Afgelopen vrijdag mocht ik het genoegen smaken bij Asmodee in avant premiere City of Horror te spelen. Een uitnodiging van Asmodee sla je eigenlijk nooit af. Prima ontvangst weer, al moesten aan de ingang wel zombies getrotseerd, dreigende nevelslierten doorwaad en actieve kettingzagen ontweken. Wie daarna al zijn ledematen nog had mocht op verdieping één aan de slag met misschien de grootste horror van allemaal: op gemeen onderhandelen beluste tegenspelers.

En dat vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen.

City of Horror is een herwerkte versie van Mall of Horror, waarbij de biotoop waaruit u moest ontsnappen zich beperkte tot een winkelcentrum. Niet zo in City of Horror. Hier kunt u met uw toegewezen personages (bepaald door het spelersaantal) de hele stad bestrijken, al moet u nu ook weer niet teveel bewegingsvrijheid verwachten.

Soit, uw stadje mag dan overspoeld door zombies, er is hulp onderweg. Hulp onder de vorm van een helikopter die er ongeveer vier uur over doet om uw stadje te bereiken. Iedereen die op dat moment nog leeft en een antidotum tegen zombietransformatie heeft gekregen mag mee. De anderen? Pech gehad.

Die vier uur die de helikopter erover doet om u te komen redden moet u niet letterlijk nemen. U speelt immers gewoon vier rondes waarin u ruimschoots de gelegenheid krijgt uw onderhandelings-, manipulatie- en afperstechnieken te etaleren.

En u moet echt wel aan de bak.

Vijf locaties hebt u ter beschikking om naartoe te vluchten, en een niet zo veilig kruispunt want daar houdt de zombieleider zich op. We hebben de zeer interessante watertoren, van waar u, en u alleen, van verre de zombies kunt zien aankomen. Er is de kerk, waarin u door een goed gefundeerd schietgebed een van uw personages weer “actief” kunt maken. Er is het ziekenhuis, waar u de broodnodige antidota kunt ophalen waarmee u uw personages kunt inenten. De wapenhandel is ook een niet te versmaden handelsruimte, ik hoef u niet te vertellen waarom. Vanuit de bank tenslotte kunt u de aard van het avondmaal – iedereen, behalve uzelf natuurlijk – van de zombieleider beïnvloeden.

Een handvol personages krijgt u dus bij aanvang. Daar moet u het voor de rest van het spel mee doen. Mee doen betekent hier gewoon overleven en ingeënt zijn als de heli landt.

Gelukkig hebben uw beschermelingen speciale eigenschappen die u kunt activeren als de nood het hoogst is. Jammer genoeg kunt u dat slechts één keer en het aantal punten die de personages opleveren op het einde van het spel worden daardoor ook verminderd (u draait de kaart gewoon naar de inactieve zijde). U kunt uw personages wel opnieuw actieklaar maken door de kerkactie te gebruiken.

Een beurt is eenvoudig. De spelers die een personage op de watertoren hebben staan mogen de invasiekaart voor die beurt bekijken. Daar staat op waar en hoeveel zombies er in de stad opduiken. Zeer belangrijke informatie is dit en de bezitters ervan hebben een duidelijk stapje voor. Daarna kiest elke speler uit zijn of haar stapeltje locatiekaarten in het geheim een gebouw (of het kruispunt) waarnaar u één van uw personages wilt verplaatsen. Vervolgens duiken doorgaans overal in de stad de zombies op, meestal net in het gebouw waar u zich hebt verschanst. Overschrijden ze een op de locatie aangeven aantal eten ze één personage op die locatie later in de beurt gewoon op. Daarna verplaatst uw personage zich naar uw gekozen locatie, als er op dat moment nog plaats is tenminste. Zo kunnen er bijvoorbeeld op de watertoren slechts twee personages staan. Als er geen plaats meer is vliegt u automatisch naar het kruispunt, een oord waar u meestal liever wegblijft.

Het tromgeroffel mag aanzwellen want nu begint het pas. Op elke locatie kunnen de spelers die daar aanwezig zijn de eigenschap van de locatie gebruiken, aanwezige zombies uitschakelen door het spelen van actiekaarten en eventuele goodies die werden aangetroffen verdelen. Na het gebruiken van de locatie-actie begint de pret want als er voldoende zombies in de locatie aanwezig zijn wordt er een personage door de zombies verorberd. Over wie dat is wordt door de aanwezigen gestemd. Elk personage heeft standaard één stem. Maar ook over het eventueel uitschakelen van zombies en wie dat dan wel doet, het verdelen van de buit achteraf en alle andere aspecten kan vóór het stemmen worden onderhandeld. Hier hoeft geen tekening bij. Alles is onder(ver)handelbaar. Bent u bereid een actiekaart te ruilen voor uw leven kan dat. Deze fase is de motor van het spel en ontaardt al vrij snel in een ware psychologische oorlog waarin u van niets meer zeker bent, zelfs niet van uw leven.

Elke locatie wordt steeds in dezelfde volgorde afgewerkt. Het laatste in de rij, het kruispunt, is een speciaal geval. Daar doodt de zombieleider een personage en men kan al van verre zien aankomen wie dat zal zijn. Dat betekent gelukkig ook dat u erop kunt anticiperen. U vindt er ook voedselpakketten die op het einde van het spel extra overwinningspunten opleveren. Het kruispunt is én gevaarlijk én interessant. U moet alleen over een voldoende dosis lef beschikken.

Na vier ronden landt de helikopter en pikt de ingeënte overlevenden op. De punten van de personages worden opgeteld, samen met uw eventueel verzamelde voedselpakketten en de antidota die u op overschot hebt. Wie het meeste punten heeft wint.

City of Horror is in zijn genre – de onderhandelingsspellen – een topper. Er is veel dat voor dit spel pleit: de originaliteit van de personages (een zwangere vrouw die bevalt krijgt plots twee stemmen, een oma met looprekje kan slechts één keer bewegen, opa kan niet stemmen, de gillende vamp lokt altijd één zombie mee naar de locatie waar ze naartoe vlucht, de special agent kan de zombieleider in een bepaalde richting sturen, de priester annuleert een verplaatsing van een personage en ga zo maar door), de spannende verplaatsingsfases, de stress bij het opduiken van de zombies, de leuke locatie-acties, de ontploffende watertoren, de moduleerbaarheid van het spelbord, de schaarsheid van de actiekaarten, de actiekaarten op zich, de op het scherp van de snee balancerende onderhandelingen, de overzienbare speelduur, het mooi omgezette thema, het zit er allemaal in.

U gaat me niet geloven maar u kunt dit spel ook winnen als u zich enigszins buiten het gewoel van het onderhandelen houdt. U moet dan wel wat slimmer zijn dan de rest, maar u kennende mag dat geen probleem zijn.

Minpuntjes? Weinig, en kleine. Bij spelaanvang lijkt draften me een leukere en eerlijkere manier om de karakters te verdelen dan een willekeurige toewijzing en ik had voor de talrijke stemrondes persoonlijk toch liever een stemschijf uit het origineel gebruikt dan mijn wijsvinger.

Als u van onderhandelingsspellen en zombies houdt hoeft u niet verder te zoeken.

Dominique

 

City of Horror

Asmodee / Repos Production

Nicolas Normandon

3 tot 6 spelers vanaf 13 jaar

90 minuten