Beste medespeler, ik zit er een beetje door. Door het spelen van spellen bedoel ik. Ik zit in een dip. Of er een achtervoegsel –je aan mag weet ik nog niet goed. De ernst van de situatie zal zich pas over enkele weken openbaren. Ik hou u op de hoogte.
Het beu-symptoom dook plots op toen ik onlangs werd geconfronteerd met de aankondiging van de nieuwe Ystari: Assyria. Na het lezen van de korte beschrijving van het spel was mijn enige reactie: geeuw. Erg verontrustend. Het ging over Nomaden (geeuw) en mannetjes plaatsen (geeuwgeeuw) en daardoor bepaalde acties kunnen doen (geeuwgeeuwgeeuw) en ja hoor, zelfs ongegeneerd parasiteren op de eigendommen van tegenspelers is mogelijk (geeuwgeeuwgeeuwgeeuw). En de climax moest dan nog komen: er staat weer een “Y” in de speltitel (geeuwgeeuwgeeuwgeeuwgeeuw).
De opwinding die zich bij ondergetekende manifesteert – ik geef toe: in wisselende intensiteiten, maar toch steeds onmiskenbaar aanwezig – bij de aankondiging van een nieuw spel was bij Assyria ver te zoeken. Zeg maar volledig afwezig.
Ik ben oververzadigd. En er is op het eerste gezicht geen Jägermeisterachtig artefact in de buurt dat voor mijn opgeblazen gevoel enig soelaas kan bieden.
Hier zit ik dus, spelmoe, tegen een stapel aan te staren die bestaat uit Automobile, Masters Gallery, Birds On A Wire, Sumeria, Steam, Waterloo, Maori, de kannibaaluitbreiding van Lifeboat, Giro d’Italia en de Alea Schatzkiste. Normaal gezien scheur ik met de zachte finesse eigen aan een weerwolf de folie aan flarden, nu blijft deze onaangeroerd.
Edoch, ik ontwaar nog enkele lichtpuntjes in de verte: ik heb nog zin om te schrijven over het fenomeen. Ik heb trouwens nog explosief materiaal in de la liggen dat ik u zeker niet wil onthouden. Laat ik me daar dan maar even aan vastklampen. En ook het lichtelijk fantastische erotisch geladen – excusez le mot – en volledig afwasbare “Bettspiel” (Private Games), met niet kwetsende spelonderdelen verpakt in een kussensloop en gemaakt om al spelend van voorspel naar eindspel te evolueren, heeft me nog net voldoende kracht gegeven om aan de rand van de afgrond te blijven hangen.
Er is dus nog hoop.
Dat beu-symptoom. Ik vraag het me toch af. Zou dat nu wijzen op een ziekteproces of – integendeel – het begin van een of andere vorm van genezing?
Misschien toch maar even Dr. Easy raadplegen. Hopelijk adviseert hij gewoon om even het “bett” te houden.
Dominique
detafelplakt.com 
Sterkte, en veel beterschap toegewenst.
En aan dat stelletje losers dat met jou die spelletjes uitprobeert : HET IS ALLEMAAL JULLIE SCHULD!!!!!!! LAAT HEM DE VOLGENDE KEER OOK EENS EEN KEERTJE WINNEN!!!!!!!!!!!
LikeLike
Ah…?! Nog even en je wordt net zo’n cynische zwartkijker als ik. Heel goed, we kunnen wel wat vers bloed in de gelederen gebruiken :-).
Alle gekheid op een stokje: je bent hoogstwaarschijnlijk de cult van het nieuwe een beetje beu. Dat gevoel komt ineens opzetten, en je hebt dan eigenlijk in bijna niets zin meer. Kopen is duur en omrings met vragen als ‘zou ik dat nou wel doen…?’. Aankondigingen worden met cynisme begroet. Nieuwe dozen liggen wekenlang rustig ingepakt. Heel irritant, in ieder geval. Het vervelende is alleen dat je deze aandoening waarschijnlijk niet meer kwijt zult raken. Vanzelfsprekend, je blijft natuurlijk altijd geïnteresseerd in wat er uitkomt, maar omdat je weet dat veel dingen toch redelijk veel op elkaar lijken en—laten we eerlijk zijn—slechts gemiddeld van kwaliteit zijn, kan je er niet meer automatisch enthousiast van worden.
Ik let eigenlijk niet meer echt op wat er nieuw uitkomt (voor Essen maak ik een uitzondering) en ben allemaal oude beestjes uit mijn kast gaan trekken, en speel die nu regelmatig en met veel plezier met een andere spellengek die volgens mij ook een beetje in zo’n dip zit. Dat heeft een paar voordelen: ik speel nog steeds; ik speel nog steeds goede spellen; ik kan de verzameling nog een beetje uitdunnen; en mijn aandacht op het allernieuwste verslapt. Het blijft nog steeds i.h.a. middelmatig, maar áls ik me er dan weer een keer op richt, is er relatief veel bijgekomen waar vast wel iets écht leuks tussenzit.
Mijn ‘doktersadvies’: laat die nieuwe dingen een paar maanden voor wat ze zijn, blijf vooral schrijven, en ontdek de lol van die talloze dozen die nu in je kast liggen te verstoffen. Beterschap toegewenst!
LikeLike
Dokter Maarten,
Als diagnosegesprek kan dat tellen! Sterker nog: er is geen speld tussen te krijgen.
En u brengt het goed, zonder om de pot te draaien. Ondanks de hardheid van de waarheid. U legt écht wel de vinger op de wonde.
Nu beseffende dat het ziekteproces onomkeerbaar is zal ik mij schikken in het zorgvuldig naleven van de meervoudige behandeling die u in uw doktersvoorschrift adviseert. Een behandeling die, bij nader inzien, niet echt onaangenaam van opzet is.
Tot slot: blijkbaar kan ik inderdaad niet weerstaan aan de donkere kracht van het cynisme en zwartkijkerij, maar de wetenschap dat u zich ook in deze schemerzone bevindt heeft voorwaar een troostende werking: ik ben immers in goed gezelschap!
Bedankt, Maarten!
LikeLike
Benny,
Bedankt voor de steun.
Het erge is dat de losers waarvan sprake, die inderdaad een verpletterende verantwoordelijkheid dragen, niet de moeite doen om deze blog te komen lezen, laat staan te reageren. Tenzij om mij vierkant uit te lachen.
Het is niet makkelijk hoor, steeds weer die spellenkasten langs te lopen en bij de aanblik van elke doos te moeten denken: “niet gewonnen, niet gewonnen, niet gewonnen, niet gewonnen, niet gewonnen, niet gewonnen, …” Dat steekt.
En dan word je ziek natuurlijk.
LikeLike
Ik hoop niet dat het hier een Pandemie betreft…
LikeLike
Ik zou niet durven lachen. Maar als het helpt zal ik je wel laten winnen volgende keer 🙂 (voor ene keer)
Spijtig om te horen dat de orkaan van het spel een windstilte heeft.
Misschien de goede raad van Maarten opvolgen, laten we die goeie oude klassiekers nog eens bovenhalen, Zij hebben bewezen dat ze ons aan het spelen krijgen met veel plezier.
Tot binnenkort?
LikeLike
Wat mij ook een goede therapie lijkt :
elke avond verplicht 2 uur tv kijken in de zomer.
Vooral de herhalingen van de kampioenen niet overslaan. Al na enkele weken zal je snakken naar een andere avondinvulling. Of nee, pas starten met kijken als de kampioenen beginnen. Ik merk bij mezelf dat ik nogal geboeid zit te staren naar 1000 zonnen.
LikeLike
Ach Dominique, het overkomt de beste speler ook sporadisch.
Maar ik snap ’t wel: allemaal leuk die Ystari games, en als je ze aan tafel hebt zijn ze nooit slecht. Maar het wordt allemaal wel een beetje voorspelbaar.
Dus kop op, en er niet teveel over tobben. Mijn recept: een week even in de zon en geen spelletjes.
Wedden dat het na een “cold turkey” van een week weer begint te kriebelen? En dat je dan wel zin krijgt in iets luchtigs als Birds on a wire (zei hij licht jaloers omdat mijn Engelse drugdealer ‘m al niet meer heeft)
LikeLike
Mike B,
Bedankt voor de steun. Jouw recept dan ook maar even proberen denk ik zo. Als de zon nu maar wou meewerken.
Vandaag had ik een, zij het korte, opleving. Ik had zin om de regels van de Alea Schatzkiste te lezen. Het is er uiteindelijk niet van gekomen omdat ik nogal snel weer herviel, maar het was een lichtpunt.
De zin om wat oudere spellen uit de kast te halen, zoals Cymric al adviseerde, wint duidelijk veld. Noastalgie wellicht, een smachtend verlangen naar die goeie “ouwe” tijd, toen alles – ook het aantal nieuwe spellen dat verscheen – overzichtelijk was.
LikeLike