

Op Spiel kunt u de opgewaardeerde print & play versie aanschaffen. 

Adventure Island (Pegasus Spiele)

Jammer genoeg is de Engelstalige versie niet op tijd klaar, maar als ik u was zou ik toch een kijkje gaan nemen en de Duitse editie eventueel al eens aanspelen. Als voorspel.

De doosillustratie komt me nogal bizar over – ik moest bij de aanblik van het vrouwelijke personage op de doos gelijk aan de horrorfilm Hereditary denken, voorwaar geen goed teken – maar wat de inhoud betreft heb ik helemaal niet te klagen.

‘Hoe overleef ik een schipbreuk op een vijandig onbewoond eiland’ is het thema van dit coöperatieve kaart- en dobbelspel, maar het wordt hier wel heel overzichtelijk, uitdagend en speltechnisch prima omgezet aangeleverd. U gaat echt als een geoliede machine moeten samenwerken om te overleven, laat staan weer vrolijk zwaaiend weg te komen richting bewoonde wereld.

Dat de speltechnische omzetting ook ronkt als een geoliede machine is lekker meegenomen.

Blitz Bowl (Games Workshop)

Ik weet niet of u dit pareltje op Spiel op de kop gaat kunnen tikken, maar als u het ergens op een schap ziet liggen geef ik u maar één advies: onmiddellijk toeslaan, de beursvloer stante pede verlaten, het spel assembleren, een gelijkgestemde bij de kraag vatten en als de wiedeweerga beginnen spelen. Spiel 2018 gaat u vanaf dat moment geen ene moer meer interesseren. En ook de rest van spelmatig 2018 gaat vanaf dat moment in een roes aan u voorbij.

Dit is nu al hét sportspel – nou ja, sport – van 2018. Wat ondergetekende betreft mogelijk het spel van het jaar tout court. Ik krijg er maar geen genoeg van.

Dit opstapje naar grote broer BloodBowl is zodanig goed dat u mogelijk bij dat opstapje zult blijven hangen en grote broer nooit zult leren kennen.

Blitz Bowl is, in tegenstelling tot grote broer, ook in een flitz voorbij. In die flitz hebt u wel touchdowns gescoord, orks naar de ziekenboeg gemept, loopacties gedaan van heb ik je daar, fantastische passes gegeven en het publiek – in uw jacht naar bonuskaarten – tot een delirium gebracht. Dat u tijdens deze zondagmiddagse activiteiten ook enkele gecompliceerde botbreuken oploopt neemt u er met de glimlach bij.

Blitz Bowl excelleert vooral door de introductie van de hoger genoemde bonuskaarten, die uw focus op touchdowns enigszins onder druk zetten. Ze zijn immers erg verleidelijk en leveren extra punten en acties op.

Voeg aan dit alles een overzichtelijk, kort en interessant spelregelwerk toe en u hebt – als u deze schat op Spiel vindt – een klassieker in handen.

Claim en Caim 2 (White Goblin Games)

Slagenspellen voor twee creëren, het blijft een moeilijke evenwichtsoefening. Er zijn maar weinig ontwerpers die dit ambacht beheersen. Scott Almes is er een van.

In Claim gaat op jacht naar een koninklijke erfenis waarvan u, naar eigen dunken, de enige rechthebbende bent. U moet daarvoor wel een meerderheid van de facties in het land – Goblins, Ridders, Zombies, Dwergen en Dubbelgangers – aan uw kant zien te krijgen.

Dat doet u door te duelleren voor kaarten die worden getrokken van een trekstapel. De winnaar van het kaartduel krijgt de betreffende kaart, de verliezer trekt een kaart van de trekstapel. Deze kaarten worden in het tweede deel van het spel gebruikt om te strijden om de meerderheden van de facties.

Dat klinkt op het eerste gezicht ingewikkeld maar dat is het niet.

Wat Claim zo goed maakt zijn de eigenschappen van de facties. Ridders verslaan automatisch een Goblin, hoe sterk ook. Zombies gaan gelijk in de scorestapel van de winnaar van het duel, Dubbelgangers doen hun naam alle eer aan en Dwergen winnen met de laagste kaart in fase twee. Goblins doen, zoals verwacht, niks.

De eigenschappen, hoe beperkt ze op het eerste gezicht ook lijken, brengen een heel nieuwe dimensie en diepte in het spel. 

In Claim 2, ook autonoom speelbaar, maken de Gnomen, de Reuzen, de Draken , de Trollen en de Zieners hun welkome opwachting en wordt het spelersaantal uitgebreid naar 4.

Aanraders!

Dawn of Peacemakers (Snowdale Design)

Het is een verademing even een strijdtoneel te mogen betreden waarop u coöperatief de strijdende partijen probeert te verzoenen. Dat is nu eens een echt verfrissende insteek voor een bordspel.

Enige nadeel: de kostprijs van deze vredesmissie. 80 euro. Als u op Spiel een bordspeler een imitatie ten beste ziet geven van ‘De Schreeuw’ van Edvard Munch werd hem waarschijnlijk net de prijs van Dawn of Peacemakers medegedeeld. Oké, in de ogen van de Verenigde Naties een is 80 euro habbekrats, maar voor een doorsnee bordspeler is dit toch een financiële aderlating. 

Misschien toch maar gewoon weer goedkoop vechten dan?

Ik zou toch maar inzetten op de wereldvrede want dit spel, dat zich afspeelt in het Dale of Merchants universum (ik raad u aan om ook die spellen gelijk mee te nemen), heeft alles in zich om een klassieker te worden. Prachtig spelmateriaal, een prima campagne, een kwalitatief hoogstaande solo ervaring, een interessante skirmish module en nog zoveel meer zijn de zaadjes die deze klassieke uitgroei zullen garanderen.

Everdell (Starling Games)

Everdell is mijn San Juan van het jaar. Dat wil het een en ander zeggen.

Dat ik het verschrikkelijk goed vind bijvoorbeeld, dat het makkelijk aan te leren is, dat het zich als een ongelooflijke schoonheid presenteert op uw tafelblad en dat elke sessie weer anders, kleurrijk en spannend is tot op het einde.

De schoonheid van dit spel wordt mee aangeleverd door de prachtige bordkartonnen boom die zich boven de rest van de bloedmooie spelonderdelen verheft. Tegelijkertijd belemmert hij echter ook het zicht en – zo heb ik, en velen met mij, ondervonden – blijkt hij ook de noodzakelijke reeks van re-assemblages niet goed te doorstaan. Bij mij komt hij alvast niet meer uit de doos. 

Maar voor de rest? Topspel!

Fantasy Realms (WIZKIDS)

Fantasy Realms is, in mijn ogen althans, de snelle variant van Millennium Blades, meerbepaald de tornooifase daarvan. Dat is voorwaar geen slechte referentie.

Kaarten verzamelen in een fantasy setting en deze weer uitwisselen met de centrale uitlage doet u hier, met als enige doel combo’s te maken om daarmee het meeste punten te scoren, soms tot zelfs meer dan 300 punten per sessie.

In een oogwenk voorbij, altijd uitdagend en snel uitgelegd.

Laat u vooral niet vangen aan de niet echt geïnspireerde doosillustratie. Het zou jammer zijn dat u daardoor dit pareltje negeert. 

Was een tijdje erg gezocht omwille van schaarste, maar de nieuwe oplage zou net voor Spiel weer beschikbaar zijn. U weet dus wat u te doen staat.

Fast Shot (Jumping Turtle Games)

Ik ben zelf geen echte liefhebber van behendigheidsspellen – het leven vraagt van mij al behendigheid genoeg – maar soms bereikt me vanuit dit segment toch een spelletje dat ik moeilijk los kan laten.

Fast Shot is er zo eentje.

Het is allemaal heel eenvoudig hoor. U stelt het doel op, plaatst zes gekleurde cilindertjes op tafel, legt de schietschijfjes klaar en u bent vetrokken. Wie het eerst zijn schijfje volledig in het doel deponeert is gewonnen. U moet daarvoor wel eerst uw eigen cilindertjes wegspelen.

Leuk is dat het doel zelf nogal mobiel is. Dat op zich genereert een uiterst interessant eindduel waarin tactisch schieten en stalen zenuwen een belangrijke rol spelen. Wie het doel van tafel knalt verliest ook onmiddellijk. 

In vijf seconden uitgelegd, extreem moduleerbaar en speelbaar op uw campingtafel in Zuid-Frankrijk. En het blijft nooit bij één potje.

Fuji (Feuerland Spiele)

Een vuurspuwende vulkaan op de speeltafel, we hebben het allemaal al eens eerder gezien. 

Verwacht u dat u dit coöperatieve ontsnappingsspel al schreeuwend naar uw medespelers tot een goed einde kunt brengen, stel dat dan maar snel even bij.

U mag immers amper een woord zeggen tijdens uw hectische afdaling naar de veiligheid. een hectiek die wordt gesymboliseerd door onwillige dobbelstenen die u aan terreintegels moet toevoegen. 

Eén dode onderweg en u hebt het spel verloren.

Omwille van de originele insteek, de inperking van de communicatieve mogelijkheden – het alfamannetje moet hier echt wel aan de kant – het gemeenschappelijke doel, het toch wel aansprekende thema en de dwarsliggende dobbelstenen meer dan het bekijken waard.

Greedy Kingdoms (Alderac Entertainment)

Tot voor kort werden schandalige prijzen gevraagd voor het origineel uit 2009.

Gelukkig is ondertussen recht geschied en kunt u dit heerlijke tweepersoonsspel opnieuw, en aan een aanvaardbare prijs, op de kop tikken. Het is zelfs beter dan het origineel, mede door de deskundige finetuning van Bruno Faidutti 

Als eerste twee paleizen bouwen moet u hier, uw met zorg bijeengeschraapte grondstoffen daarvoor inzettend. De weg daar naartoe is bezaaid met helden, opwaarderingen en de hoger genoemde grondstoffen.

Maar het goed inschatten van de intenties van uw tegenstander vormen toch uw belangrijkste wapen op weg naar eeuwige onroerende roem.

Meenemen!

Lif Off (Hans im Glück)

Hans im Glück staat garant voor kwalitatief en speltechnisch hoogstaand speelgerief. Hans im Glück staat ook garant voor het in het ongewisse laten van ons, spelers, over wat ons op hun stand op Spiel te wachten staat.

Meer dan wat sprokkeltjes aan algemene visuele- en achtergrondinformatie is tot op heden niet beschikbaar.

Wat we wel weten is dat we ons in de heerlijke jaren 50 en 60 bevinden van de vorige eeuw, dat we ons mengen in de race van de supernaties naar de ruimte, dat we daarvoor specialisten, gesofistikeerd materiaal en knowhow moeten bijeenbrengen en dat we onze uiteindelijke missies goed moeten kiezen.  

Ik vermoed dat de Belgische ontwerper dit zaakje goed voor mekaar heeft, met zijn kennis van zaken. Hij heeft namelijk een professionele voorgeschiedenis bij NASA en momenteel verdient hij zijn euro’s bij de Europese Ruimtevaartorganisatie. Of dit indrukwekkende CV ook garant staat voor een succesvolle lancering van een goed bordspel zal nog moeten blijken, maar ik volg het zeker verder op. 

Het aftellen is alvast begonnen.

Maiden’s Quest (WIZKIDS)

Palm Island. Ooit van gehoord? 

Laten liggen en Maiden’s Quest ter hand nemen.

In Maiden’s Quest, een solospel dat u vanuit de handpalm kunt spelen, bent u een prinses die zich enigszins begint te vervelen in de slottoren waarin ze zit opgesloten. Blijkbaar is de motivatie van de ridders uit de omgeving om haar te komen redden niet bijster groot. 

Daarom beslist ze om er zelf maar vandoor te gaan. Enkele snel bijeengeraapte spulletjes en vooral een zorgvuldig uitgezochte baljurk met speciale eigenschappen vormen haar wapenarsenaal.

De weg naar de uitgang ligt echter bezaaid met hindernissen, gesloten deuren, onhebbelijke creaturen en – niet in het minst – de snoodaard die u in de toren heeft vastgezet.

Ga er maar aanstaan, op hoge hakken.

Linkshandigen zijn enigszins benadeeld hier, maar niet als het gewoon op tafel wordt gespeeld. Dan kunnen de actieve kaarten gewoon worden uitgespreid zodat alle icoontjes goed zichtbaar zijn. Een klaptafeltje op de trein kunt u dan wel vergeten.

Maiden’s Quest is ontworpen door Kenneth C. Shannon, III. Een kerel waarvoor ik met plezier mijn hoed afneem sinds ik vorig jaar rond deze tijd kennismaakte met zijn voortreffelijke Approaching Dawn: The Witching Hour, wat mij betreft hét Halloweenspel. Met Maiden’s Quest zet hij zijn creatieve vaardigheden nog maar eens in de verf. Geen bloedrode verf deze keer, maar toch.

Paper Tales + Paper Tales: Beyond the Gates (Stronghold Games)

Paper Tales is een prima tableaubouwer waarin u tijdens een erg korte sessie van 4 ronden al draftend een bescheiden koninkrijkje op de mat legt, eentje dat bij de eindtelling uiteraard waardevoller blijkt te zijn dan de rijkjes van uw tegenstanders.

Het is een van mijn favorieten van 2018.

Ik sloot het nog meer in mij hart na mijn kennismaking met de uitbreiding ‘Paper Tales: Beyond the Gates’. Hier wordt aan de, al zeer uitgebreide, kaartenset nog een stevige geut extra personages en gebouwen toegevoegd. Belangrijker echter, in mijn ogen dan, is de uitmuntende solovariant, met aangepast spelmateriaal,  die hier ook wordt aangeleverd. Die is op zijn zachtst gezegd erg uitdagend en lokt u steeds weer opnieuw naar uw keukentafel. 

Ab-so-lu-te aanrader.

Raids (IELLO)

In Raids, het zoveelste op Vikings gebaseerde spel, schuimt u zee en land af om voor de zoveelste keer het meeste punten te verzamelen bij de eindtelling. 

U begint met een bemanning die naam niet waard, maar tijdens uw excursies kunt u extra manschappen, proviand, goederen – drakars gevuld met levende varkens zijn geen uitzondering – en andere bonussen oppikken. Extra zeilen, wapens en geheimzinnige runentekens zorgen ervoor dat uw puntentotaal op het eind de pan uit swingt.

Zoals het een goede Viking betaamt deinst u niet terug voor een robbertje vechten met collega’s, al  was het maar om gewoon even lastig te doen. En voor een monster meer of minder draait u ook de hand niet om. 

Ik ben dit spel zeer genegen. Ik heb het el enkele keren met veel plezier gespeeld en de drang om dat opnieuw te doen steekt op een onbewaakt moment regelmatig de kop op.

De doos van Raids zit boordevol prachtig materiaal en de inlay is lekker functioneel. Door de steeds wisselende plaatsing van de tegels op het spelbord is elk spel ook weer anders. 

Raids mag gerust een ereplaats opeisen in het segment van het betere familiespel.

Rick and Morty: The Pickle Rick Game (Cryptozoic Entertainment)

Ik weet niet hoe het bij u zit, medespeler, maar als ik een thema krijgt voorgeschoteld waarbij een wetenschapper zich omvormt tot augurk om een therapeutisch familiegesprek bij de psychiater te ontlopen, vervolgens na allerlei verwikkelingen in de Russische ambassade terechtkomt en zich daar al schietend en vechtend een weg huiswaarts baant gaan bij mij alle radarsystemen op rood.

In dit tweepersoonsspel speelt u de zwaar bewapende augurk of het Russische, al even zwaar bewapende, ambassadepersoneel dat de uitbraak van de augurk probeert te beletten. Doel van de augurk: de helikopter op het dak bereiken. Doel van de Russen: de augurk afknallen voor hij datzelfde dak bereikt. En daarna mogelijk verwerken in een broodje smos.

Actiekaarten, dobbelstenen, terreintegels en leuke miniatuurtjes stuwen dit compleet over the top asymmetrische tweepersoonsspel naar een hilarische en erg veel voldoening gevende ervaring. Dit is zo’n spel waarvan de weg naar het einddoel belangrijker is dan het doel op zich. U gaat van uw stoel denderen van het lachen, de onvoorziene obstakels gaan u steeds weer onder druk zetten en de speciale dobbelstenen zijn zoals gewoonlijk hun eigenste onvoorspelbare zelve.

Blijft nooit bij één partijtje dit, en de gigantische plastic augurk waarin het spelmateriaal zit opgeborgen is een decoratieve aanwinst voor elke zichzelf respecterende keukeneigenaar.

The Snitch (Jumping Turtle Games)

Spellen met verraders, ze schieten als paddenstoelen uit de grond de laatste tijd.

Goeie spellen met verraders, dat is een andere kwestie.

The Snitch bepotelt gelukkig al mijn sensoren aangaande een goed verrader spel.

Zo is het voor mij belangrijk dat de kans bestaat dat er geen verrader in het spel zit. Check!

De paranoia moet groeien naarmate het spel zich verder ontwikkelt. Check!

Het eindspel moet spannend zijn. Check!

De setting moet thematisch verantwoord zijn. Check!

De spelmechanismen moeten duidelijk gelinkt zijn aan het thema. Check!

Het moet een kaartspel zijn. Check!

Zowel de verrader als zijn tegenstanders moeten een reële kans hebben op de overwinning. Check!

Het spel moet interessante tafelpraat genereren. Check!

De speelduur moet overzichtelijk zijn. Check!

Er mogen schoten vallen tijdens het eindspel. Check!

Al dit goeds manifesteert zich hier in het gevangeniswezen, alwaar u resideert in een van hun voorzieningen. Samen met enkele lotgenoten hebt u het plan opgezet spectaculair te ontsnappen. U bent immers vergeten thuis het gasvuur uit te zetten toen u werd opgepakt. 

Naarmate uw plannen vaste vorm aannemen bekruipt u het ongemakkelijke gevoel dat uw groepje is geïnfiltreerd. Is het een gevoel of is het echt zo? Dat is de kern van dit heerlijke kaartspel. Er valt op een bepaald moment een schot en er gebeuren heel leuke dingen met een bewaker, koevoeten, infraroodkijkers, boksbeugels, een stuk zeep en een bosje sleutels. En met Melissa, mijn favoriete in dit spel.

Voor wie houdt van paranoia en lekker a(sociaal) bezig zijn is dit een absolute aanrader.

Een gat in uw budget gaat dit ook al niet slaan: 13 euro godbetert!

Trollfjord (Zoch Verlag)

Met een hamertje op een soort dobbeltorentje slaan, hopen dat er net genoeg gekleurde blokjes uitvallen, vervolgens met uw strategisch opgestelde trollen op een spelbord schatten gaan verzamelen en dit allemaal gegarneerd met een actieradius die gestuurd wordt door een origineel tijdsysteem? Count me in!.

Zoch kennende zal het spelmateriaal om te smullen zijn. Ik maak me alleen zorgen om dat hamertje en de combinatie van dat hamertje met enkele sujetten uit mijn reguliere spelgroep.

Walking in Burano (EmperorS4)

Het kleurrijke Burano wordt in dit al even kleurrijke kaartspel gebruikt als thema om gewoon punten te verdienen. Hebt u het meeste punten verzameld op het einde van het spel wint u. 

U bouwt aan uw buurt door een combinatie van delen van gebouwen en goudstukken uit de uitlage te nemen. Goud hebt u nodig om te kunnen bouwen, de gebouwdelen plant u, rekening houdend met de plaatsingsregels, in uw eigen buurt van 5 belendende percelen in.

Werkt u een gebouw af – drie hoog – kunt u een toerist of een inwoner aan uw buurt toewijzen. Afhankelijk van wie dat is scoort u op het einde van het spel punten. De burgemeester ziet bijvoorbeeld graag veel volk langs uw winkeltjes kuieren, de bloemist beloont u voor de bloemetjes op uw vensterbanken, de kerstman heeft het voor schoorstenen en de politieagent is een grote voorstander van een gespreide inplanting van straatlampen.

Door het inleveren van driepuntenfiches kunt u de bouwregels aan uw laars lappen. Dat u daardoor ook punten aan uw laars lapt moet u in uw overweging echt wel meenemen.

Walking in Burano is een kortdurend, overzichtelijk, kleurrijk en aansprekend familiespel. Met het ouder worden ben ik meer en meer van dit soort spellen gaan houden. Ik hoop van u hetzelfde.

Wildlands (Osprey Games)

Vergeeft u mij, veeleisende veelspeler, maar Martin Wallace is niet echt mijn favoriete spelontwerper. Er wringt bij mij bijna altijd iets als ik zijn spellen aansnijd. Vergelijk het met een steentje in een schoen.

Maar na mijn prospectie-activiteiten aangaande Wildlands ben ik toch beginnen twijfelen.

In Wildlands stuurt u een, volgens de uitgever, knap uitgebalanceerd team een middeleeuwse stad in om aldaar door uzelf geplaatste kristallen te verzamelen en/of uw tegenstanders uit te schakelen. Wie als eerste 5 punten verzamelt, al dan niet in een combinatie van die twee, wint het spel onmiddellijk. Makkelijk zat.

Prachtig spelmateriaal, een relatief korte speelduur, interessant kaartmanagement, een nog interessantere opbouw op het spelbord – de voorbereiding is al een spel op zich – en makkelijk te behappen spelregels maken dat ik hier zeker een blik op ga werpen. Of ik mijn zuurverdiende euro’s ook richting Osprey Games ga werpen valt nog te bezien, maar geïntrigeerd ben ik zeker.

Wurst Case Scanario (Jumping Turtle Games)

Na de augurk, de worst!

Als ik één ding graag doe aan de speltafel is het lachen. En bluffen tegen de sterren op.

Laat nu net deze twee elementen overvloedig aanwezig zijn tijdens een spelletje Wurst Case Scenario. 

U wordt hier gecast als een worst met een fabricagefout. Die fabricagefout vormt een irritante hobbel tijdens de kwaliteitscontrole en u wordt zonder enige vorm van compassie opnieuw op de transportband richting vermaler gegooid, een traject dat u bij voorkeur toch liever in de tegenovergestelde richting aflegt.

U ligt daar niet alleen, andere worsten houden u gezelschap. Ook zij proberen aan de vermaler te ontsnappen en alle middelen zijn daarbij goed. Bananenschillen worden op elkaars deel van de transportband gegooid, er wordt gespoten met mayonaise, er wordt geduwd en getrokken en knutselt daar een worstachtig creatuur geen extra transportbanddeel in elkaar? Kortom, het is een chaos op weg naar de vermaledijde vermaler en er kan er slechts eentje deze doodsrit overleven: de uiteindelijke winnaar. 

Uw doel bereiken, The Last Wurst Standing, lukt alleen met stalen zenuwen, bluffen met een uitgestreken gezicht en het handig uitspelen van uw actiekaarten. Niemand weet wie welke worst is. Ik hoef geen tekening te maken over hoe een spelletje Wurst Case Scenario door de band – let op de woordspeling, ik ben er me toch eentje – verloopt. 

Wurst Case Scenario haalde onlangs in prime time het landelijke nieuws hier in België. Straf, heel straf.

Voorzie geluiddichte muren als u dit op tafel legt of u gaat last krijgen met de buren, zelfs als u in een vrijstaande woning woont.

 

Dominique